Roberts #2: Stole my heart

6. Levi: Misschien is de naam Puntjes niet goed genoeg meer

'Dan kun je vast wennen,' was zijn commentaar als mensen er over durfden te klagen. Dat deed niemand dan ook meer na het eerste college.

Zoë rolde met haar ogen en begon iets harder te lopen waardoor ze net voor hem de stationshal van Centraal Station inliep. Iemand speelde een liedje op de openbare piano die sinds een tijdje in de hal stond.

Levi floot mee met het pianospel, omdat hij het deuntje kende. Het liefste was hij mee gaan zingen, maar hij hield zich in omdat Zoë aan zijn arm trok.

'Wat is er? Hebben we nog één minuut voor - ai,' zei hij, terwijl hij haar wijzende vinger volgde.

'Wegens een aanrijding met een groep duiven is er op dit moment geen treinverkeer mogelijk tussen Amsterdam en Haarlem. Houd u rekening met vertraging,' las hij hardop voor. 'Een duif. Dat meen je toch niet?' Levi kreunde.

'Nee, niet één duif, nee. Een hele groep!' snauwde Zoë. 'Verdorie, ik heb ook nog meer te doen dan met jou rond te hangen, Stuiterbal.'

'O, ja?' Hij haalde een hand door zijn paarse haar waar hij nog altijd niet aan gewend was.

Zijn moeder had bijna een rolberoerte gekregen toen ze zijn haren gezien had en had eraan getrokken alsof ze het op die manier weer blond kon krijgen. Zijn vader had iets gemompeld over 'de grillen van de jeugd' en was verder gaan lezen.

Blake en Liv hadden het nog niet gezien, maar zijn broer zou hem vast uitlachen en zijn tweelingzus zou haar hoofd schudden en afkeurende geluiden maken.

'Ja, het verrast je misschien, maar ik heb een leven buiten het werk en mijn studie. Dus nee, mijn levensdoel is niet om met een hyperactieve paarse stuiterbal rond te hangen op Amsterdam Centraal.'

Levi grijnsde. 'Ik zou je best op een koffie willen trakteren, maar ik ben mijn portemonnee nog altijd kwijt.'

Ze zuchtte. 'Je mag geld lenen, maar zodra je dat ding weer hebt, wil ik het terug.'

'Natuurlijk,' zei hij heftig knikkend. 'Dan krijg je het geld meteen terug.'

Ze hoorde hem niet en zette koers naar de dichtstbijzijnde Starbucks waar ze voor een 'chai tea' ging. 'Wat wil jij?' vroeg ze, terwijl ze haar pinpas uit haar portemonnee haalde. Levi voelde zich een sukkel, omdat zij betaalde en beet op zijn lip. Wat zouden andere mensen nu wel niet denken? Zouden ze denken dat hij haar vriendje was en niet voor zijn eigen koffie kon betalen? Of zouden -

'Stuiterbal, we hebben niet de rest van het jaar.'

'Doe maar hetzelfde als wat jij hebt.'

'Maak er maar twee van,' zei Zoë toen. 'En zet er maar Levi en Zoë op. Zoë met puntjes.'

Hij keek toe hoe ze betaalde en zwijgend aansloot bij een rijtje andere mensen. Levi was niet iemand die vaak bij de Starbucks kwam. Nooit, om precies te zijn en dat had vooral te maken met het feit dat het schreeuwend duur was.

Hij keek nu dan ook gefascineerd toe hoe het rijtje voor hen langzaam oploste, zodra er namen als 'Sofia' en 'Hugo' voorbij kwamen.

'Levi?' riep iemand achter de bar en Levi deed een stap naar voren. 'Geef die van Zoë met puntjes ook maar, die staat hier.'

De jongen achter de bar overhandigde hem beide bekers. 'Au! Heet!'

Zoë rolde opnieuw met haar ogen, vouwde twee kartonnetjes en schoof die om de bekers heen. 'Sukkel,' mompelde ze heel zachtjes. 'Door dat karton kun je ze wel vasthouden,' zei ze toen.

'Dat had je weleens eerder mogen zeggen,' zei Levi mokkend. 'Waarom vertelt niemand me ooit iets?'

'Omdat je in de horeca werkt en ik er vanuit ga dat je slim genoeg bent. Je doet tenslotte universiteit.'