Trophy of the Sunsets | Tonjuarez Series II

TOTS 20

twenty

Simula sa sasakyan ni Ford hanggang sa bahay ay hindi maalis sa isip ko ang itsura no'ng babae. Paulit-ulit na naglalaro sa utak ko ang mukha niya, kung gaano siya kaganda at kaaya-aya sa paningin. Tuod na lang ang hindi magkakagusto sa babaeng iyon. Gano'ng klase ng mga babae, kayang-kaya kunin kahit na sinong lalaki.

Kahit si Wyatt pa 'yan.

Kung may namamagitan man sa kanila o nagkakamabutihan sila ay sa kanilang dalawa na lang iyon. Labas na ako ro'n. Ang nagpapabagabag lang at hindi halos hindi nagpatulog sa akin ay ang mga puwedeng mangyari. Magkaklase sila, kaya lagi silang magkasama, buong araw nilang nakikita ang isa't-isa. Masasanay si Wyatt sa presensya niya, at kalaunan at dedepende ro'n. Paano 'pag mauulit lang sa kanila ang nangyari sa amin ni Wyatt?

Naging malapit dahil magkaklase, komportable sa isa't-isa at nagkakasundo, kaya naging malapit. Paano kung, ang paraan kung paano ako tignan at tratuhin ni Wyatt ay makita niya rin doon sa babae?

Mawawalan na ba ako ng best friend?

Parang may mabigat na dumadagan sa dibdib ko, hindi dapat ako nag-iisip ng ganito. College na kami, kaya natural na lalawak na ang mundo namin. Hindi naman puwede, na sa akin lang umiikot ang mundo ni Wyatt. Meron at meron siyang makikilalang iba, mas hihigit pa sa akin. Kaya hindi ko siya puwedeng pigilan at gano'n rin siya sa akin.

Kung sakali man na may mahanap nga siyang iba at makalimutan ako, ay wala naman akong magagawa. At hindi ko siya masisisi, hindi ko naman siya pagmamay-ari kaya puwede niyang gawin lahat ng magpapasaya sa kanya.

Pero paano 'pag napalitan niya ako. Paano ako?

Impit akong sumigaw sa unan at padabog na kinumutan ang sarili. Sino ba naman magtyatyaga sa'yo, Eanah? Kung maraming hihigit sa'yo?

Kaiisip ko ay hindi ko namalayan na kinain na pala ako ng antok at nakatulog na rin. Malalim na ang tulog ko, at pakiramdam ko sobrang bigat ng katawan ko. Siguro ay dahil na rin sa pagod sa school at nag-a-adjust pa siya sa college. Naninibago pa ako katawan ko, kaya sagad-sagad rin ang pagod ko.

Ngunit kusang nagising ang diwa ko, kahit pakiramdam ko ay nananaginip pa ako nang marinig ko ang walang tigil na pagtunog ng cellphone ko. Inis ko itong inabot habang nakapikit pa, sino ba ang tatawag ng ganitong oras? Abala sa tulog!

"Hello?" nasagot ko na ang tawag, matapos ang ilang beses na pagbabaka sakaling masagot iyon dahil hindi ko mapindot ng maayos ang answer button. Inaantok pa talaga ako!

"I'm sorry, did I wake you up?" sagot ng pamilyar na boses sa kabilang linya, kusang dumilat ang mata ko nang napagtanto kung sino ang tumawag. Inilayo ko saglit ang cellphone sa tenga para makita kung sino ang caller.

Ibinalik ko rin ito sa tenga ng nagtataka.

"Anong oras na, ano'ng meron?" inaantok kong sabi, kahit may parte sa akin na nagpagising sa buong pagkatao ko.

"I'm at the hospital," panimula niya, nanlaki ang mata ko at napabangon ako sa pagkakahiga. Madaling araw na, tapos ay nasa ospital siya? Ano'ng nangyari sa kanya?!

"Huh?! Bakit? May nangyari ba sa'yo?" gulat kong tanong, biglang tumaas ang boses ko.

"I'm fine, Eanah. Nabalian lang ang paa ko, nalagyan na ng cast. Calm down."

"Ano ba kasi nangyari sa'yo?" natataranta pa rin ako, bakit naman siya nabalian? Ang clumsy niya naman!

"Football. I played earlier."

"Sumali ka? Bakit? Akala ko ba busy ka, na kahit uwian wala ka ng oras?" bakas ang mapait na tono sa boses ko. Busy ka nga 'di ba, lagi mong kasama iyong maganda babae, tapos ay may oras pa lang mag-football.