មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch15: ខ្ញុំល្ងង់ណាស់!

"ខ្ញុំមិនបានចង់ទុកលោកចោលទេ ពួកយើងទៅវិញជាមួយគ្នា"
"ទៅវិញជាមួយគ្នា?"
"..."
"ត្រូវហើយ! ពួកយើងទៅផ្ទះវិញជាមួយគ្នា ហើយនៅជាមួយគ្នា"
"ពួកយើង?"
"គឺពួកយើងនឹងនៅជាមួយគ្នា"

"ល្ងង់! ខ្ញុំពិតជាល្ងង់ណាស់"
គិតដល់ហេតុការណ៍ផ្អែមល្ហែម ក្ដៅគគុកទាំងនោះ ថេយ៍ចង់តែបោកក្បាលខ្លួនឯងខ្លាំងៗ។ គេធ្វើដល់ថ្នាក់ហ្នឹង នៅអាណិតគេធ្វើអី? ឃើញទេ ចុងក្រោយគេមិនឃើញតម្លៃយើងទេ!
"អ្នកប្រុស? កុំពិបាកចិត្ដពេកអី"
មួយរយៈនេះគេយំច្រើនណាស់ យំរហូតហើមភ្នែកហើយទៅហើយ ហើយមូលហេតុនោះមិនបាច់ប្រាប់ក៏ដឹង។
"ខ្ញុំមិនអីទេ"
"ចាំខ្ញុំទៅយកវីយូឡុងឲ្យអ្នកប្រុស"
"កុំអី! បើគេមកឃើញមិនល្អទេ"
ថេយ៉ុងចង់ឃាត់ហាន់ណាព្រោះមិនចង់បង្ករឿងឲ្យនាង ប៉ុន្តែវីយូឡុងនោះត្រូវមេការរងនិងអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតយកមកជំនួសទៅហើយ។
"អ្នកទាំងអស់គ្នា?"
"ឲ្យតែអ្នកប្រុសសប្បាយចិត្ត"
សម្លេងបន្លឺឡើងព្រមគ្នារបស់ពួកគេធ្វើឲ្យមានកក់ក្តៅជាងមុនបន្តិច យ៉ាងហោចណាស់ក៏នាយមានអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ដែរពេលនៅទីនេះ។
គ្រប់គ្នារៀបចំក្រាលកម្រាលពណ៌ស នៅលើវាលស្មៅហើយក៏នាំដាក់បង្គុយ ស្ដាប់ភ្លេងអន្លង់អន្លោចពីអ្នកប្រុសតូចរបស់ខ្លួន។
សម្លេងភ្លេង បានបរិយាយពីអារម្មណ៍មនុស្សច្បាស់ណាស់ មនុស្សមិនសប្បាយចិត្ត ភ្លេងក៏កំសត់ទៅតាមហ្នឹង។
ថ្ងៃនេះនាយពិតជាចង់ឲ្យពេលវេលាដើរយឺតបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន នាយមិនចង់ជួប កាន់តែមិនចង់ឃើញមុខគេ។ តែវាមិនអាចទៅរួចទេ...
"អ្នកប្រុស លោកម្ចាស់មកវិញហើយ។ ចាំខ្ញុំយកវីយូឡុងទៅទុកឲ្យ"
"មិនអីទេ ហាន់ណា ខ្ញុំកាន់ដោយខ្លួនឯងបាន"
ម្នាក់ៗគ្រាន់តែដឹងថាគេមកវិញក៏នាំគ្នាដើរចេញពីនាយទៅរកការងារធ្វើរាងខ្លួនភ្លាម។ ទោះចង់ឬក៏មិនចង់ ក៏នាយមិនហាមដែរព្រោះខ្លាចពួកគេមកលំបាកជាមួយ។
"ពួកឯងចង់ទៅណា?"
សម្លេងមេការធំធ្វើឲ្យពួកគេត្រូវឈប់មួយកន្លែង លែងហ៊ានកម្រើក ហើយក៏នាំគ្នាឈរត្រង់ខ្លួនដើម្បីរង់ចាំទទួលម្ចាស់ភូមិគ្រឹះ។
ម្ចាស់រាងកាយរឹងមាំ មានអំណាចដើរហែហមដោយអង្គរក្សកំពុងសម្លឹងមកនាយមិនដាក់ភ្នែកពីចម្ងាយ។ ពេលគេឈានជើងចូលមករកនាយកាន់តែជិត ថេយ៍កាន់តែយល់ថារងសម្ពាធជាខ្លាំងទើបប្រឹងបញ្ជារទេះរបស់ខ្លួនលួចគេចពីគេ។
"ចាប់គេឲ្យជាប់"
"អាស..."
រទេះរុញត្រូវឈប់ង៉ក់មួយកន្លែងដោយសារតែស្នាដៃកូនចៅរបស់គេ ឯរាងស្ដើងធ្វើអីមិនបានក្រៅពីអង្គុយញ័រខ្លួនលើរទេះឱបវីយូឡុងរបស់ខ្លួន។
"ប្រញាប់ទៅណា ម៉េចមិននៅទទួលយើង?"
"..."
ជេឃេចាប់រទេះបង្វែរគេឲ្យមកប្រឈមមុខនឹងខ្លួនតែគេងាកមុខចេញថែមទាំងមិនខ្ចីតបនឹងនាយទៀត។
"គហើយហេស?!"
"..."
គេចាប់ផ្ដើមសម្លេងធ្ងន់ធ្វើឲ្យអ្នកបម្រើនិងអង្គរក្សចាប់ផ្ដើមមើលមុខគ្នា ស្លន់សឹងព្រឹសក្បាល។
"មិនឆ្លើយ?"
~ប្រាវ
"ហាស... ហឹក?"
វីយូឡុងដែលខំឱបជាប់នឹងដៃត្រូវគេទាញចេញយកទៅបោកកម្ទេច គ្មានស្រណោះ។ ថេយ៉ុងធ្វើអីមិនបានក្រៅពីស្រក់ទឹកភ្នែកតក់ៗនៅចំពោះមុខគ្រប់គ្នា ខឹងឡើងញ័រមាត់នៅតែមិនសូម្បីនិយាយជាមួយគេមួយម៉ាត់។
"កម្ទេចរបស់កំប៉ិកកំប៉ុកនេះ វាខាតកម្លាំង... តែសប្បាយពេលបានឃើញទឹកភ្នែកឯង ហឹស"
ឃើញស្នាមញញឹមឃោរឃៅរបស់គេ នាយតូចពិតជាចង់លើកដៃទះមុខសង្ហាៗនេះណាស់។
"យប់នេះ គ្រប់គ្នាមិនចាំបាច់ឡើងទៅជាន់ខាងលើទេ ចាំមានបញ្ជាពីយើង! យល់ទេ?"
"បាទ/ចាស"
"មើលទៅ ឯងប្រហែលជាត្រូវពិការច្រើនថ្ងៃទៀត"
"អាស?"
អស់ពីគំរាម គេក៏ធ្វើមែនដោយការចាប់បីកាយតូចស្ដើងទៅបន្ទប់ខាងលើដែលជាកន្លែងឯកជនបំផុតរបស់ខ្លួន។
"ស្ងៀម! ចង់ឲ្យយើងទម្លាក់ឯងហេស?"
~ផឹប
"អាក៎... "
មនុស្សខ្លួនតូចតែមួយត្រូវគេលើកទម្លាក់ទៅលើសាឡុងចាប់ផ្ដើមប្រវេប្រវារត់រកផ្លូវគេចខ្លួន ឆ្លៀតពេលគេកំពុងដោះសម្លៀកបំពាក់ម្ដងមួយៗចូលមករក។
~ព្រុស
"ហឹកៗ... អាស"
ចង់គេចទៅដល់ណាក៏នៅតែត្រូវគេទាញមកជិតខ្លួនវិញដដែល ទើបខោអាវទាំងប៉ុន្មានក៏ត្រូវជ្រុះរប៉ាត់រប៉ាយដោយសារស្នាដៃគេ។
រាងក្រាស់ទប់អ្នកម្ខាងទៀតឲ្យឈររួចក៏ឱបពីក្រោយ ថែថើបឈ្មុសឈ្មុលតាំងពីខ្នងដល់កញ្ចឹងក សព្វសាច់។
"ថ្ងូរឲ្យលឺៗមក យើងដឹងថាឯងពិបាកទ្រាំ"
"អឹម... ហឹកៗ"
ថេយ៉ុងតាមត្រឹមក្រវីក្បាលបដិសេដ ទឹកភ្នែកក៏ស្រក់បន្តបន្ទាប់ ព្រោះមិនដែលអាចប្រកែកនឹងគេសូម្បីម្ដង។
គេថើបពីក្រោយ លូកពីមុខ ដើមទ្រូងដែលនៅឈឺស្រកៀរក៏ត្រូវគេ ច្របាច់ ឈ្លេចលេងកាន់តែខ្លាំងរហូតនាយបង្ហើបសម្លេងគួរឲ្យខ្មាស។
"អាស... អាស ហាស"
"នៅរឹងក្បាលទៀតទេ?"
គ្មានការឆ្លើយតប! ទោះជាឈឺយ៉ាងណា ក៏ថេយ៍សុខចិត្តទ្រាំ ដាច់ខាតមិនសុំក្ដីមេត្តាពីគេទៀតទេ។
"ល្អ! កុំបន្ទោសយើងឲ្យសោះ"
"អាក៎... អាស!"
សាច់ស្មាសទន់រលោង គ្មានស្លាកស្នាមត្រូវគេខាំ ញិចរហូតស្ទើរចេញឈាម មិនតែប៉ុណ្ណោះក៏ចាប់ចង្កេះរាងតូចជាប់ហើយលើកផុតពីកម្រាល ទើបចាប់ផ្តើមដាក់ខ្លួនលើសាឡុងតាមដោយរាងតូចដែលអង្គុយបែខ្នងនៅពីលើនាយ។
"អឹក! ហឹក... អឹក"
ម្ដងនេះរាងកាយតូចញ័រចំប្រប់ សព្វសាច់ក្រោយត្រូវគេចាប់នាយអុកលើភាពរឹងមាំមួយចាស់ដៃ។ នាយឈឺចាប់រហូតបាត់សម្លេង ទោះចង់ស្រែក ចង់តបក៏លែងបាន។
"អឹម តឹងណែន កក់ក្ដៅខ្លាំងណាស់"
ជេឃេស្រវាឱបរាងកាយទន់ល្វតល្វន់ណែនដៃ មិនឱ្យគេដួលសន្លប់ក្នុងវិនាទីដំបូង។ សូម្បីនាយក៏យល់ថា លើកនេះខ្លួនចូលជ្រៅពេកដែរ វាធ្វើឲ្យគេឈឺតែវាស្រួលសម្រាប់នាយ។

To be continued ❤️