P.U.K.a.S.

IX -KIYAMAMAK

'..o güzel gülüşün solsun istemedim Papatya'

🫀

Papatyanın anlatımıyla:

Umut dolu gözlerini yere çevirdi "Tamam gidiyorum ama hastanenin bahçesinde olucağım."

Umut gidince arkasından bakıp sonra köşede durmuş sırtını duvara yaslamış ve göğsünde birleştirdiği kollarıyla bana bakan Özgüre baktım "Niye kurtardın beni?" dedim dolu gözlerle ona bakarak.

Özgür diğerlerine baktı "Bize biraz müsade eder misiniz?" hepsi başıyla onaylayıp çıkınca Özgür yatağımın kenarına sandalye çekti.Ona bakmayıp diğer tarafa baktım.

"Hiç intahar ederken aileni,arkadaşlarını düşünmedin mi?" yutkundum "Düşündüm ama yinede." dedim gözlerim daha çok dolarken.

Özgür elimi eline aldı "Bak..bundan on üç sene önce yani ben altı yaşındayken gece uyanmıştım ve sonra Ablamı buldum küvetteydi ve bileklerini kesmişti.Annemi çağırdığımda Annemin çığlığı o kadar büyüktü ki o çığlığı hiç unutamıyordum Ablam o zamanlar on altı yaşındaydı.Kilosu biraz fazlaydı uzun zamandır zorbalığa uğramış ona da dayanamayıp canına kıymış.Ben altı yaşındaydım anlamamıştım.Ama sonra seneler geçti anlamaya başladım ve seni öyle orda görünce aklıma o an geldi seni kurtarmasaydım sanki Ablam tekrar ölecekti. Ben bir genç kız daha ölsün istemedim..o güzel gülüşün solsun istemedim Papatya."

Ona baktım "Sen ölseydin Arda,Selin,Kaan,Akın ve Umut da benim hissettiğim gibi hissedecekti." burnumu çektim "Umutun umrunda bile olmazdı bana yazdığı mesajları görseydin.."

Özgür akan yaşımı sildi "Sana o mesajları Aleyna onun telefonunu alıp yazmış." ona şaşkınca baktım "Gerçekten mi?"

Güldü "Gerçekten tatlı kız." Kıkırdadım "Güzel kıza noldu?Sen tatlı çocuksun bozma." omuz silkti "Ağlayınca çok tatlı olma o zaman."

"Bir daha sakın böyle bir şey yapma Papatya tamam?" Başımı yana eğdim "Bir daha yapmam..ha birde teşekkür ederim."

Başını yana eğdi "Bişey değil." güldüm "Arkadaşlarımı çağırır mısın?" gülümsedi "Çağrırım."

Arda yanıma gelip saçlarımı defalarca öptü o aradada Kaan bir elimi Akın öbür elimi öpüyordu.Selin ise diğer tarafımda durmuş saçlarımdan öpüyordu.

"Ya yeter bunaldım!" hepsi geri çekildi "Ay pardon." Arda kollarını omuzlarıma sardı "Ay benim bebeğim benim her şeyim bir daha sakın yapma böyle tamam mı aşkım?" güldüm "Tamam Ardam."

Arda anlımdan öptü "Sensiz ne yaparım ben,kay kız az bende yatayım." Yana kaydım arda yanıma yattı.

Özgür ayaklanıp yanağımdan makas aldı "Ben kaçıyorum,araşırız." gülümsedim "Tamam her şey için teşekkür ederim. Şey birde ben burdan çıkınca sahile gideriz değil mi? Seninle konuşmak iyi geliyor."

Gülümsedi "Gideriz Papatya sen iyi ol da."

Başımı Ardanın göğsüne koyup kollarımı beline sardım ve ona baktım "Çok mu korktun?"

"Korktum zaten bir ailem yok bir siz varsınız,birde sizi kaybedemem."

Ardanın Anne ve Babası o çok küçükken ölmüştü Arda da yetiştirme yurdunda büyümüştü.Ama ordan çıkınca ona Babasının mirası olan şirketin başına geçti ve on dokuz yaşında nasıl yapıtığını bilmediğim bir şekilde her şeyi halledebiliyor.

Ev işi..şirket..okul..birde türlü türlü dernek işleri de vardı.

Haliyle Ardanın parası da çoktu ama o böyle şeylere önem vermiyor çünkü onun için önemli olan aile o da biziz.