Geen uitweg meer

Hoofdstuk 6

Ik had Zoë en Joëlle twee weken voor de zomervakantie verteld wat mama mij aandeed, maar ze geloofde mij niet. Ze wilde niet geloven dat ik mishandeld werd, ook niet toen ik mijn rug liet zien. Sindsdien sprak ik ze al helemaal nooit meer. Ik hoopte dat ze niets over mijn verhaal zouden zeggen tegen andere. Op school ging ik alleen nog om met de vrienden van Sander en met Emma.

Ik staarde voor me uit en lachte wat met Emma. De weg voor ons leek oneindig lang, maar mijn zin in de vakantie werd er niet minder door. De achterbak lag volgelden met tassen en tentstokken. Ik bedacht me nog dat ik maar één handdoek mee had, wat misschien wel heel weinig was. En de waslijn? Daar hadden we geen seconde over nagedacht.  Ik bedacht erover te zwijgen en het op de camping wel uit te zoeken.

De weg vervolgde en ik keek uit het raam. Een aantal koeien stonden in de wei te grazen, ze aten van het gras en kauwde verdomd lang. De bomen belemmerde na een tijdje het zicht op de verdere omgeving.

De tegenliggers reden voor mijn gevoel veel sneller dan was toegestaan op het smalle landweggetje. Ik vroeg me af of we nog wel goed reden, maar volgens het navigatiesysteem ging alles nog volgens schema. We zouden om drie uur aankomen.

Emma leunde met haar hoofd tegen het autoraampje aan en gaapte. Mama zette de radio iets harder. The A team van Ed Sheeran klonk door de auto heen. Bijna kreeg ik de neiging om mee te zingen, maar ik bedacht me op tijd dat ik dan mijn lievelingslied zou verknallen. Emma sloot voor een paar seconde haar ogen en even had ik het idee dat mama die neiging ook had.

‘Ben je moe mam?’ vroeg ik. Ze knikte alleen maar. Emma wist natuurlijk dat ik het alleen maar vroeg om het te laten lijken alsof mama en ik een gewone moeder-dochterrelatie hadden en er niets aan de hand was. Maar mijn hele leven was geruïneerd door die slechte relatie tussen ons. Ik mocht er niet te veel aan denken, ik ging op vakantie met mijn beste vriendin het was nu tijd voor leuke dingen. Als sinds de basisschool was Emma mijn beste vriendin en ondanks die enorme ruzie van bijna drie maanden geleden kon niets onze vriendschap verknallen.

Ik weet nog precies hoe Emma en ik elkaar ontmoet hadden. We gingen naar groep 1 en wilde allebei met dezelfde pop spelen. Vanaf dat moment speelde we altijd samen. Ten minste dat hebben onze moeders ons altijd verteld, ik kon me er niets van herinneren. Pas vanaf groep drie waren we echt onafscheidelijk en deden we echt alles samen. De zandbak was ons favoriete speelplekje. Om de dag speelde we met elkaar, soms tot ergernis van onze ouders die ons nogal druk vonden. In groep zes hadden we een klein meningsverschil dat na een halve week alweer de wereld uit was geholpen. In groep acht was ik bang om Emma kwijt te raken, zij had een hoger niveau bleek uit de test op school en zou daardoor misschien naar een andere school gaan. Ik raakte helemaal in paniek, ik zou mijn beste vriendin kwijt raken! Wat moest ik doen? Uiteindelijk koost Emma voor dezelfde school als ik. In de brugklas ontmoette we Zoë en Joëlle en na twee weken hoorde ook zij tot onze vaste kliek, die toen nog uit acht mensen bestond. Door een grote ruzie die nooit meer is uitgepraat viel de groep in tweeën, maar met Emma bleef ik goed omgaan. Tot het een paar maanden geleden leek alsof al die jaren vriendschap ineens helemaal verdwenen waren. Maar wat er ook zou gebeuren, Emma en ik zouden elkaar altijd weer vinden en zouden altijd vriendinnen blijven.

Ik voelde dat de auto slingerde en sperde mijn ogen wijd open. Er kwamen nog meer tegenliggers aan en het leek drukker te worden op de weg. Ook al vond ik het een vreemd tijdstip voor de drukte. Het was half drie, begin juli, dus de meeste mensen waren nog aan het werk, of waren al ver onderweg naar hun bestemming in het zonnige zuiden. Volgend jaar zouden Emma en ik samen naar het buiteland gaan, als het zou mogen ten minste. Maar mama kennende zou het niet mogen, het zou te ver zijn en anders bedacht ze wel een andere flauwekul smoes. Het maakte haar nooit uit, als ze het leven van haar dochter maar kon bepalen en verzieken. Maar dat was een zorg voor later, we reden nu een geweldige periode tegemoet. De eerste vakantie zonder ouders.