"Eğer şimdi gitmeme izin vermezsen, emin ol bu çöplükten kurtulduğumda karşında şu an ki beni göremeyeceksin." dememle yaklaştı. Artık nefesini hissedebiliyordum.
"O zaman burada kalacaksın, çünkü ben gerçek seni görmek istiyorum. " daha da yaklaştı...
" Gündüzleri herkes masum görünürdü , ancak akşam olup karanlık çöktüğünde insanların artık saklayacak bir şeyleri kalmazdı. İşte o zaman kötülük doğardı. "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim Seok-jin
Gözlerimi acıyla açtım. Akşam yine perdeleri kapatmayı unutmuştum ve içeri giren güneşten gözlerim yanıyordu. Bunun olmasından nefret ediyordum. Her ne kadar uyumaya devam etmek istesemde homurdanarak yatağımdan kalktım. İşe geç kalmak istemiyordum. Kalktıktan sonra uyuşan vücudumu esnetip dağılmış yatağı özenle topladım.
Bugün zaten çok işim olmadığı için aceleyle rahat bir şeyler giyip saçımı düzelttikten sonra odamdan çıktım.
Her zamankine göre geç uyandığım için acele etmem gerekiyordu. Mutfağa girdiĝimde sadece kahve içmeyi planlasamda midemden gelen seslerle kahvaltı yapmam gerektiğini anlamıştım. Yüzümü asarak hızlı hareketlerle buzdolabına yönelip açtım. Çıkarttığım şeylerle bir şeyler hazırlamaya başladım.
Zaman çok hızlı geçiyordu ve sadece yarım saat içinde evden çıkmalıydım.
Geç kalktığım için kendime lanetler okuyarak bir şeyler hazırlıyordum. Neyse ki hemen pratik bir şeyler yapabildim.
Kahvaltı nihayet hazır olduğunda masaya bile oturamadan ayakta bir şeyler atıştırmış, meyve suyu içmiştim. Biraz olsun doyduğumu hissettiğimde mutfağın hemen yanındaki odaya girdim. Bu odaya girmek içimi karartıyordu. Ah bu çocuk neden böyle? Gördüğüm görüntüyle yüzümü buruşturdum. Yerde onlarca kıyafet vardı. Perdeler kapalıydı ve oda bunaltıcıydı. Dağılmış yataĝın üzerinde kıyafetleriyle uyuyakalmış bedeni saymıyorum bile.
Hemen yatağa doğru ilerledim ve serseri kardeşime seslendim.
" Jungkook sana bir kez söyleyeceğim hemen kalk şu yataktan." derken sesimi biraz yükseltmiştim. Kaşlarımı çatıp üzerindekilere bakıyordum.
" Sana kaç kere kıyafetlerinle yatağa girme dedim ya. " yükselen sesimle yüzünü buruşturarak gözlerini aralamıştı.
O yatakta kıpırdanmaya başladığında ben perdeleri açıyordum. Esnedi ve yatakda doğruldu. Hiç vakit kaybetmeden söylenmeye başlamıştı.
" Bu kadar erken uyanmak zorunda değiliz. Sen delirdin mi? Saat daha 7:30. " dedi ağlamaklı bir sesle. Ona iyilik yapıyordum ama hâlâ konuşuyordu. İşe giderken hep geç kaldığı için onu kendi uyandığım saattr uyandırmak zorunda kalıyordum. Bu benim suçum değildi sonuçta.
