BU BENİM HAYATIM

Sonuçlar Açıklanıyor.

Multimeyada Elçin Eylül

Merhaba ben . Elçin Eylül. Evet şu meşhur ünlü mimar tasarımcı Hakan ve Ekin Eylül'ün kızları. Annem ve babam kendileri gibi ünlü bir mimar tasarımcı olmamı istiyorlardı. Lakin benim istediğim ise hiçbir şekilde bu değildi. Ben tamamiyle ayrı bir dünya da bir yer almak istiyordum. Müzik ve oyunculuk okumak istediğim için annem babamdan gizli tercihlerimi bu yönde yapmıştım. Özellikle babam sonuçların açıklanacağı günü ve onlarla birlikte Ankara'da ki köşkte yaşamaya devam edip okula gideceğimin hayali ile yaşıyordu. Sonuçların açıklanmasına 2 hafta vardı ve benim puanlarım çok yüksek olduğu için hedefin nokta atışı olacağını biliyordu. Bu keyifle tüm ünlü isimlerden oluşan aile dostu tabiri kullandığımız insanları bir tekne turuna çıkarmaya çoktan karar vermişti. İstanbul'dan yunan adalarına gezip görebileceğimiz şekilde 2 haftalık bir tur ayarlamıştı bile. Hep birlikte apar topar hazırlandık. Tur başlamıştı. Günler çok hızlı ve güzel geçiyor herkes eğleniyordu derken sosyal medyayı bir anda sonuçların açıklandığı haberleri aldı. Babam yatta ki bütün müziği eğlenceyi yemeği içmeyi her şeyi durdurdu. Laptop ile yanıma geldi. O kadar heycanlıydı ki bu heyecanı gözlerinden okunuyordu. Laptopu aldım ve gereken şifreleri girdim. Babam ekrana bakıyordu ve birden

"Ne! İzmir Güzel sanatlar fakültesi Film Tasarım ve yönetmenliği mi ? Bu ne demek oluyor Elçin!"

" Sadece benim hayatım! Ben bunu istiyorum baba." Çok sert çıkmıştı sesim ardından yumuşatarak "lütfen bana saygı duy"

"Çabuk! Çabuk Kamarana çık! Seni burada görmek istemiyorum" okadar çok bağırmıştı ki canım bir kez daha yanmıştı. Bu güne kadar her istediğim elimdeydi mal mülk para servet ne istersem 2.sini söylemeden istediğim elimde oluyordu. Ama ben bu hayattan memnun değidim. Tamam bir çok insanın hayalini kurduğu bir hayat beliki ancak huzur yoktu. Çünkü bu güne kadar babamın sözünden çıkılmamış her ne isterse o olmuştu ama ben artık cocuk değildim. Benimde fikirlerim vardı. Benimde kararlarım vardı. Ve ilk kez babamın sözünden bu şekilde cıkmam gerekecekse cıkacaktım. Kamaraya geldiğimde artık kendimi tutamadım göz yaşlarım sel olmuş akıyordu. Biraz geçti hemen arkamdan kapı caldı ve annem sessizce içeriye girmişti.

"Girebilir miyim?" sessizce kafamı evet anlamında salladım.

"Bak Elçin baban senin için bu güne kad..." sözünü yarıda kesmiştim. Elimle dur işareti yaptıktan sonra yutkundum ve konuşmaya başladım.

"bak anne bu güne kadar ne babamın ne senin sözünüzden çıkmadım. Benim hayatımı babam yönlendirdi. Ne isterse o oldu ve şimdi o mutlu olacak diye ben ömürüm boyunca sevmediğim bir işi yapmak istemiyorum. Ve bu yüzden babama karşı gelmem gerekecekse eğer, ben kendim için bunu yapacağım. Lütfen babamla konuş.."

"Tamam kızım." Annem sadece bunu söyleyebilmişti. Kararlı olduğumu gördüğü her zaman bunu yapardı.

" Baban Türkiye'ye dönüş kararı aldı. Geri dönüyoruz şuan da ama ilk önce ege kıyısına gideceğiz ve oradan uçakla Ankara'ya"

"tamam kıyıya geldiğimizde bana haber ver" dedim sadece ve annem odamdan cıktı. Ne kadar zaman öylece kaldığımı bilmiyorum akşam yemeğine dahi çıkmamıştım. Annem elinde tepsi ile yanıma gelmişti canım bir şey istemiyordu ancak annem zorla bir şeyler yedirmişti. Ve ben o gün bütün gece ağlayarak uyuyakalmıştım. Beni nasıl bir hayatın beklediğini bilmeden hemde...