ALABORA
Annesinin ölümünün ardından, babasıyla İstanbul'a taşınan bir genç kızın hikayesi...
Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni bir şehir...
Bunlar Yağmur için hiçbir şey ifade etmiyordu. Tek istediği annesi ve onun sıcaklığıydı. Yalnızlığın için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorumları unutmayın! Keyifli okumalar. 27.10.2022
10. BÖLÜM
KANLI GEÇMİŞ
''Ne?''
Şaşırmıştı ve inandırıcı gözüküyordu belki de iyi bir oyuncuydu. Kendime bu konuda söz verdim. Herkesten şüphelenmeliydim, onun böyle doğal bir tepki vermesi listemdeki isimlerden onun adını çıkarsa da sorgulamalıydım.
''Ben öyle bir şey yazmadım.'' Gözleri arabanın bir yerinde dalarken bana çevirdi şaşkınlıkla gözlerini.
''Dün geceki not! Ne yazdılar sana?''
Göz ucuyla şaşkın yüzüne baktım. İfadesiz bir sesle sorusunu cevapladım. ''Seni ilgilendirmiyor.''
Dışarıya baktığımda inesim yoktu. Demirkan birden elime dokunduğuna hayretle bakma sırası bendeydi. ''Hüzünlü görünüyorsun,'' dedi. Benim gibi dışarıya baktığında babamla annesini karşılıklı oturduğunu gördük.
Demirkan dudaklarında bir tebessüm oluştu. ''Çocuklar ilkin anne babalarını severler; büyüdükçe onları yargılamaya başlar, nadiren de affederler.''
Ona doğru döndüğümde içtenlikle gülümsedim. ''Oscar Wilde,'' dedim alıntıladığı sözün yazarını söyleyerek. ''Altını çizdiğim sözlerinden biri.''
Demirkan hafifçe onayladı beni. ''Sen babanı affetmek istiyorsun ama hiçbir zaman affetmeyeceksin.''
Doğruydu. Cevap vermedim. Arabadan indim. Restorana girdiğimde babamı ve Hande'yi görür görmez oraya doğru ilerledim. Hande yanaklarıma sulu öpücükler kondurdu. Babam çok uzak bir sarılmayla sarıldı bana. Beni öpmemişti bile. Babamın yine ruhsuz halleri diye düşünerek bu durumu boş verdim. Arada böyle bir adam oluyordu işte yapacak bir şey yoktu. Demirkan gelerek babamın yanına yani benim tam karşıma oturdu. Etrafını inceliyordu. Ben de etrafımı incelerken ne kadar hoş bir restoran olduğunu düşünürken bakışlarımız istemeden buluştu. Gözlerimi kaçırdım. Kadın bir garson siparişlerimizi almaya geldi. Demirkan'ın yediğinin aynısından aldım.
''Dün nasıldı?'' diye sordu babam.
''Demirkan bizde kaldı,'' dedim babamın gözlerinin içine bakarak. Ne tepki vereceğini merak ediyordum ama babam tahmin ettiğim gibi sert karşılamadı bu durumu. Benim tanıdığım Kenan Seçkin böyle biri değildi. Hande'nin gözüne girmek için mi böyle açık görüşlü biri gibi davranıyordu?
''Çocuklar,'' dedi Hande. Babam sert bir sesle, ''Onlar genç,'' diye düzeltti müstakbel gelecekteki eşini.
Hande babamın bu tepkisine şaşırırken bozuntuya vermemeye çalışarak gülümsedi. Babamla evlenecekse onun bu hallerine alışması hatta daha kötü şeylere alışması lazımdı çünkü babam anneme duygusal şiddet uyguladığını çok defa görmüştüm.
