KRİZANTEM

Bölüm 9 | "Misafir, Geliyorum Demez"

Sınav haftamdan çıkmanın mutluluğuyla bu bolümü paylaşıyorum. Umarım sizin sınavlarınız da iyi geçmiştir ve istediğiniz puanları alabilmişsinizdir. Bu bölümün sizin yüzünüzü güldürmesi ve bütün dertlerinizi unutturması dileğiyle...

Okuduğunuz tarih?

NOT: Yeni bölüm için 10 oy ve 30 yorum sınırı var. Son zamanlarda oy ve yorumların azalması beni üzdü. Emeklerimin karşılığını almak beni mutlu eder. Şimdiden teşekkür ederim. 🫶🏻

***

"MİSAFİR, 'GELİYORUM,' DEMEZ"

"İnsanlar, yalan söylemek zorunda kaldıkları kimselerden nefret ederler."

Victor Hugo

Ertesi sabah, 5.30 / İzmir...

Genç adam otel odasının perdelerini açtı ve bugün havanın yağışlı olduğunu fark edince yüzünde haylaz bir gülümseme belirdi. Cebinden telefonunu çıkardı ve şirketinin İzmir şubesine mesaj attı. Yarın işe gitmemek ve dinlenmek için yeterince güzel bir gün olduğunu düşündü.

Telefonunu cebine koymadan başka bir numarayı tuşladı. Uzunca bir süre açılmasını bekledi. "Efendim Koray'ım," diye neşeyle telefonu açtı genç kadın.

Aylardır süren kaçamak bir ilişkileri vardı ancak adam bazen bu durumdan sıkılıyordu. Evli olduğu kadını gerçekten çok seviyordu ama bazen asistanına karşı duymaması gereken bu ilgiye yenik düşüyordu. "Ah, Cemre. Ne yapacağım ben seninle?" diye düşünmeden edemedi.

"Yanıma gelir misin? Seni çok özledim," dedi adam. Normalde üç veyahut beş günü geçmeyen iş seyahatleri ilk kez bir haftayı geçmişti. Bütün bunların sorumlusu Koray ve gizli sevgilisiydi. Nikâhlı olmasına rağmen asistanına göz dikmiş ve onu kendine âşık etmişti. Cemre, altı aya yakındır nişanlıydı ama aynı zamanda patronuna deliler gibi âşıktı. Oysa bir söz vardır: Aşk delirtmez, akıllandırırdı. Onlarınki yanlış, hiç olmaması gereken bir ilişkiydi.

Cemre'nin aşkı başlamaması gereken bir zamanda başlamıştı. Koray'ın ona âşık olmadığını ve olmayacağını elbet biliyordu ama Cemre de aklına ve kalbine nasıl yön vermesi gerektiğini çok iyi biliyordu.

Aslında hiçbir zaman nişanlanmak istememişti ancak ailesinin baskısı onu bu zor duruma düşürmüştü. Bir gün ofiste sadece ikisi kaldıkları zaman Koray Dinçer onu ağlarken görmüş ve teselli için omzunu ona açmıştı. Bu zamandan sonra Cemre için her şey daha zorlaşmıştı. O, evli olduğunu bildiği bir adamla saatlerce vakit geçirmek ve asla sahip olamayacağı aşka kavuşmayı çok istiyordu. Bunun yanlış olduğunun gayet farkındaydı ama kendine engel olamıyordu.

Peki ya evinde kocasını bekleyen bu kadına da mı acımıyor veya üzülmüyordu?

Hayır, üzülmüyordu. Koray'ın kendisiyle olduğunu bilmek ona aptalca hisler yüklüyordu. Aksine her gün boşanmalarını diliyor ve Koray'ın, vaktinin çoğunu kendisine harcadığıni bildiği için aptal bir gurur ve sevinçle doluyordu.

İleride Lavinya ile olması muhtemel bebekleriyle tamamlanacak aile tablosu bile onun umurunda değildi. Tek düşündüğü Koray'dı. Koray'ın hiçbir zaman onunla olmayacağının farkındaydı ama bir ilişkiye başladıklarında her şey için çok geçti. Nasıl oldu, ne zaman gerçekleşti anlayamamıştı fakat kendini bir anda bu adamın göğsünde buluvermişti. Ona sarılmadığın her an ölecek gibi oluyordu.