Always Yoo | winrina

Chapter 26

“Sige nga, buuin mo nga ‘yan”

“What color do you prefer, Ate?” tanong ng bata sa akin. Bakit, hindi ba pwedeng buohin na lang diretso?

“I find it more interesting if I were to ask someone what color they would like to be solved first.” I was surprised by what she said. Parang nababasa niya ‘yung nasa utak ko.

“That white color,” sagot ko nalang sa kanya sabay turo sa puti.

Nagsimula na ito at habang pinagmamasdan ang bawat galaw niya ay nalilito ako, sobrang nalilito.

For me, solving math problems is much more interesting and challenging than trying to figure out how to solve Rubik’s cube that can be really confusing and difficult to understand.

After several minutes ay may nabuo na siya. Nabuo niya ‘yung kulay puti sa ibabaw.

Ang galing niya, ha.

“This is what we called first layer po, Ate.” aniya at pinakita sa akin ang nabuo nitong kulay.

“Next step po, we will solve the second layer po,” sabi pa nito na parang tinuturuan niya pa talaga ako. Ang ganda niyang pagmasdan habang binubuo niya ito, para siyang nahihirapan, pero kayang-kaya niya namang buohin.

Hindi ko namalayan na natapos niya na palang buohin ‘yung sinabi niyang second layer. Nagulat na lamang ako nang bigla niyang binaliktad ang rubik’s cube.

“Hindi ba ‘yan masisira?” curious kong tanong sa kanya. May nabuo na kasi tapos binaliktad niya. Parang pag may ginalaw ka doon, anytime may masisira doon sa pagbuo ng first and second layer na sinasabi niya.

“No po, Ate.” tumango-tango na lamang ako sa sinabi niya.

Hindi rin nagtagal ay biglang bumukas ang pintuan, at nakita ang pinakamaganda kong Karina.

Yes, akin ‘yan.

The child suddenly stood up and immediately went to where Karina was, “Mommy,” tawag nito and immediately hugged Karina's legs.

“Hi, baby,” hindi ko alam kung para sa akin ba ‘yan o para sa anak niya.

“Who’s with you?” Karina asked, at buhat buhat na niya ito.

“Mommy Hyun,” sagot naman ng bata.

Mommy Hyun?

Sino ‘yun?

Ngayon ko lang narinig ‘yung name.

Pero,

What if, may anak talaga itong si Karina pero hindi niya lang sinabi sa akin kasi nahihiya siya? O hindi kaya ay —

Naputol ang pag-iisip ko nang bigla niya akong tinawag sa pangalan kong Minjeong.

Do’n sa bata baby, tapos sa akin naman Minjeong????

How dare she!

Charottttt

“Yes, Karina?” sagot ko rito. Ang batang kaninang buhat buhat niya ay nakaupo na sa swivel chair nito.

“Nadatnan mo ba si Ate?” ano raw?

Ate ni Karina?

MAY ATE SI KARINA?????

“Ha? Hindi,” sagot ko rito. Nalilito na talaga ako ngayon.

“So, who did you see when you got here?” Karina asked, and it was getting closer to where I was.

“Nakita ko lang ‘yung, Anak mo.” After I explained what I had to, she was surprised. She couldn’t believe what I had to say and eventually she laughed.