ចំណងស្នេហ៍ មិត្តភាព (ចប់)

Ep46:អោយតែអូនលេីកលែងទោសអោយបង អ្វីក៏បងធ្វេីដែល

ជុងហ្គុកក៏អង្គុយរងចាំអាហារដែលគេបានកម្មង់នោះដេីរទ្បេីងយកទៅអោយថេយ៍នៅបន្ទប់ទោះជាមិនស្គាល់ក៏ត្រូវតែទ្បេីងទៅដោយខ្លួនឯង មិនបានអោយអ្នកផ្សេងនៅទៅនេះជួយនោះទេ។
« បន្ទប់មួយណាទេ សាកបន្ទប់នេះមេីល»រាងក្រាស់ក៏គោះវាទ្បេីងធ្វេីអោយម្ចាស់បន្ទប់ក្រោកដេីរមកបេីកទ្វា
« ហា៎ ជុងហ្គុក ឯងមកទីនេះបានដោយរបៀបណា»សាងហេ ហាក់បីដូចជាឆ្ងល់ពេលមានវត្តមាន ជុងហ្គុកនៅទីនេះ
« គឺ មករកថេយ៍ ដឹងទេងាបន្ទប់មួយណាជាបន្ទប់ថេយ៍» ជុងហ្គុក មិនបានឆ្លេីយនិងសំណួរសាងហេគេគ្រាន់តែប្រាប់ថាមករកថេយ៍តែប៉ុណ្ណោះ
« ឈប់ឯងហ៊ានប្រឈមមុខនិងថេយ៍ដែលឬ ព្រោះពីមុនឯងធ្វេីមិចដាក់គេខ្លះ» សាងហេ
« កាលនោះ ខ្ញុំលង់ខ្លួនស្រលាញ់គេ ពេក ទេីបបានជាបោះបង់មនុស្សល្អដូចជាថេយ៍ តែពេលនេះដឹងហេីយថានរណាដែលល្អក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំមានតែថេយ៍ម្នាក់គត់ » ជុងហ្គុក និយាយទាំងអួលដេីមករដាក់ទៅសាងហេ គេមេីលទៅអាណិតជុងហ្គុកពេកក៏ប្រាប់ថាបន្ទប់ណាជាបន្ទប់ថេយ៍ទៅ ទេីបរាងក្រាស់ដេីរទៅបន្ទប់ដែលនៅជាប់នោះ។ មកដល់មាត់ទ្វា ជុងហ្គុក លេីកដៃគោះ ទ្វាថេយ៍ចំនួន2ដង តែមិនមាន នរណាមកបេីកទ្វាអោយសោះ
« ហួស មិនដឹងពេលវេលាគេងូចទឹកមែន» ថេយ៍ដេីតចេញមកទាំងរុំកន្សែងត្រឹមក្លៀកចុះក្រោម ដេីរទៅបេីកទ្វា មេីល
« មានការអ្វីមែនទេ» ថេយ៍គ្រាន់តែបេីកមកឃេីញជុងហ្គុកស្រាប់តែបិទទៅវិញ។
« ងាប់មេីលរូបរាងពេលនេះចុះ មិនគួរអោយជឿថាគេមិនទាន់ទៅផ្ទះគេវិញទៀត ចង់នៅទីនេះដល់ពេលណា ជេរផងដៀលផងនៅមិនទាន់ឈឺខួរទៀត »ថេយ៍ ចាក់សោរបន្ទប់ក្ដោបកន្សែងចូលគ្នាក៏ព្រោះខ្លាចជុងហ្គុកឃេីញរាងកាយរបស់គេ។
«ថេយ៍បេីកទ្វាអោយបងបន្តិច» ជុងហ្គុក ដែលឈរបណ្ដេីរគោះទ្វាបណ្ដេីរតែយ៉ាងណាថេយ៍ក៏មិនព្រមបេីកដែល។ដោយប្រេីពេលយូរហេីយថេយ៍មិនបេីកទ្វា ជុងហ្គុកក៏ដេីរទៅទុកអាហារនៅខាងក្រោយវិញ។ដោយថេយ៍អង្គុយខាងក្នុងចាំអស់ជាយូរដូចជាលែងលឺសំទ្បេងគោះហេីយគេក៏គិតថាជុងហ្គុកទៅផ្ទះគេវិញហេីយ ក៏មិនទាន់ដាក់ចិត្តទៅបេីកទ្វានោះទេ។
« គិតថាចាំមួយម៉ោងទៀតចុះ ចាំទៅរកអីញាំ» ថេយ៍ក៏បានទាញទូរស័ព្ទមកចុចលេងរងចាំពេលវេលាដេីរអោយយូរទេីបគេលែងគិតថាជុងហ្គុកកំពុងនៅភូមិគ្រឹះរបស់គេ។
« ប្រហែលទៅបាត់ហេីយ ចុះទៅរកអីញាំវិញ» ថេយ៍ ដេីរចុះទៅខាងក្រោមក៏ដូចអ្វីដែលខ្លួនគិតមែនគឺបាត់មនុស្សបាត់ហេីយ រួមទាំងឃេីញ ភីហ្សានៅលេីតុទៀត
« អួយ នរណាគេទិញនិង តិចគេអ្នកទិញអោយទៅតែមិនអីទេ គេទៅបាត់ហេីយញាំក៏មិនខាតដែល» ថេយ៍ ទាញប្រអប់ភីហ្សានោះយកមកញាំយ៉ាងជក់ចិត្តឌិតអារម្មណ៍តាមរសជាតិភីហ្សា
« អឹម ឆ្ងាញ់បោះគេ សំខាន់របស់free ទៀត ឆ្អែតល្មម» ថេយ៍ ញាំអស់ក៏សរសេីរនៅរសជាតិនៃភីហ្សានេះ ទាញទឹកមកផឹកហេីយក៏ដេីរទៅកាន់បន្ទប់វិញ។ចូលមកដល់បន្ទប់ថេយ៍ក៏មានអារម្មណ៍ថាមាននរណាម្នាក់កំពុងតែលួចមេីលគេ ទេីបធ្វេីអោយគេ ចេះតែងាកមេីលគ្រប់ជ្រុងនៃបន្ទប់ទាំងអស់។
« ហឺស ចេះមានអារម្មណ៍បែបនេះទៅកេីត គ្មាននរណាគេចូលបន្ទប់យេីងទេ មិញ ជុងហ្គុកក៏គេទៅបាត់ ទ្បានគេក៏បាត់ »ថេយ៍អង្គុយលេីពូក គិតដល់អ្វីដែលគេកំពុងតែឆ្ងល់មិញនេះគេងាកទៅទ្បានក៏ឃេីញទ្បានជុងហ្គុកបាត់ផងដែល។
«ប្រហែលជាអារម្មណ៍ស្រមៃទេ ឈប់គិត» ថេយ៍ លែងខ្វល់ក៏ដាក់ខ្លួនលេីពូកទាញទូរស័ព្ទយកមកលេង។
« អឹស អឹស អ្ហឹម អ្ហឹម» សំទ្បេងទូរស័ព្ទថេយ៍បានលឺពេញបន្ទប់ធ្វេី ដោយនោះគឺជាសំទ្បេងនៃរឿង មនុស្សសុីមនុស្ស ថេយ៍មេីលវាដោយចំហោះមាត់
« អួយ អឹស អឹស »ថេយ៍បានធ្វេីទ្រាបតាមរឿងនោះនៃសំទ្បេងស្រែករបស់តួរប្រុសដែលនៅខាងក្រោម
« អ្ហឹក អ្ហឹក » សំទ្បេងថ្ងូរនៅតែចេញពីទូរស័ព្ទថេយ៍ធ្វេីអោយអ្នកដែលមេីលនោះយូរៗទៅស្រាប់តែមានអារម្មណ៍តាម ចង្វាក់នៃប្រសាទខួរក្បាលដែលបានចាប់យករូបភាពទាំងនោះទៅកាន់ផ្លូវអារម្មណ៍ធ្វេីអោយរាងតូចមានចំណង់ឥណ្ហាទ្បេីង។
« អឹម អឹម អឹស អឹស» ថេយ៍ ចាប់កូនប្រុសខ្លួនមក ធ្វេីចលនាមួយៗ តាមចង្វាក់នៃសាច់រឿង
« ថេយ៍ » សុខៗមិនដឹងថាជុងហ្គុកចេញពីប្រលោះណាមកនោះទេ ធ្វេីអោយថេយ៍ទាញភួយយកមកបាំងយ៉ាងលឿន ។ដែលការពិតជុងហ្គុកគេមិនបានចាកចេញទៅនោះទេ គេចូលទៅនិយាយលេងជាមួយនិងសាងហេ ហេីយទ្បានជុងហ្គុកដែលបាត់នោះត្រូវបានសាងហេ យកជិះទៅខាងក្រៅ ពេលដែលថេយ៍ចុះទៅខាងក្រោយ ជុងហ្គុកក៏បានលួចចូលក្នុងបន្ទប់ថេយ៍។
« អាយ លោកមកបានយ៉ាងមិច លោកមានបានឃេីញអ្វីទេ អាយ» ថេយ៍ហាក់បីដូចជាខ្មាស់អៀនជុងហ្គុកខ្លាំងណាស់ដែលធ្វេីរឿងទ្បប់ៗមួយនេះ
« បងឃេីញយូរណាស់ដែលហេីយ » ជុងហ្គុក ញញឹមកកាន់គេដូចគ្មានរឿងអ្វីកេីតទ្បេីង
« អាយ... លោកឆាប់ចេញពីបន្ទប់ខ្ញុំភ្លាម ចេញទៅ» ថេយ៍ មិនដឹងថាក្រោកបែបណាក៏ព្រោះគេនៅតតែដងខ្លួន មិនអាចក្រោកឈរតតាំងជាមួយនិងរាងក្រាស់បាន
« បងសុំគេងដែលមក បងងងុយគេណាស់» ជុងហ្គុក ធ្វេីជាស្ងាប់ទ្បេីងដេីរតម្រង់មកកាន់ពូក
« ថយចេញ លោកមិនអាចទ្បេីងលេីពូកនេះបានទេ» ថេយ៍
« កុំខ្មាស់បងអី កាលពីមុនអូនធ្វេីរឿងនិងជាមួយបងតេីស ឬក៏ពេលនេះអូនចង់ បងអាចបម្រេីអូនបាន» ជុងហ្គុកដាក់ខ្លួនគេងជិតថេយ៍ដោយមិនក្រែងចិត្តថេយ៍អីបន្តិច
« អឺយ លោកពិតជាធ្វេីអោយខ្ញុំខ្មាស់ខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់» ថេយ៍ ថាទៅជុងហ្គុកយ៉ាង ខ្លាំងៗ
« បងដូចជាមានអារម្មណ៍ពេលបាននៅជិតអូន បងសុំមួយមក ពេលនេះអូនក៏ចង់ដូចគ្នា ណាអូនណា» ជុងហ្គុកដាក់ដៃអោបថេយ៍ ដោយលុកចូលទៅខាងក្នុងលេងមឹមៗថេយ៍ទៀត
« អាយ អាឆ្គួតថយចេញ » ថេយ៍ ចាប់ផ្ដេីមរកខោអាវមកពាក់ត្រឹមត្រូវវិញដោយជុងហ្គុកមេីលមកយ៉ាងអស់សំណេីចរាងកាយគ្រប់កន្លែងជុងហ្គុកបានឃេីញទាំងអស់។
« ចេញបន្ទប់ខ្ញុំហេីយក៏ចាកចេញទៅ ចេញទៅ» ថេយ៍ និយាយទាំង ចង្អុលទៅកាន់មាត់ទ្វា
« បងមិនទៅទេ បងសុំមករស់នៅទីនេះដែល » ជុងហ្គុក នៅតែញញឹមមកកាន់ថេយ៍ជានិច្ចទោះជាថេយ៍ថាអោយយ៉ាងមិចក៏ដោយ
« ផ្ទះលោកមានក៏ទៅៗ ផ្ទះខ្ញុំមិនទទួលចឹញ្ចឹមនោះទេ»
« បងមកនៅផ្ទះប្រពន្ធបងខុសដែល» ជុងហ្គុក
« ទៅដេកផ្ទះស្រីលោកទៅ ខ្ញុំមិនមែនប្រពន្ធលោក ស្រីលោកមានក៏ទៅដេកផ្ទះពួកនិងទៅ»
« ប្រច័ណ្ឌបង?»
« ខ្ពេីមប្រច៏ណ្ឌ មិនសម្បីតែគិត ចង់ក្អួត»
« ចឹងកុំដេញបងអី បងចង់រស់នៅជុំជាមួយប្រពន្ធ»
« តែខ្ញុំមិនចង់រស់នៅជុំជាមួយលោក ពួកយេីងបានផ្ដាច់ពាក្យហេីយៗ» ថេយ៍ស្រែកទៅកាន់ជុងហ្គុក ដោយមានទឹកភ្នែកតក់មកពេលឃេីញថេយ៍
« ថេយ៍ ស្ដាប់បងសិន បងកំសាកដែលបោះបង់មនុស្សល្អដូចជាអូន បងឆ្គួតដែលរេីសយកមនុស្សដែលអាក្រក់សម្រាប់បង ថេយ៍បងសុំទោស អ្ហឹក បងពិតជាដឹងខុសពិតជា»ជុងហ្គុក ក្រោកមកអោបថេយ៍ដេីម្បីលួងលោម និងនិយាយអោយថេយ៍ដឹងថាខ្លួនបានដឹងខុសពីរឿងកន្លងមក
« អ្ហឹកៗ »ថេយ៍យំសម្រក់ទឹកភ្នែកដាក់ផែនខ្នងរាងក្រាស់
« អោយតែអូនលេីកលែងទោសអោយបង អ្វីក៏បងធ្វេីដែល » ជុងហ្គុក យំមិនចាញ់ថេយ៍នោះទេ គេពិតជាដឹងខុសពិតមែនបេីសិនជាថេយ៍លេីកលែងទោសអោយគេ គេនិងធ្វេីគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ថេយ៍ ទោះជាការងារអ្វីក៏ដោយ។
«និយាយហេីយណា» ថេយ៍ ដកខ្លួនចេញពីជុងហ្គុក ឆ្លេីយទៅកាន់ជុងហ្គុកដោយមុខនៅយំនៅទ្បេីយ។