"Sen ciddi olamazsın."diye bağırdım bomboş sokakta.Seungmin gecenin bir saati beni aramıştı ve buluşmamız gerektiğini söylemişti.Gerçekten önemli bir şey söyleyeceğini sanmıştım ama duyduklarım tam tersini iddia ediyor,beni haksız yere düşürüyordu.
"Aptalmışım gibi davranmasana.Ben haklıyım Jeongin.O,Minho'yu hak etmiyor."Ciddi yüz ifadesine bakılırsa kendi dediklerini oldukça doğru buluyordu.
"Sen delirmişsin."dedim histerik bir şekilde gülerken.
"Öylece bırakacak mısın?Kaç yıldır deli olduğun adamı bırakacak mısım gerçekten?"
"Başka ne yapabilirim?"Diye bağırdım. "Başka ne yapabilirim Seungmin?Beni sevmiyor anlasana! Jisung'u sevdiği gibi sevmiyor beni.Jisung'a baktığı gibi bakmıyor,Jisung'u düşündüğü gibi beni düşünmüyor.Ben bırakmasam ne olacak?O daha neyi bırakacağını bile bilmezken onu mu suçlayacağım?"
"Kendini neden yıpratıyorsun o zaman?Asıl sen anla Jeongin.Görmüyorsun,gittikçe nasıl çöktüğünü,nasıl kendini bıraktığını görmüyorsun.Ama ben görüyorum.Kötü Jeongin.Bu sen değilsin."
"Boşversene.Çok umrundaymış gibi."diye mırıldandım.
"Umrumdasın zaten!Umursamasam neden burda olayım Tanrı aşkına?"
"O yüzden mi her şeyi anlattın onlara?O yüzden mi yıktın daha fazla?"
"Öğrenmeleri lazımdı Jeongin."
"Ben zaten söyleyecektim!"daha da yükselen ve nefretimi yansıtan sesim yankılandı.Seungmin hiçbir şey demezken tekrar bağırdım.
"Sikeyim,her şeyi anlatacaktım zaten onlara! Ama sen yerinde duramadın,saçmaladın! Beni dinlemedin.Anlarsın sandım.Arkamda durur beklersin sandım."burnumu çektim. "Konuşamadım!Onun karşısında titremekten konuşamadım!Minho Hyung'a doğru düzgün bir kelime bile edemedim.Jisung'un yüzüne bakamadım.Ona sıkı sıkı sarılıp özür dileyemedim.Neden yapamadım bunları Seungmin!"işaret parmağımı kaldırıp Seungmin'in omzuna bastırdım.
"Çünkü sen her şeyi mahvettin."diye fısıldadım ona bakarken.
"Üzgünüm."
Kafamı iki yana saklayıp parmağımı ondan çektim.
"Üzgün değilsin.İstediğini yaptın ve bundan gurur duyuyorsun.Bunun benim iyiliğimi sağladığını düşünüyorsun ama öyle değil Seungmin.Her şeyi daha da dağıttın." Saçma gözyaşları yine yüzümde yer edinmeye yer arıyordu.Onun karşısında bu kadar savunmasız durmak istemiyordum ama artık boşvermiştim.
"Jisung Minho'yu hak etmiyor Jeongin."
Hâlâ aynı şeyi söylemeye devam ediyordu.
"Kim hakediyor Minho'yu! Ben mi? Sen görmüyor musun Minho'nun Jisung'un üstüne nasıl titrediğini?Onu kendinden bile çok sevdiğini görmüyor musun?"
"Seni özleyecek."diye fısıldadı.
"Giden Jisung olsaydı daha çok özlerdi."dedim aynı şekilde.
Daha sonradan onu orda bırakıp sokak lambalarının kör ışığıyla aydınlattığı kaldırımda yürümeye başladım.O hiçbir şeyi bilmiyordu.Sadece benim iyiliğimi düşündüğünü sanıyordu ama benim lehime yaptıkları bana zarar vermekten başka bir şey değildi.Sadece canımı acıtıyordu.
Anlamıyordu.Eğer Jisung'u Minho Hyung'tan uzaklaştırırsa Minho Hyung'un beni göreceğini düşünüyordu.
Tamamen saçmalıktı.Minho Hyung beni görmüştü zaten.Şimdi ise görmemek için gözüne tertemiz bir kumaş bağlıyordu.Gözlerini kapatıyor beni o şekilde görmemek için yalvarıyordu.Beni eskisi gibi görmek,beni eskiden gördüğü gibi görmek istiyordu.
Ama unuttuğu bir şey vardı.Minho Hyung eskiyi de beni de unutmuştu.Ve görmüyordu.Ne eskisi gibi ne de eski beni göremiyordu.
-
11.bölümde final demiştim ama vazgeçtim
diğer bölüm final olur büyük bir ihtimalle
ŞİMDİ OKUDUĞUN
cigarette flower || jeongho
FanfictionÜvey abisine aşık olan Jeongin ve evlilik hazırlıkları yapan Minho. Kısalan sigarasını yere çöküp kayalıkların arasına çiçek diker gibi dikti.Bir süre daha gözlerimi kayalıklarda gezdirdiğimde aynı şekilde dikilmiş onlarca sigarayı gördüm. Buraya i...
