Kayla miała dwadzieścia sześć lat i znikome doświadczenie z mężczyznami. Na związek z Joshem (albo, jak kto woli, ze zdradzieckim skurwysynem) poświęciła wiele czasu i energii, a co za tym szło, ograniczyła spotkania z innymi ludźmi. Oprócz dwóch najlepszych przyjaciółek, Blake'a i rodziny nie miła zbyt wielu znajomych. Nowe znajomości ograniczały się tylko do poznawania nowych klientów, którzy z pewnością nie wnosili do jej życia zbyt wiele świeżości. To wszystko sprowadzało się do tego, iż dziewczyna miała wrażenie, że w jakichkolwiek relacjach interpersonalnych była na żałosnym poziomie. Dlatego, pokonując odległość pięćdziesięciu metrów, które dzieliły ją i Waltona, w głowie dziewczyny działo się naprawdę wiele. Miliony myśli, wiążących się z tym, co powinna zrobić i powiedzieć kołatały się i obijały o siebie, tworząc w jej umyśle jeszcze większy chaos.
- Przepraszam za moją mamę – wypaliła od razu. Przez chwilę zastanawiała się, czy przypadkiem nie powinna usprawiedliwić kobiety i dać Ryanowi do zrozumienia, że sposób bycia Barbary wiąże się z faktem, iż matką została dość późno, a wszelkie dziwne zachowania są wynikiem jej nadopiekuńczości i dużej ilości wolnego czasu.
- Cześć, Kayla – oznajmił z szerokim uśmiechem. – Ciebie też miło widzieć.
- Naprawdę przepraszam – kontynuowała. – Nie mam pojęcia, jak ona mogła wpaść na tak idiotyczny pomysł. Niepotrzebnie zawracała ci głowę...
- Cześć, Kayla – powtórzył, kręcąc w rozbawieniu głową.
Ciemnowłosa zamrugała kilkakrotnie zanim zdała sobie sprawę z popełnionej gafy.
- Cześć – odpowiedziała, przełykając głośno ślinę. Już chciała dalej tłumaczyć zachowanie Barbary, ale na szczęście w porę się powstrzymała. Zamiast tego głupio powtórzyła: - Cześć.
Wcześniej podejrzewała, że spotkanie z Ryanem po fatalnym sobotnim wieczorze będzie dość niezręczne, jednak nie sądziła, że aż tak. Kompletnie nie wiedziała, jak powinna z nim rozmawiać. Udawać, że nic się nie stało? Spróbować wyjaśnić facetowi, co wtedy chodziło jej po głowie? A może, co było dość kuszące, wmawiać mu, że kompletnie źle ją zrozumiał. W konsekwencji zdecydowała się na milczenie. Tak było bezpieczniej.
- Twoja mama wspominała, że nie zajęłaś się jeszcze swoim zepsutym samochodem – zaczął. Z jednej strony dobrze, że i on nie miał w planach milczeć, jednak z drugiej strony, podjął bardzo niebezpieczny temat. A przynajmniej takie wrażenie odniosła Kay, gdyż nad jej głową (niczym w kreskówce) zapaliła się czerwona lampka. – Znam się trochę na samochodach i –
- Nie! - Zawołała szybko, chcąc zapobiec tragedii.
- Nie? – Zmarszczył brwi. – Nie wiesz jeszcze, co chciałem powiedzieć...
- Wiem. I odpowiedź brzmi: nie.
Kay mogła być z siebie dumna. Przy facecie takim, jak Walton zwykle odpowiada się „tak". O cokolwiek by nie pytał.
Walton wyraźnie zainteresowany, skrzyżował ręce na piersi i jeszcze uważniej przyjrzał się pannie Benson.
- W porządku – wzruszył ramionami. – Mogę wiedzieć tylko dlaczego?
Kayla miała wielką ochotę podejść do niego i kopnąć go w tyłek. Zabawne, że faceci czasem są tak mało domyślni. Oczywiście, w żadnym razie nie miała zamiaru mu tego ułatwiać. Postanowiła więc zmienić temat.
- Dlaczego zadzwoniłeś do mojej mamy? I skąd w ogóle miałeś numer?
Mężczyzna uśmiechnął się.
