Mafia e il suo bambino.(TAEKOOK)

~6

Yaklaşık üç saattir kapatıldığım bu odada delilercesine ağlıyordum. Özgürlüğümü kaybetmiştim. Tıpkı bir oyuncak gibi beni alıp bu odaya kapatmış, ardından da kapıyı üzerime defalarca kitlemişti. Bağırmaktan, ağlamaktan sesim kısılmış, gözlerim inanılmaz derecede şişmişti. Gözlerimi kırptıkça acı çekiyor, etrafa yarı açık şekilde bakıyordum. Buradan acilen kurtulmak istiyordum. Aileme kavuşmak, eski hayatıma dönmek istiyordum.

Ne kadar uğraşsam da onu ikna edememiş, En azından bahane olarak okulumu öne sürüp devam ettirmem gereken bir eğitim hayatım olduğundan bahsetmiştim. O ise adeta şok olacağım bir şey söyleyerek gitmeme gerek kalmadığını çünkü okulumu dondurduğunu söylemişti. Bu kadar ileri gidebileceğine ihtimal bile vermezken, duyduklarımla resmen dumura uğramıştım.
Bu yersiz kararına karşı çıktığımda şiddetli bir kavgaya tutulmuş ikimiz de asla sakinleşememiştik. Ben ona sesimi yükseltirken karşılık olarak sesi ilk defa bana karşı bu kadar yükselmişti. Onun bu haliyle ilk defa tanışan ben, hem korkmuş hem de kendimi oldukça kötü hissetmiştim.

Sosyal hayatımdan bahsettiğimde artık böyle bir hayatım olmadığından bahsetmişti. Beni merak edip peşime düşeceklerini söylediğimde ise  telefonumdan arkadaşlarım ve ailemle benim adıma konuşup şüphe çekmediğini yani yokluğumu kimsesin yadırgamayacağını söylemişti. Arkadaşlarıma ailemden birinin rahatsızlandığını, yurt dışına çıktığımı ve bu yüzden okulu dondurduğumu söylemişti. Yoksa zaten çoktan ana haber bültenine düşmüştüm. Beni tamamen soyutladığını  duyunca ufak bir atak geçirmiş, hem eğitim hayatımın hem de canımın tehlikede olmasıyla iyice çileden çıkmıştım.

Ataklarım normalde fazla olmazdı. Lise döneminde gördüğüm zorbalıklardan kalmıştı bu ataklar. Hala stres anında ağır şekilde kriz geçiriyordum. Sanırım yaşadığım hayatın en büyük zorlukları arasındaydı bu durum.
Beni kolumdan tutup İçerisinde sadece yatak olan bir odaya kilitlemesiyle iyice çıldırmış, ataklarım durmaz hale gelmişti.

Kapatıldığım oda çok  geniş bir oda olmasına rağmen duvar dibinde iki kişilik bir yatak vardı, ve yüksek ihtimalle kendime zarar vermemem ve kaçmamam için de farklı bir eşya  konulmamıştı. Haklıydı. Atak anında kendimi kontrol edemiyordum. Dolayısıyla kendime zarar verme olasılığım fazlaydı. Yapmadığım şey de değildi. Atak anında aklım başımdan resmen gidiyor, bilincim yok oluyordu.

Geniş yatakta öylece uzanıyor, bir şeyler sayıklıyordum.
Etrafta fazlasıyla cam olmasına rağmen klostrofobim odadan çıkamayacağımın bilinciyle iyice kendini belli ediyordu.
Kapıdan duyduğum kilit sesiyle iyice cenin pozisyonu almıştım. Ona çok kızgındım.
" Bebeğim?" Taehyung sesini beni korkutmamak adına oldukça yumuşatmış ve yavaşça yanıma yaklaşmıştı.

Arkam dönük olduğumdan hareketlerini göremiyordum ve o da bunun yanında gözümden akan yaşların farkında değildi.
Yaklaşıp yatağa girdi ve de  arkama uzandı.
Ne zaman yanımda yatsa yaptığı gibi yine belimden sarılarak vücudumu iyice kendine yapıştırdı. Onun bu inişli çıkışlı halleri beni yoruyordu.
" Biraz fazla tepki verdim, sana karşı sesimi yükseltmek istemezdim bebeğim üzgünüm. Ancak sinirlendiğimde gözüm hiçbir şey görmüyor. Söz veriyorum artık daha kontrollü olacağım."
Kulağımın arkasına kondurduğu öpücükler eşliğimde kokumu içerisine çekiyordu.

Ağlamaktan yorgun düşmüştüm, bu yüzden ne onu itebiliyor ne de ağzımı açıp ona tek bir karşılık verebiliyordum. Kapana kısılmış gibiydim. Ona karşılık veremediğimden de kendimi iyice aciz ve güçsüz hissediyordum. Başını boynuma sokup tekrar bir öpücük kondurduğunda, çenemden boynuma kadar akmış olan gözyaşalarımın farkına vardı.
" Ağlama lütfen bebeğim, konuş benimle. Biliyorum sinirliyken korkutucu oluyorum ancak öfke problemim var. Yoksa seni kırmak isteyebileceğim son şey dahi değil."