အတၱ အဆင္ေျပေရာေျပပါ့မလားလို႔ ေတြးပူရင္း စိုင္းလိတ္ေနာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာပါသည္။
ေရာက္လာေတာ့ ေတြ႕ရတဲ့ အေမ့ကို အရင္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္
လိုက္ပါတယ္။အေဖကေတာ့ အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးသည့္ပံု။
သူရွာေနတဲ့ လေရာင္ကိုေတာ့ ၿခံထဲမွာလည္း မေတြ႕ခဲ့သလို
အိမ္ေအာက္ထပ္မွာလည္းရိွမေနတာေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ကို
ကိုင္လွ်က္ အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည္။
အခန္းထဲ၀င္သြားေတာ့ သူရွာေနတဲ့ လေရာင္က မွန္ေရွ႕မွာ
ရပ္ၿပီး ဆံပင္ၿဖီးေနတာကို ျမင္ရသည္။ သူျပန္လာတာကို
ဒီေန႔ထြက္မႀကိဳတာ ဆံပင္ၿဖီးေနလို႔ပဲဆိုတာကို စိုင္းလိတ္
သိလိုက္တယ္။
လြယ္အိတ္ကို ခံုေပၚတင္လိုက္ေတာ့မွ ဆံပင္ကိုအာ႐ံုစိုက္
ေနတဲ့ လေရာင္က မွန္ထဲကေန သူ႕ကိုျမင္သြားပံုရတယ္။
ခ်က္ခ်င္းလွည့္လာၿပီး...မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးျဖင့္ၾကည့္၍ သူ႕ကို
ေမးေနပါသည္။
"ကိုစိုင္း..ျပန္လာၿပီလားဟင္"
"အင္း...ဒီကိုလာပါဦး လေရာင္"
လေရာင္ လည္း ကိုစိုင္းေခၚေနတာနဲ႔ ဘီးကို ခ်ထားခဲ့ၿပီး
အနားသို႔သြားလိုက္သည္။လက္ကေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္း
ပြတ္၍ ကိုစိုင္းမ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ေမာ့ၾကည့္ေန၏။
တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ကိုစိုင္းကို မနက္ပိုင္းထက္
အခုလို ညေနပိုင္းကမွ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာျမင္ရတယ္လို႔ေျပာလို႔ရ
သည္။ ဘာလို႔ဆိုရင္ မနက္ပိုင္းက လေရာင္လည္း မိသားစု
၀င္ေတြအတြက္ မမ၂ေယာက္နဲ႔အတူတူ မနက္စာအတြက္
အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ပင္။
လေရာင္ရဲ႕ မိသားစု၀င္ဆိုတာ အရင္က ႀကီးႀကီးေမသင္း
နဲ႔ အကိုေလးအတၱ တို႔သာရိွခဲ့ေပမယ့္ အခုဆိုရင္ ကိုစိုင္း
ကိုစိုင္းေမေမ၊ ေဖေဖ တို႔လည္း ပါ၀င္လာလို႔ လူဦးေရမ်ား
လာပါၿပီ။ ဒီေတာ့ လေရာင္လည္း အရမ္းေပ်ာ္ ေနေတာ့
တာေပါ့။
" ဒီမွာ လေရာင္ အတြက္ ပူတင္းပါတယ္
ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား "
" ဟုတ္ ႀကိဳက္ပါတယ္ကိုစိုင္း "
ကိုစိုင္းေပးတဲ့ ပူတင္းဗူးကို လေရာင္ က လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္
ေသခ်ာယူၿပီး ပိုက္ထားသလို သူ႕အတြက္ သတိတရရိွေပး
တဲ့ အတြက္ပါ ေပ်ာ္ေနရပါ၏။ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့လူက ကိုယ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ
ရိွပါဦးမလား။
