SERENDİPÇE

6-İLK KISKANÇLIK 🏍

İyi okumalar. 🏍️💛

Yorum yapmayanlar ve yıldıza basmayanlar ARABACIDIR!

Babamla, Burhan'ın babası kapının önünde olan arabaları hakkında konuşuyordu. Hangi model? Hangi yıl alındı? Kaç paraydı? Şimdi kaç para? Kazası var mı? O denli benzer ama aynı zamanda da farklı sorular vardı ki.

İçerideki ses gümbüşü baş ağrıtmaktan çok mutluluk veriyordu. Buket bir ara müstakbel kayınvalidesi ile muhabbete dalınca tek kaldım. Gözüm Gökmen'e kaydı o ara, Burhan'ın diğer yanındaki arkadaşıyla konuşabilmesi için arkasına yaslanmıştı ve o da dinliyordu; yüz hatları sade, ne ciddi ne de sempatikti, durgun bir güzelliği vardı. Akan suyu izlemenin verdiği huzuru veriyordu sanki.

Tebessüm ettim.

Bacaklarını hafif aralamıştı, gerilen gri kumaş baldırlarını sarmıştı, kolundaki gümüşi saat bileğini sarmıştı. Sıcak diye çıkarttığı ceketinden kalan beyaz gömleğiydi, düğmeleri geniş göğsünü saran gömleği zar zor birleşik tutuyordu; bir an onu spor yaparken hayal ettim, o görüntü için neler vermezdim.

Süzdükçe eriyordum, eridikçe daha çok süzesim geliyordu.

Üstünde olan bakışlarımı sezmiş olacak ki nokta atışıyla bana baktı. Düz dudakları kıvrıldı ve kaşlarını kaldırırken başını öne attı karizmatik bir hareketle.

Başımı yavaşça çevirip omuzlarımı nazlı bir ifadeyle döndürdüm, annemlere baktım güya ama aklım, fikrim, hepsi, her şeyim ondaydı hala.

Gülümsemesinin genişlediğini yandan gördüm ve bunca uzağa rağmen bana da bulaştırdı. Gülümsedim, dudaklarımı ne kadar sıkarsam sıkayım kıvrılmalarına engel olamıyordum.

Bu içimdeki his öylesine güzeldi ki. Temas yoktu, sözler yoktu ama onlardan daha hoştu.

Baktığını bilmek karnımı ağrıtacak kadar heyecanlandırıyordu beni.

Babam, "siz şimdi hepiniz motorcusunuz ha gençler?" Diye sorunca, sessizleşip ona baktık, ardından da yan yana dizilmiş 5 motorcu beye.

Burhan damat sessizliğiyle kalırken, Gökmen, "öyleyiz." Dedi gururla. Motorundan gurur duyuyordu ama çok yanlış kişi be aslanım. Çok!

Babam misafir oldukları için minik bir hoşnutsuzlukla başını salladı. "Ben sevmem motorları." Deyince, Gökmen'in belli belirsiz gururla döşenmiş olan yüzü değişti. Babamın bakışları üstünde olunca da bana bakamadı ve göz bebeklerinin titrediğini gördüm. Sonra kendini toparlayıp kaşlarını kaldırdı, şaşırmıştı.

Ben demiştim ama o yanlış kapı diye.

Benim gibi bir motor delisinin babasının motor sevmez olması garip gelmişti, haklıydı çocuk cağız.

"Biz oğlumla arabacıyız, şimdi dünür de eklendi aramıza ama bende de var bir tane motorcu." Deyip imayla yandan bana baktı. Gülümsedim.

Bakışlar bana döndü. Gökmen yeni görmüş, tanışmış gibi kısaca beni süzüp babama, "yaa, kim?" Diye sordu.

"Kızım."

Yine bana baktı. "Hiç de motorcu tipi yok."

Abiye giydiğim için olsa gerek, ne bekliyorsunuz Gökmen bey acaba?

Babam hevesle atıldı, "dimi dimi, bak haklıyım." Dedi bana, kendine yandaş bulmuştu ama babacım sana da kötü bir haberim var; sen de yanlış kapıdasın. "Yakışmıyor aslında ama anlatamıyorum." Dedi durularak arkasına yaslanırken. "Araba varken..."

"Çıtı pıtı bir kıza benziyor, nasıl motor sürecek?" Bana dalaşmaktan ve babamı da arkasına almaktan zevk alıyordu... Gökmen'e gözlerimi kısıp öyle kötü bakmak istedim ki, ama yapamadım. Dişlerimi sıkarken sahteden gülümsedim ve kirpiklerimi kırpıştırdım.