Weer als toen || Bankzitters

04 - "oh, ook een vriend"

"Jajaja, en toen gingen we ook nog langs die kebab zaak hier om de hoek" Koen is lachend het vervolg van een verhaal van Robbie aan het afmaken terwijl hij alle woorden met zijn handen aan het uitbeelden is. Acteren kan ik wel, dus daarom acteer ik nu ook alsof ik me op het verhaal van Koen concentreer, ook al ben ik in werkelijkheid naar de jongen naast me aan her staren ben.
"Oh die! Daar ben ik ook al eens geweest
met M-" Ik heb me denk ik nog nooit zo snel omgedraaid. "Met een vriend" Milo saved zichzelf hier erg goed, al weet hij net zo goed als mij dat hij mijn naam wilde zeggen. In welke vorm, dat weet ik niet. Matthyas, Matthy...? Ik weet het niet. Ik weet niet hoe hij over mij denkt momenteel.
"En jij, Matt?" Alle ogen gaan mijn kant op, waardoor ik een beetje naar onder zak in dezelfde bruin gevlochten stoel waar Milo zich net in liet vallen. "Uh ja- ja wel eens geweest ja" Stamel ik.
"Met wie?" Godverdomme, waarom speelt hij dit spelletje nou? Ik heb mezelf al genoeg pijn gedaan door hem proberen uit mijn hoofd te zetten, maar hij probeert er weer in te komen. Niet dat hij veel moeite moet doen; Alleen al door zijn stem te horen, of hem te zien komen alle herinneringen weer op.
Al helemaal als hij zijn hoofd naar me toe draait en daardoor oogcontact met mij legt.

"Wat wil je?" Vraagt hij mij als hij neerploft op de bruine stoelen op het terras. "Uhm..." Stamel ik. "Cola, zeker?" Ik knik lachend naar Milo die me glimlachend aankijkt. "Graag"
~
"Ik zweer we moeten echt een keer naar die kebab zaak hier om de hoek" Zeg ik lachend. Milo knikt uitbundig en zet zijn glas weer op tafel. "Kunnen we dat niet doen als we terug zijn van je voetbalwedstrijd vanavond?" Vraagt hij. Ik tuit mijn lippen en knik. "Klinkt als een plan" Zeg ik.
~
"Petje staat je goed" Merk ik op, als ik even naar hem kijk in stilte. "Neh, ben niet zo van petjes" Antwoord Milo en legt het ding op tafel. Snel haalt hij een hand door zijn haar heen en zet zet daarmee weer een beetje in model. "Ik vind het je leuk staan" Zeg ik. Ik weet niet, het staat hem gewoon cute. Hij weet duidelijk niet zo goed hoe hij met dit soort complimentje om moet gaan, en ontwijkt dan ook oogcontact door een beetje naar beneden te kijken. "Wordt meneertje daar verlegen van?" Vraag ik plagend. Hij houd zijn hoofd weer omhoog en schudt. "Nee, nee. Ik ben helemaal niet verlegen... ik wordt helemaal niet verlegen van jou- van dit"

"Oh, ook een vriend" Ik kijk hem moordend aan. Met mijn ogen, anders ziet de rest het. "Hm" Geeft hij grijnzend als antwoord. Ik druk mijn lippen boos op elkaar en kijk dan weer snel terug naar Koen en Robbie, voordat ik dingen laat merken aan de anderen waar ik spijt van ga krijgen.
Het gesprek tussen de twee andere jongens gaat nog even door en ik kan me er ook, zover dat mogelijk is, aardig op focussen. Tot ik mijn telefoon in mijn broekzak voel trillen.
Nieuwsgierig open ik mijn telefoon en gelijk daarna whatsapp, maar slik even als ik zie dat de melding afkomstig is van Milo. Ik kijk vlug naar hem, maar oogcontact krijg ik niet. Hij heeft zijn telefoon in zijn rechterhand en houd deze onder de tafel, zodat niemand het ziet.

Milo

- Sorry, die opmerking van net was niet
heel handig.

Het is oke -

Hij doelt hier natuurlijk op de 'met wie?' Opmerking, en 'het is oke' is het enige wat ik op dit moment terug kan sturen. Ik weet niet eens op welke manier hij dit bericht bedoelde. Dit kwam ook zo uit het niets. Alles wat vandaag gebeurd is kwam uit het niets. Eerst heb ik hem net eindelijk (niet helemaal) uit mijn hoofd kunnen zetten, dan komt hij ineens opduiken in de klas en komt hij naast me zitten, vervolgens gaat hij met Robbie mee naar dit terrasje, maakt hij een opmerking die leuk had geweest als we niet al 3 jaar niet meer met elkaar hadden gesproken om daarna me een berichtje te sturen met 'dat was niet handig'

Ik denk dat als ik dit hele verhaal had uit moeten spreken, ik buiten adem was geweest. Ik staar nog een keer naar het bericht. Vandaag, 14:27. Staat er. Omdat het zo'n kort gesprek was, kan ik het laats gestuurde bericht nog zien.

Milo

- Hey
- Kom je morgen weer naar school? :)

Ik kan me dit nog precies herinneren. Het was de avond voordat alles mis ging. Ik was de afgelopen twee dagen ziek geweest, en was dus ook niet op school gekomen. Dat jaar zaten we nog bij elkaar in de klas. Toen waren we nog de klassenclowns. Toen waren we nog die twee personen in je klas die onafscheidelijk waren. Toen waren we nog twee beste vrienden die om elk klein dingetje lachten, ook al was het alles behalve grappig.

Yes, ik kom morgen weer naar -
school
Heb je me zo erg gemist dan? ;) -

We waren gek op elkaar. Ik was gek op hem... Al waren we maar een dag zonder elkaar, miste ik hem al. Zijn lach, zijn haar, zijn stem, zijn lichaam... Gewoon zijn aanwezigheid. Ik miste het allemaal

- tuurlijk heb ik jou gemist
- 'T is saai hier zonder jou
- En binnenkort weer logeren? Mis je
ook wel hier thuis, naast mij

Ik weet ook nog zo goed dat ik een ontzettend grote glimlach op mijn gezicht had zodra ik dit bericht had ontvangen. Eerlijk gezegd kan ik me alleen niet meer herinneren hoe ik dit opvatte. Nu weet ik wel hoe ik het op zou vatten; op de manier waarop hij mijn lichaam mist naast hem.
Maar toen? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien vatte ik het ook niet op een bepaalde manier op, maar was ik gewoon blij dat hij me miste. Dat was echt al meer dan genoeg om mij helemaal op te laten knappen van de griep die ik te pakken had gekregen.

"Wat ben jij vrolijk" Zegt mijn moeder terwijl ze een pan op de eettafel zet. Ik haal mijn schouders op. "Oh, gewoon" Antwoord ik haar breed glimlachend. "Ga je trouwens morgen nog naar Milo of niet?" Haar schort is ze aan het losmaken terwijl ze me deze vraag stelt. "Ja" Zeg ik enthousiast. Natuurlijk ga ik weer naar hem. Wanneer ben ik niet met hem is een betere vraag.