Mafia e il suo bambino.(TAEKOOK)

~28

Uyarı;
Bu bölümde geçen hiçbir olay/durumun bilimsel ya da gerçekçi bir karşılığı yoktur. Tamamen yazarın hayal gücüdür.

Lütfen altta yapmış olduğum açıklamayı da okuyunuz. Ficin gidişatı için önemli.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ağrıyordu.
Tüm vücudum henüz tam olarak yerine gelmemiş olan bilincime rağmen deli gibi ağrıyordu. Hafifçe inlemiş, ağrımı azaltmak adına elimi karnıma atmıştım. Elimi karnıma attığımda temas ettiğim yumuşak başla başta irkilmiş, sonrasındaysa birbirine neredeyse yapışmış gözlerimi aralamıştım.

Taehyungdu.

Karnıma sıkıca sarılmış, yüzüğümüzü taşıdığım elimi nazikçe tutuyordu. Başını karnıma gömmüş, kaşlarını sürekli çatarak huzursuz bir uykuda olduğunu belli ediyordu.

Elimi nazikçe Taehyungun başına atmış, saçlarını okşamaya başlamıştım. Çok korkmuş olmalıydı.
O anki yüzü hala aklımdaydı.

Gözümün önüne dolan görüntülerle yüzümü buruşturmuştum.

Korkuyordum.

Kandan korkuyordum.

O an nerede olduğumu anlamak adına etrafıma göz attığımda beyaz tonların ağrılıklı olduğu geniş bir hastane odasında olduğumu anlamıştım.

Ben çevremi bayık gözlerle incelerken hareket ettiğimden dolayı uyandığını tahmin ettiğim Taehyung başını aniden kaldırarak korku ve endişeyle yüzüme bakmıştı.

"Bebeğim, iyi misin?"
Kızarık gözlerinden ve çatallaşmış sesinden ağladığını anlamıştım. Ve ağlamış olduğunu bilmek kalbimde büyük bir sızıya yol açmıştı. Cevap vermeyerek birinde serum taşıdığım kollarımı hafifçe iki yana açmıştım.

Öncesinde kararsızca bana bakmış, canımı acıtmaktan korkarak ve gözünden damlayan yaşla nazikçe göğsüme başını yaslamıştı.
" Çok korktum. Seni kaybedeceğimi sandım."
Sesi titreyerek konuşmasıyla saçlarına dudaklarımı bastırdım.

" İyiyim ben. Ağrım az merak etme. Ağlama lütfen. Ne olmuş bana?"

Hafifçe benden ayrılıp yüzüme bakmıştı. Ellerimle gözyaşlarını temizlemiştim.

İlk defa ağladığını görüyordum.

" Henüz sonuçlar çıkmadı. Doktor sadece hayati tehlike olmadığı söyledi. "

Onu başımla onaylayıp gülümsediğimde, aklıma dolan kızımla tekrar konuşmaya başlamıştım.
"Haneul nerede? "
Taehyung endişeyle konuşmamla beraber beni cevaplamıştı.

"Anneme bıraktım. Onu hastaneye getirmek istemedim. Hasta olmasından korktum."

Konuşmasının hemen ardından kapı tıklatılmıştı. Taehyung hemen gözlerini temizlemiş, kendine geldiğinden emin olduktan sonra da içeri girmeleri adına izin vermişti.

Kapı aralandığında gördüğüm kişiyse beyaz önlüğünden anladığım kadarıyla bir doktordu.
"Geçmiş olsun Bay Kim. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"

Orta yaşlarındaki gözlüklü adamın konuşmasıyla ona cevap vermek adına boğazımı temizlemiştim.
"Biraz ağrım var sadece. Onun dışında iyi hissediyorum."

Cevabımla gülümseyerek başını onaylar anlamda sallamıştı. Ardından da elindeki siyah kapaklı dosyayı açarak içerisine göz atmıştı.

Çatılan kaşlarının ardından tekrar konuşmaya başladı.
"Bildiğiniz herhangi bir rahatsızlığınız var mı?"
Korkuyla başımı onaylamazca hareket ettirmiştim.