Bir gün evinizden çıktığınızda asla geri dönemeyeceğinizi hiç düşündünüz mü?
Ailenize bir veda bile edemeden..?
Çaresizlik, korku, özlem.. ve ölüm.
-----------
22 Haziran 2014
"Oppa! Güzelce eğlen ve bana hediye getirmeyi umutma"
Ayakkabımın bağcıklarını aceleyle bağlayıp doğrulduğumda uyandığım andan beri okul gezisinden hediyeler getirmeyi unutmamam için dırdır eden kız kardeşim Yujeong'un saçlarını hızlı ve kıkırdayarak dağıttığım için ondan yediğim azarlar ve tehditleri umursamadan konuştum.
"Tamam anladım daha kaç kez hatırlatmayı düşünüyorsun? Güzelce eğleneceğim" kollarımı iki yana kocaman açıp devam ettim "ve sana birsürüüü hediye getireceğimm" Eğilip Yujeong'un yanağına abartılı, sulu bir öpücük kondurduktan sonra Yujeong'un tişörtünün etekleri ile yanağını silmesini, iğrenme nidalarını ve annemin çöpü atmam için bağırışlarını umursamadan hızla merdivenlerden inip otobüsün gelmesine bir dakika kala durağa yetiştim.
Oturabileceğim bir yer olması umuduyla beklerken otobüs göründü ve durarak kapılarını açtı koltukların çoğu boştu ama şuanda otobüse binmek için bekleyen kalabalık yüzünden boş koltuk kalacağını düşünmüyordum. Boş kalan koltuklardan birini kapma umuduyla iç çekip boyum ve kilomdan yararlanarak insanları nazikçe ittirdim. Tam otobüsün küçük basamağına basacağım sırada kızıl saçlara sahip heykel bir çocuk beni ittirip önüme geçti giydiği formaya bakılırsa bizim okulun öğrencisiydi.
Beni ittirip önüme geçmesini görmezden gelip arkasından otobüsün içine girdim.
tw: buradan sonrası çok cringe hangi akılla yazdığımı bilmiyorum😭😭
SİKTİR! Pantolonumun cebini hızlı bir şekilde yoklamaya devam ettim. SİKTİR SİKTİR SİKTİR zaten yeterince geç kalmıştım eve gidip kartımı alabileceğim kadar zamanım yoktu. Hem kartımı unuttuğum için hem de arkamda kartını okutmayı bekleyen yığınla insan olduğu için ekstra stres yapmıştım.
"Afedersiniz.." Otobüs şoförü gülümseyerek bana baktığında utanarak konuşmaya devam ettim. "Kartımı evde unutmuşum ve yetişmem gereken bir okul gezisi var kart yerine nakit kabul edermisiniz?"
"Geçebilirsin ödeme sorun değil, senin gibi yakışıklı genci kırabileceğimi sanmıyorum" göz kırptı otobüs şoförü.
Gülümsedim ve iki kere doksan derece açıyla eğilip teşekkürlerimi ilettikten sonra otobüsün içinde adımlayıp boş koltuk kalmış mı diye etrafa biraz göz gezdirdim. Hiç boş koltuk kalmadığını fark edip yüzümü astım halbuki evden boş koltuk kapma ümidiyle alelacele çıkmıştım yine de bir ümit boş koltuk bakınmaya devam ettim, otobüsün en arka kısmında kalabalıktan uzak, tenha olan kısımda boş bir tane koltuk olduğunu fark edince de hafifçe sırıtıp o tarafa doğru yürüdüm.
Tam oturacağım sırada otobüse binerken gördüğüm heykel çocuğun oraya oturması bir olmuştu.
Ona baktığımı fark edince konuştu "Ah, sanırım sen oturacaktın. Kusura bakma"
Onaylar mırıltılar çıkarıp karşılık verdim "Sorun değil rahatına bak"
Söylediğim şeyi umursamamış olacak ki ayağa kalkmış ve bir süre klasik bir 'yok sen otur' tartışması yaptıktan sonra galip gelen o olmuş ozumlarımdan ittirerek beni oturtmuştu.
Eh bende içten içe istemiyor değildim.
Yol boyunca sürekli üstümde o kızıl saçlı çocuğun bakışlarını işitmiştim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Wir Sinken /Minsung
FanfictionMutlu bir gemi seyahati sırasında beklemediğiniz bir kaza yaşansa ne yapardınız? O gün Han Jisung mutlu geçeceğini düşündüğü bir sabaha uyanıp okulun düzenlediği Jeju gezisi adına ailesi ile vedalaşıp bir daha hiç dönemeyeceği bir yolculuğa çıkmıştı.
