."အယ်မလေး ထယ်ယောင်းရေ..."
ပြီအောင်တော့မအော်လိုက်ရပါဘူး သူပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ပြီ ဆွဲခေါ်ခြင်းခံလိုက်ရသည်၊တိုက်တွေကြားထဲမှဖောက်ထားတဲ့ လမ်းကျဥ်းလေးဖြစ်သည် ထိုလမ်းကျဥ်းလေးထဲမှ အမှိုက်ဗုံးများထားသည်ကိုတွေ့ရတော့
ဒါအမှိုက့်တွေထားတဲ့လမ်းဘဲ အနောက်ဘက်တွင်အလင်းရောင်ကသိပ်မရှိ မှောင်မိုက်နေသလို့၊အလင်းရောင်ကလမ်းအစပိုင်းတွင်သာအနည်းငယ်လင်းစေသည်
ထိုလူကသူကိုနံရံတွင်ကပ်ထားပြီ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူပါးစပ်ကိုပိတ်ထားသည် ၊ဆော့ဂျင် သူပါးစပ်ကိုပိတ်ထားတဲ့လက်ကိုဖက်တော့ အဲလူကသူလက်နှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကိုင်ကာ အပေါ် မြှောက်ပြီနံရံကိုကပ်စေလိုက်သည်
လူသွားလမ်းမဟုတ်လို့ အကူညီတောင်းဖို့ကလဲ ဆော့ဂျင် အတွက်ခက်ခဲနေသည် ၊ခုထိလဲ သူမျက်နှာကိုဆော့ဂျင်မမြင်ရသေးပါ ဒီလူကိုသူမြင်ထဲက မောင်လို့ အရစ်ကျတွေးနေမီသည် ဘာလို့သူအဲလိုတွေးမီလဲမသိပေမဲ့ ထို့သူကို မောင်လို့သာ တွေးထင်နေသည် ဒါက မောင်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်ကြောင့်အဲလိုတွေးမီတာလို့ဘဲ သူစဥ်းစားလိုက်
သူက ဘာလို့ချင်လို့ ဒီနေရာကိုဆွဲခေါလာလဲ၊ပစ္စည်း လုမလို့လား လုရအောင်လဲငါကမချမ်းဘူးလေ နေပါဦး ဒီလူက သူကိုဘာလို့အဲလောက်တောင်စိုက်ကြည်နေရတာလဲ၊နယ်ချဲ့နေတဲ့အတွေးကိုဖြတ်ကား ဒီလူလက်ကာ လွှတ်ဖို့ကြိုးရမယ်"
"ခင်ဗျား လွှတ်..လွှတ်ပေးခု"
ဆော့ဂျင်ရုန်းကန်ပြီပြောနေပေမဲ့ ထိုလူက ဘာစကားတစ်ခွန်းမှမပြော
"လွှတ်ပေးလို့ ပြောနေတယ်လေ"
သူပါးစပ်ကိုလက်ဖြစ့်ဖီအုပ်ခြင်းခံထားရတော့ သူပြောလိုက်တဲ့စကားက ရှင်းရှင်းမကြားရဘဲ ဘလုံးဘထွေ အသံဖြစ်နေသည်၊သူလဲပြောမရတဲ့အဆုံး ရှိသလောက်အားနဲ့ရုန်းကန် လိုက်တော့၊တစ်ကိုယ်လုံး အမဲရောင်ဝတ်ထားတဲ့လူက ဆော့ဂျင် ပါးစပ်ပေါက သူလက်ကိုဖျက်ပြီ ဆော့ဂျင်ရဲ့ခါးသေးသေးလေးကိုဖက်ကာ သူနဲ့နီးကပ်စေရင် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီ ဆော့ဂျင် ရဲ့
နှုတ်ခမ်းပေါ တစ်စုံတစ်ခုကျရောက်စေသည်
