12. Bölüm

114 12 1
                                    

Çiçekli Pencere

12. Bölüm

Keşke hiç fark etmeseydim dediğim şeyler var. Bilmek değil, fark etmek çünkü fark ettiğim şeyler hususunda elimden hiçbir şey gelmiyor.

İnsanların bakışları ardında yatanları fark ediyorum bazen mesela. Bazen de yatmayanları. Bazen, ben olmasam o ortamda hiçbir şey değişmeyeceğini fark ediyorum. Bazen fotoğraflardan beni çıkarsanız hiçbir parçası eksilmiyor. Bazen dediysem hep.

Bir düğünde düşünüyorum bunları üstelik. Kaos ortamlarında inzivaya çekilmek gibi bir hobiye de sahibim. Çok gürültülü sesler hiç gürültüsüz bir yerle fazlasıyla benzerlik gösteriyor. Kendi içinde oluyorsun sadece, kulaklar ve gözler çok önem arz etmiyor.

Şu şuna bakıyor, şu teyze bir miktar sinsi, şu amcanın hovarda bir yanı var. Hepsini görüyor da görmezden geliyor gibiyim. Gördüğümü mü sanıyorum acaba? İnsan gördüğünü sanabilir mi?

"Çiçek teyzeleri ilgilensin yeğenleriyle, oynatsın biraz."

Teyzemin bana hitabı sayesinde çevreye aval aval bakmaya ara verdim. Güldüm, ne demek Çiçek teyzeleri? Kuzenlerim anne oldu diye ben neden teyze oluyorum ki?

"Çiçek abla hadi bizi oynat!"

Küçük Mira konuşan. Görüyorsunuz, abla dedi, çocuklar büyüklerden daha mantıklı yine.

Çocukları oyalarken etraftaki müziği de duymaya başladım. Mutlulukla dans eden insanlardaki coşkuyu hissettim. Ne kadar da hayatın içindeler. Bazen öyle bir his kaplıyor ki içimi, sanki beni herhangi bir fotoğraftan kesip çıkarsalar, hiçbir şey fark etmeyecek, kimse anlamayacak, ben dahil. Bazen de böyle tekrara düşüyorum.

Dünyanın öyle köşesindeyim, hayata öyle bulanık gözlerle bakıyorum ki ben olmasam bir şey değişmezdi. Kendime ve başkalarına o kadar etkim yok ki çarpma işlemindeki 1 gibiyim. Muhtemelen yine abartıyorumdur, tek yapabildiğim bu melodramlar işte.

Belki Enes'i özledim. Daha önce hiç birini özlemediğim için anlayamıyor olabilirim.
Sürekli kendime, "O senin sadece arkadaşın!" uyarısı yaptığım için de böyle sürekli aklımda oluyor olabilir. Her şey mümkün.

Derken bir mesajla titredi telefonum. İçime mi doğdu acaba? Ya da sadece bir rastlantı, sırf kendine rastlasın diye sürekli onu düşünüyor da olabilirim.

*Tam şu anda ne düşünüyorsun?*

Ani sorusu çok kötü. İlk defa yalan söylemek zorunda hissettim kendimi belki de hayatımda. Biraz değiştirerek.

*İnsanın kendi ısısını ayarlayabilmesi gerektiğini.*

*Üşüyor musun?*

Sanırım yanlış anladı ama doğru da, ruhum üşüyor bazen kendimden. Daha sıcak biri olsaydım veya tam buz gibi bir insan. Yani aslında sadece daha insanlı olmak istiyorum ama henüz sahip olduğum kimseyi de hak etmiyorum. Hani şarkıda diyor ya, ben nasıl bir adamım hiç sevilmemişim. Öyle bir empati.

*Kendimden? Evet. Sen ne düşünüyordun?*

*Yerimi bilmediğimi.*

Benden daha ilginç olmayı başarıyor hep. Galiba kalbim biliyor işini, gitti bu deliyi buldu, seçti, aldı kendine.

*Yer nedir, tanımla.*

Her şeyin oncasını öğrenmek istediğimi fark etmişsinizdir herhalde?

*Araf değil. Huzurlu, ait ve sahip hissettiğin ama emanet olduğunu bildiğin, bilerek sevdiğin yer. Gitmekten çok korktuğun ama kalmaya da cesaret edemediğin yer.*

Bu çocuk bir bilge.

"Çiçekçim hoşgeldin, hiç selam da vermiyorsun."

Uzaktan akraba bir teyzeye sarılırken buldum kendimi. Şahsi yerimin burası olmadığına çok eminim ama neyse. Buralar değil.

Teyzenin beli uzun zamandır ağrıyormuş, ama boş versinmiş şimdiki gençler yaşlılardan daha hastaymış -bunu ben söyledim seviyorlar bunu, nasılmışım hala bekar duruyormuşum, evde kalmışım haha -bunu da ben söyledim gülerek çünkü yalan da değil dert de. Evimi ve odamı seviyorum.

Teyze gidince telefonuma döndüm. Enes'e ne cevap vereceğimi bilmiyordum ama attığı her mesajı uzun uzun okuyordum. Hatta bazen bir bakıyordum ki tek kelime cevap yazmışım onun uzun sözlerine. Sözümün bittiği yerdeymişiz, ne yapalım.

"İnşallah yerimizi buluruz." diye mırıldandım. Tabii inşallah onun yeri benimdir, ama bunu sesli söylemeye bile cesaretim yok. Bulut Çocuk ürksün istemeyiz, içinizden dua edin.





Yayımlanan bölümlerin sonuna geldiniz.

⏰ Son güncelleme: Feb 23, 2024 ⏰

Yeni bölümlerden haberdar olmak için bu hikayeyi Kütüphanenize ekleyin!

Çiçekli Pencere Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin