Death is the Only Ending For the Villainess

chapter 2

Kız kardeşlerine acı çektirdikleri için duydukları pişmanlık ve ana karakterin yavaş yavaş kalplerinde yer etmesi bu oyuna girmem ve içinde kaybolmam için yeterliydi.

Oyuna öylesine giren ben şimdi oyunun içinde boğuluyordum.

Bu tür bir oyunu ilk kez oynamama rağmen sona ulaşmak kolaydı.

Eğlenceli olduğuna katılsam da normal mod benim gibi yeni başlayan biri için bile fazla kolaydı.

Baştan itibaren bütün erkek karakterlerin ana karaktere ilgisi 30%'dan başlıyordu.

Normal değil, kolay mod bile denebilirdi.

Her karakterin sonunu 3 saatte görmüştüm.

Sonra üzerinde kilit çizimi olan 'gizli son' yazılı bir kart ekranda belirdi.

"Oha, yüz dolar mı? Bunlar delirmiş mi? Neden bu kadar pahalı?"

Gizli sonu görebilmek için ya aşırı yüksek bir ödeme yapmak ya da her karakterin zor modunu bitirmek gerekiyordu.

"Siktir...... Gece yarısı olmuş bile."

Sabah erken saatlerde olan dersimi düşünsem de bu uzun sürmedi.

"Ah, her neyse! Haydi başlayalım!"

Kafayı yemiştim, oyun tarafından kontrol ediliyordum. Normalde böyle bir şey yapmazdım.

Parmaklarım hevesle zor mod butonuna bastı.

Bu sefer farklı bir giriş videosu, görkemli bir müzikle oynamaya başladı.

"Ooh. Ana karakter değişmiş."

Bu modda ana karakterin değişmesi beklenmedikti.

Normal modun kötü karakteri olan, dükün ailesinin sahte hanımıydı.

Hikaye normal modda ana karakter ortaya çıkmadan önceki zamanda geçiyordu ve bu sebeple başka bir oyundan başka bir hikayeymiş gibi hissettiriyordu.

"Belki de oyun bu yüzden bu kadar popülerdir."

Zor modun ana karakterinin detaylı çizimi ekranımda belirdi ve tüm uykumu yok etti.

Oyunun farklı sistemi onu diğer oyunlardan ayırıyordu. Bu benim uygulamaya daha çok ilgi göstermemi sağlamıştı.

Melek gibi ana karaktere kötü davranan kötü karakter şimdi aralarında bir aşk duvarı bulunan erkek karakterlerin kalbini kazanıyordu.

Bu açıklayamadığım bir heyecanla kalbimin çarpmasına neden oldu.

Zor modun ana hikayesine ilerledim. Tüm normal modları bitirdiğimden kendime aşırı güveniyordum.

Zor mod olsa da cümle seçmekte biraz zorlanacağımı düşünüyordum.

Fakat bu hatalı bir tahmindi.

"Of! Of! Yine neden öldüm!"

Zor mod inanılmaz bir zorluktaydı.

Ana karakter kötü olduğundan erkek karakterlerim ona olan ilgisini yükseltmek inanılmaz zordu.

Sadece bu da değildi.

Yükselttiğim tüm ilgi en küçük hatada 'oyun bitti'ye dönüşüyordu.

Oyun normal bir şekilde değil, karakterin korkunç ölümüyle bitiyordu.

"Neden bu kadar abartılı olmak zorunda."

Çizimler de oldukça gerçekçi ve acımasızdı.

Karakterin, veliaht prens tarafından boğazının kesildiği çizime kaşlarımı çattım.

"Bu çılgın oyun......."

Oyunda içten yaptığım sor seçimler sonucunda defalarca kez öldüm. Bu korkunç sistem sebebiyle kalbim hüsranla doldu.

Yapımcı zorluğu bu seviyede ayarlarken ne düşünüyordu?

O kadar çok kez ölmüştüm ki oynarken streslenmeye başladım.

"Lütfen bir kez yaşamama izin ver, lütfen!"

'Gizli Son'u açmak olan amaçlım çoktan unutulmuştu.

Bu zavallı karakterin ölmediğini erkek karakterlerden biriyle mutlu sona ulaştığını görmek zorundaydım.

'Kötü karakteri suçlu yapan ne? Açıkçası, onu kötü yaratan yazardı!'

Hangi seçeceğim seçersem seçeyim herkesin sevgisini kazanan kahramanın aksine, kötü karakter sevgi için ne kadar yalvarırsa yalvarsın istismar ediliyor ve kötü davranılıyordu. Bu bana eski hayatımı hatırlatıyordu.

"Ne olursa olsun sonu göreceğim."

Yine karakterin piç kardeşleri yüzünden öldürülmüştüm. Diş gıcırdatmam odada duyuldu.

Burada kaç kere öldüm hatırlamıyordum.

Isınmış telefonumu sıkıca tutan ellerim titredi.

Fazla duygusallaştığımı düşünsem de reste tuşuna basmaktan kendimi alamadım.

Tekrar baştan başladım.

Cümleleri seçtim, ilgilerini yavaşça yükselttim vereni rotalar açacak ün, güzellik, para kazandım.

"Ah! Neden! Neden!"

Fakat yine öldüm.

O kadar sinir olmuştum ki parayla ilgi almayı düşünüyordum.

Eğer yapımcıların amacı insanların lanet olası şey için ödeme yapmasıysa bunu kesinlikle başarmışlardı.

Paraya herkesten çok değer veren banim bile para kullanmak istememe sebep oldularsa.

Sonunda para kullanmasam da en azından bir karakterin sonunu göre bilmek için tüm gece hırs yaptım.

Öl, yeniden başla

Yine öl ve yeniden başla.

Öl,

Öl,

Ve yine öl,

güneş doğana dek öldüm.

Ancak o ana dek hiçbirinin sonunu göremedim.

"Siktir...... yine......."

Reset butonuna basmak üzere olan ben, daha fazla dayanamayarak elimde telefonla uykuya daldım.

Ve gözlerimi açtığımda...

"Penelope Eckart."

Kafasının üzerinde parlak harflerle 'ilgi 0%' yazılı bir gösterge bulunan adam konuştu.

"Bir süre soyadımız olan Eckart'ı senden alacağız."

Sonunu göremediğim oyunda kötü karakter olmuştum.