ΠΑΝΘΕΡΑΣ 🦁 (Υπό Έκδοση)

Βάκχος και Αριάδνη

Πρόλογος

Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου,

Αποχρώσεις φωτός: μαύρο, paynes γκρι.

Λάδι σε καμβά.

Τύπος πινέλων: πλακέ, στρογγυλό, βεντάλια.

Έχω πετάξει τους καμβάδες μου. Δεν αγγίζω τα χρώματα στο ατελιέ μου. Δεν τολμώ καν να πιάσω στα χέρια μου τα πινέλα. Έχω σπάσει τις παλέτες μου. Έχω θρυμματίσει τα κάρβουνα. Το πάτωμα έχει ποτίσει από το χυμένο νέφτι.

Δεν ζωγραφίζω άλλο πια.

Δεν μπορώ να ζωγραφίσω.

Αν το κάνω, αν μου επιτρέψω να σχεδιάσω και ύστερα να σηκώσω το πινέλο για να αγγίξω τον καμβά, τότε θα δημιουργήσω το καλύτερό μου έργο.

Θα δημιουργήσω κάτι που δεν πρέπει από κανέναν να θεωρηθεί τέχνη.

Κάτι που αν πάρει υλική υπόσταση, θα πρέπει να πάρει και όνομα. Δεν θα μπορεί να ονομαστεί απλά, "Λάδι σε καμβά".

Δεν ζωγραφίζω άλλο πια.

Φοβάμαι να ζωγραφίσω.

Αν το κάνω, αν συνεχίσω αυτό που άφησα μισό, αν ξεθάψω τον καμβά από εκεί που τον έκρυψα, τότε κάποιος, κάποτε θα τον βρει. Θα τον σώσει. Θα τον καθαρίσει. Θα του περάσει ένα ακριβό ξύλο γύρω του. Θα τον κλείσει πίσω από ένα γυαλί. Θα τον κρεμάσει σε μια αίθουσα και χιλιάδες ζευγάρια μάτια θα μπορέσουν να δουν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, πως μοιάζει στην πραγματικότητα ένα τέρας. Θα διαβάσουν στα δεξιά του τοίχου, τον τίτλο που θα πρέπει να του αποδοθεί και θα κουνήσουν εντυπωσιασμένοι το κεφάλι τους, ανίδεοι για το γεγονός πως εκείνο το τέρας που αποτυπώθηκε πάνω στον καμβά, μόνο για μια νύχτα ημέρευσε και ξέχασε την φύση του.

Μόνο για μια νύχτα...

Δεν ζωγραφίζω άλλο πια. Υποκρίνομαι πως βαρέθηκα, για να μην παραδεχτώ πως, μου έκλεψε τα πινέλά μου, εκείνος που του έδωσα όλα τα χρώματά μου.

Και τελικά δεν ΜΕ έκλεψε από την ζωή μου. ΜΟΥ έκλεψε την ζωή μου.

Δεν ζωγραφίζω άλλο πια.

Κοιτάζω μόνο τον πίνακα στους τοίχους του μυαλού μου και έπειτα τρέμω μπροστά από την κενή επιγραφή του ανολοκλήρωτου έργου μου, εκεί στα δεξιά του καμβά.