SERENDİPÇE

16-SENİ SEVİYORUM 🏍

Oy verip yorumlarını güzelce yapan okuyucularıma teşekkür ediyorum ve bölüme uğurluyorum.

Yorum yapmayanlar ve yıldıza basmayanlar ARABACIDIR!

Böyle bir akşamın geldiğine, yaşadığımıza ve bittiğine inanamıyordum.

Gökmen gidip ben eve girdikten sonra ruh gibiydim, bazı anların gerçekliğini yaşadıktan sonra idrak edebiliyordunuz. Sözler aklınıza gelince utanç duyar, yaptıklarınıza güler ve kendinize kızardınız. Sofra da babamın karşısında sevgilimle yan yana oturmak çok acayip ve tuhaf bir histi. Yanlış değildi ki bence, doğru olan ailemin birlikte olduğum kişiyle tanışmasıydı.

Bu yaşta doğru muydu? Hayır.

Ama olan şeyi saklamam çok daha yanlış ve tehlikeli olurdu. Ailem biliyordu, herhangi bir şey de yanımda olabilirlerdi, bir şey olsa kimle olduğumu biliyorlardı. Bana güveniyorlardı, Gökmen'i tanımalarıysa her açıdan daha sağlıklıydı.

Salona giderken dayımın sesini duydum. "Gökmen iyi çocuktur enişte." Diyordu, ve sanki uzun soluklu bir konuşmanın son cümlesiydi.

İçeri girdiğimde sustular, dayım ayaklandı. "Ben de kalkayım artık."

"Oturuyoruz işte dayı, gitme." Dedim hemen.

Yanında durunca kolunu omzuma atıp sarıldı. "Yarın sabah iş başı yapacağım dayıcım, dinleneyim biraz." Mecbur kabul ettik. Kapıya gittiğimizde annem, "kahvaltıya gel." Dedi. Babam peşine devam etti. "Akşama da gel."

İkisinin de dayımı sevmesi iyi bir şeydi yoksa evlilikte bu tür şeyler sorunlara sebep olabiliyordu, annem sevip babam dayımı sevmeseydi gelmesini istemezdi ve annem üzülürdü.

Dayım, "sabah gelemem ama akşam yemeğine gelirim İnşallah enişte." Dedi. Başlarımızı salladık. Dayım sokağa park ettiği arabasına binip gittikten sonra içeri girdik.

"Üstümü değiştirip geliyorum anne, mutfağı elleme."

"Tamam kızım."

Koşarak odama çıktım. Saçımı hızlıca yıkayıp kuruttuktan sonra pijamalarımı giyindim. Mutfağa geri döndüğümde annemle babam içerideydi, babam akşam yenmesi gereken yoğurtlu metabolizma hızlandırıcı şeysini kapıdan girerken elime tutuşturdu, "başka bir şey yemeden yat tamam mı?" Diye tembih etti. Başımı salladım. Kendine yaptığını alıp mutfaktan çıktı.

Karışımı hızlıca kaşıklayıp yemekleri toplayan annemin yanına geçtim. Yardıma koyuldum. Bir yandan da yüzüne bakıp izin almak için doğru anı kolluyordum.

"Buket'i aradın mı kızım?"

Duraksadım, kaşlarım çatıldı. "Niye, bir şey mi oldu?" En son dün akşam görüşmüştük ve sonra ben kendi derdime düşüp arkadaşımı unutmuştum.

"E kız evlenecek şurada bir hafta içinde, en yakın arkadaşısın, ailesi yok yanında." Dedi gözlerime bakarak, kızmıştı. "Gelinlik seçmeye gidilecek, taşınacakları ev temizlenecek, bir sürü şey var yardıma gitmek lazım, arayıp sordun mu?"

Kınadan bir iki gün sonra düğün olurdu ama Burhan iş yoğunluğu yüzünden bir hafta sonraya almıştı tarihi diye biliyorum. Düğüne kadar da yapılacak bir ton iş vardı, neler olduğunu bilmiyordum ama Buket'in bunlar da bana ihtiyacı vardı. Yanında olmalıydım.

Omuzlarım düştü. "Aramadım."

"Aferin sana kızım."

"Anne dün bir bugün iki stres sıkıntıdan aklıma hiçbir şey gelmiyor." Ağlamaklı bir sesle çıkışınca bana ters bir bakış attı.