Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorum yapmayanlar ve yıldıza basmayanlar ARABACIDIR!
Gökmen'den...
Size bu Dünya'da ki en büyük hayal kırıklıklarını, sevdiğiniz insanlar yaşatır.
Acı bir şekilde tecrübe ettiğim en büyük hayat dersiydi. Dersten kalmıştım ama bir sonraki adımlarım için eğitici olmuştu.
Bir yemin etmiştim.
Hep gülümse, nazik ol, mutlu ol, doğru yolda git, çevrene güven sağla! Kendin ol! Böylece sevenler kalır, nefret edenler gider!
Hak edenler kalır, hak etmeyenler sürgün edilir. Kaybederler!
O dersten çıkarttıklarım bunlardı.
Kalbimi paramparça eden o dersin sonunda ne olduğu, ne kazandığım önemliydi elbette, ama yaşadıklarımın beni kötü yönde etkilemesini istemedim. Ben mutlu olmak istiyordum. Ne zaman öleceğimi bilmediğim bir hayatta mutsuz olmak istemiyordum. Kırıcı olmak ya da sıkıcı olmak da istemiyordum.
Karakterimi şekillendirmiştim. Ben buydum...
Gökmen Atilla!
Soyismine layık değil ama onu taşımaktan gurur duyan bir hayal kırıklığı!
Otobanda yanımda seyir eden arabanın 1000RR'a kafa tutmasıyla dalgınlığımdan sıyrıldım, tek elim önümdeyken diğeri gazı tutuyordu ve normal hızdaydım.
Siyah wosvagen boyuna, motor gücüne bakmadan sağ camını açmış bana bakıyor, hizamda giderek bir hızlanıyor, bir yavaşlıyordu.
Boştaki elimle yolu gösterince, hadi dercesine başını oynattı.
Kaskın altında sırıttım. Diğer elimi de gidona koyunca kabul ettiğimi anladı; hızlandı.
Ona ayak uydurdum, zaten kazanacağımı bildiğim bir yarış için çaba harcamaya gerek yoktu. Eğlenmek gerekti, bu işin raconu buydu.
Onunla dalga geçercesine hızına yetişip sonra yavaşlıyordum. Bir ara hızımı düşürüp tam arkasına geçtim, dikiz aynalarından beni göremedi. Ön dikiz aynasına bakmadan önce de ben diğer yanına geçtim ve şimdi daha yakındık. Göz göze gelince sırıttım.
Hırslanıp hızlandı.
Önümüz ve yanlarımız boştu. Fırsatı bulunca yavaşladım, peşine hızlanıp o son hızda olmasına rağmen yanında tekere kalkıp çok rahat biçimde geçtim. Yarıştan sıkıldığım için gaza basıp onu ezilen gururuyla baş başa bıraktım.
Kısa sürede bizim çocukların yanına vardım. Otobanın sonundaydılar, Burhan, Atakan, Turhan ve Yaşar. Belirli zamanlarda Uçurtma üyeleriyle gazlamaya çıkardık ama arkadaşlarımdan oluşan grubumla çıkmak ayrı bir güzeldi.
Anahtarı çevirince canavarım sustu. Kaskı ve eldivenleri çıkartıp yanlarına gittim, tek tek tokalaşarak selamlaştık. "Nabersiniz?" Diye sordum.
