Merhaba arkadaşlar ❤️
...
AVREŞ HAZERANİ'NİN DİLİNDEN
Konağın kapısını var gücümle zorladım.Kızgın bir alev damarlarımda akıyor beni koca sancıların eline itiyordu .
İstediğim uyuşturucudan fazlasıydı.
Ölmek .
Abimin o kadına olan bağlılığı ve o kadının bana olan insanlığı katlanılmaz bir şey.
"Kapıyı açın "diye seslendi Hazerani.
Ve zorladığım o kapı aralandı.
Hızla koşarak çıktım.Saatlerce koştum ama her elimi attığım yer boşa çıktı.
Daha önceden bana uyuşturucu vermek için yarışanlar şimdi beni sokak başında gördükleri gibi kaçıyordu.
Bir berduş gibi ama ızdırap içinde ailemin katledildiği yere gidene kadar köşe köşe bir yudum zehir aradım.
Ama yoktu.
Meydana vardığımda Hazerani'nin tam Mehri'nin düştüğü yerde durduğunu gördüm.Korumalar meydanı uzaktan çeperlemişken abim tam annemizin öldüğü yere bakar halde durmuştu.
Damarlarımda ki kızgın yangın ona doğru koşmama sebep oldu.Öfke bu anlarda zaptedebildiğim bir şey değil.
Mantıklı düşünmekte dahi zorlanıyorum.
Ama ona zarar vermek istemiyorum.
Izdırap içinde olduğumu gözüne sokmaya gittim.Korumalar geçmeme izin verdi o da sanki eninde sonunda buraya geleceğimi biliyormuş gibi asla gözlerini yerden kaldırmadan 'Ava-reşş'dedi.
Boğazımda koca bir yumru vardı.Onu görünce yapmak istediğim tek şey oluyordu o da sarılıp uzun uzun ağlamak.
Eşşek kadar heriftim belki ,ama abim sırtında benim için bir çocukluk pay taşıyordu.Sanki onunla yüz yüze gelince ben ayrıldığımız yaşlara geri dönüyordum.
Ama öyle heybetli bir adam ki ona aniden sarılmaya elim varmıyor.
Çekiniyorum bende,herkes gibi.
Çocukluğumuzda da ona sarılmak hiç kolay değildi ki.
"Dayanamıyorum!"diye bağırdım.
Gözlerini annemin düştüğü yerden kaldırmadan"Neye?"diye sordu sakince.
"Abi !"diyerek elimi koluna şiddetle uzattım.Ama o kolumu havada kavrayıp bütün vücuduyla bana doğru döndü .
"Sen Avreş Hazerani'sin !"diye kükredi yüzüme ."Hamid Hazerani'nin aslanısın lan !"
Gözlerinde kan vardı dilinde acı bir kükreme.Ben de utanıyorum kendimden ,aileme yakışmayan halimden.
"Koçum."dedi omuzlarıma destek verir gibi tuttu."Yapma lan bunu bize !Yapma !
Biliyorum çok zor ."dedi gözaltlarıma bakıyordu.Yanına geldiğim günden beri göz altlarımı siliyor, o karartıların temizlenmeyeceğini bile bile.
"Ama sen hiç direnmiyorsun Avreş !"diye bağırdı.Canı yanıyordu.
Etraftaki kimse umrunda değildi.
Beylerbeyi küçük düşecekti benim yüzümden .
Ama kendimi tutamayıp"Senin yüzünden abi."dedim ona .Omuzlarımı saran elleri gevşedi.Gözlerindeki kan büyüdü.
"Benim mi?"diye sordu şaşırmışça.
"Senin !Senin !"dedim bu kez ben hiddetle."Yaşamak için bir sebep bırakmadın bana ! Evime döndüğüm günden beri huzur arıyorum !Ama yok !Yok!Sana defalarca ben mi yoksa Mardini mi diye sordum .Senin ihanetin ,"dedim gözlerinin içine baka baka ."Yaşamayı değil ölmeyi istetiyor bana."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEYLERBEYİ HAZERANİ
General FictionEl değse dikişsiz yaraya çok acır,sevgilim.Ağır söz bile daha çok kanatır. Aşk Şeriatı'nın kuralıdır bu: Seven sevdiğine kesik bir yürek bırakır . Ben sana ; belimdeki silahı ,dik başımı ve tenimin ardındaki canı da bırakıyorum. Buyur al ! Beylerin...
