Gdy niespodziewanie Ethan - pierwsza miłość Kayli powraca do miasta, 17-letnia dziewczyna nie może oderwać od niego wzroku. Czy przypadkowe spotkanie odrodzi stare uczucia i odnowi rany w sercu?
Wszystko jednak staje się bardziej skomplikowane, kied...
– Super, jasne, że nie kupiłam jedzenia... – przypomniałam sobie, że miałam zrobić to dzisiaj.
– Zaczekaj na mnie. Wrócę z jedzonkiem – powiedziałam chowając kojec pod łóżko.
Chwyciłam za mały plecak, do którego wpakowałam portfel i parę potrzebnych rzeczy. Zbiegłam po schodach budynku kierując się do pobliskiego supermarketu na zakupy. Na moje szczęście, kiedy weszłam do środka od razu zauważyłam regał z karmą dla kota. Nie miałam zamiaru spędzić tam następnych paru godzin szukając po trzy piętrowym sklepie jedzenia dla kota. Skasowałam całe opakowanie saszetek dla małych kotów, po czym wsadzając je do plecaka wyszłam ze sklepu. Spacerując wolnym krokiem po chodniku zobaczyłam, że powoli słońce schylało się ku zachodowi.
Nagle ujrzałam samochód Ethana oraz jego idącego w stronę drzwiczek. Podbiegłam chcąc się przywitać.
– Aż tak straszna jestem? – Popatrzyłam na niego niezadowolonym wzrokiem.
– Jasne, że nie, ale nie wyskakuje się tak.
– Dokąd się wybierasz? – dopytałam zaciekawiona. – Kolejna randka? – dodałam z wyrzutami w głosie.
– Nie przesadzasz trochę? Też chcę mieć trochę wolnego od dziewczyn.
Spojrzałam na niego nie dowierzając temu, co powiedział. To nie było w jego stylu.
– Jadę na wycieczkę – oznajmił spoglądając na moją dłoń.
Zauważyłam to od razu, więc cofnęłam się do tył bezwiednie tłumacząc, że jakoś jeszcze żyję.
– Szkoda, że skrócił ci się obóz. Pewnie chciałaś odpocząć od domu – zaczął nagle dość dziwny temat.
– Zgadza się, ale cóż mogę zrobić – westchnęłam. – Znowu utknęłam tutaj.
– Chyba, że jeszcze raz się do ciebie przyczepię – zaśmiałam się zajmując siedzenie z przodu w aucie chłopaka.
– Co ty znowu wyrabiasz?
– W sumie mam trochę czasu, a wydaję mi się, że mam deja vu – Wystawiłam mu dziecinnie język mając nadzieję, że znowu będę mogła z nim spędzić trochę czasu.
Słyszałam jego ciężki oddech, który powoli się uspokajał. Musiał się zgodzić na moją prośbę, więc jedynie się uśmiechnęłam zapinając pasy.
Po godzinie jazdy po długiej drodze, która wywiozła nas na sam koniec miasta zatrzymaliśmy się na parkingu w środku lasu. Nie wiedziałam, co to za miejsce. Pomimo tego, że znałam San Diego dość dobrze to ta okolica wydawała mi się całkowicie obca. Wysiadłam zatrzaskując za sobą drzwiczki. Rozglądnęłam się układając włosy, które rozwiał mi na boki wiatr.
– W takich miejscach zakopuje się trupy – rzekł Ethan wychodząc zza auta.
– Już powinnam mieć ostatnie życzenie, czy jeszcze dasz mi pożyć? – zażartowałam próbując przełamać jego aurę, która blokowała mi obeznanie się w jego sytuacji.
– Zobaczymy – szepnął mi do ucha, po czym się zaśmiał.
Podskoczyłam mając na plecach ciarki. Nie chciałam się bać, lecz było to silniejsze ode mnie. Jeszcze za czasów przedszkola obawiałam się opuszczonych miejsc położonych z dala od cywilizacji. Wydawały mi się takie dzikie i niebezpieczne. Bałam się, że tak jak na filmie, który kiedyś oglądałam z Ethanem w podstawówce zza drzewa przyjdzie wampir, który zrobi sobie ze mnie wieczorną przekąskę. Oglądnęłam na tyle horrorów by wiedzieć, że blondynki giną, jako pierwsze. Mój strach zawsze wykorzystywał na Halloween brunet, który nie raz wyskakiwał zza drzew w parku w masce chcąc usłyszeć mój przeraźliwy pisk.
– To co idziemy?
– Ale, że tam do tego lasu? – dopytałam przerażona widząc zacienione miejsce.
– A gdzie indziej – Przewrócił oczami. – Ale jak wolisz, to możesz wracać na piechotę. Zajmie ci to parę godzin, ale przynajmniej nie znajdzie cię żaden zagubiony morderca by cię zaatakować.
Zbladłam rozglądając się z przerażeniem dookoła.
– No błagam, a ty dalej się tego boisz?
– Nic na to nie poradzę...
– Spokojnie. Jeśli się ktoś pojawi to obiecuję, że wskoczę do samochodu, a ciebie zostawię, jako zaliczkę dla mordercy. W końcu blondynki giną jako pierwsze, prawda?
– Półgłówki chyba nawet szybciej – powiedziałam oziębłym tonem mierząc go wzrokiem.
Prychnął odwracając się na pięcie. Skierował się do lasu, gdzie między drzewami i krzewami mogłam dostrzec chodnik, który dość mnie zaskoczył. Nie rozumiałam, czemu na odludziu miałoby być coś takiego i to jeszcze w środku lasu. Mając nadzieję, że coś jednak tam znajdziemy interesującego i oczywiście bezpiecznego pobiegłam za nim. – Wcale nie dlatego, że nie chciałam zostawać sama w tym mrocznym miejscu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A co to może być za tajemnicze miejsce? Ktoś ma jakieś domysły?
Coraz bliżej końca Tomu 1, ale nie martwcie się oficjalnie potwierdzam już tom 2, który znajdziecie również na moim profilu. Prawdopodobnie będzie to dylogia :)
Tak prezentuje się okładka drugiej cześci!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
