Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 41

Ik ben na een tijdje in slaap gevallen bij Matt. Ik slaap van mij zelf al best licht, dus ik word snel wakker als ik iets hoor. Midden in de nacht word ik opeens wakker. Ik hoor Matthy heel onrustig ademhalen. Ik kijk hem aan en zie dat hij nog ligt te slapen. Hij slaapt heel onrustig en ademt heel snel. Opeens zet hij in zijn slaap. "Nee, Lies blijf bij mij." zegt hij. Ik kijk hem nog wat beter aan en ik zie nu pas dat hij aan het huilen is. Ik twijfel geen moment en maak hem wakker. Ik kan hem dit niet langer aan doen. Ik tik hem zachtjes aan. "Gaat het goed schatje?" vraag ik aan hem. Hij schrikt wakker met tranen in zijn ogen. "Lies, nee!!" zegt hij heel hard. Hij is helemaal aan het hyperventileren. "Matt, ik ben hier." Hij kijkt mij aan en geeft mij een knuffel. "I-ik dacht..." probeert Matthy te zeggen. "Het maakt niet uit, schatje." Zeg ik terwijl ik hem een dikkere knuffel geef. Nadat hij zich weer een beetje beter voelt vraag ik: "Waar droomde je over, schatje?" vraag ik aan hem. "Ik ben gewoon zo bang om je te verliezen." Ik geef hem een goede knuffel. Het doet me pijn om hem zo te zien. Ik wil niet dat hij zich zo voelt. Ik probeer hem te troosten, dat is het enige wat ik nu nog kan doen.

Na ongeveer een half uurtje voelt hij zich wel wat beter. Hij ziet er uitgeput en moe uit. "Zullen we een beetje gaan slapen, anders zijn we morgen zo moe?" Hij knikt. "Dankje voor het helpen, liefie." Zegt hij opeens tegen mij. "Geen probleem, schatje." Zeg ik tegen hem. We kijken elkaar aan. Met zijn hoofd komt hij steeds een beetje dichterbij. Ik kijk hem aan in zijn mooie blauwe ogen. Hij komt nog wat dichterbij en niet veel later voel ik zijn lippen op de mijne. Dit ga ik nooit zat worden.

Na een aantal minuten ligt Matthy gelukkig weer te slapen. Ik probeer ook te slapen, maar dat wil nog niet lukken. Ik wil niet dat Matt zich zo voelt. Toen Matthy in het ziekenhuis lag heb ik ook veel nachtmerries gehad, maar de meeste heb ik niet tegen ze gezegd. Ik wilde niet dat zij zich zorgen gingen maken over mij, maar dat alle aandacht naar Matt ging. Ik hoop gewoon dat ik snel weer naar huis mag, want slapen in het ziekenhuis is ook niet een heel fijn idee. Ik kijk Matthy nog even aan. Zo lief ligt hij te slapen. Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd en probeer nog maar een keer om te slapen. Ik hoop dat hij zich morgen wat beter voelt.

Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Mijn hoofd kon maar niet stoppen met denken. Over van alles en nog wat. Ik ben kapot. Matthy ligt nog te slapen, niet heel gek want het is pas zeven uur. Ik pak mijn telefoon en open mijn Instagram. Ik heb heel veel volgverzoeken en dm's. Zou dat komen door de video? Ik open mijn dm's en de eerste paar zijn wel aardig. Maar de meeste zijn doodsbedreigingen of onaardige opmerkingen. Ik ga mijn account denk ik niet openbaar zetten, want dan denk ik dat ik alleen maar stomme opmerkingen krijg. Ze hebben mij maar heel kort in de video gezien, maar ze oordelen allemaal gelijk. Tuurlijk zitten er een aantal lieve dm's tussen, maar die zijn wel op twee handen te tellen. Ik heb ook een appje van Raoul.

'Hee Lies, is het goed als ik morgen om half negen bij naar het ziekenhuis kom?'

Ik twijfel even om nu al te appen, ik wil hem ook niet wakker maken. Toch besluit ik hem gewoon een appje te sturen.

'Is goed! Tot straks!'

Niet veel later wordt Matthy ook wakker. "Goedemorgen, liefie." Zegt hij terwijl hij mij een kusje geeft. Elke keer als hij liefie zegt, voel ik zo veel vlinders in mijn buik. Ik hou echt zo veel van hem. "Heb je uiteindelijk nog een beetje kunnen slapen?" vraag ik aan hem. "Ja gelukkig wel. Sorry dat ik je wakker maakte." "Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen, je kon er niets aan doen." We chillen nog even voordat Raoul onze kant op komt. Een half uur voordat Raoul er is komt de dokter weer binnen. "Goedemorgen, Lisa. Een beetje goed geslapen?" vraagt de dokter. "Ja hoor." Lieg ik. Ik wil niet dat Matthy een schuldgevoel krijgt. "We gaan proberen om je te wegen, maar daarvoor moet je wel kunnen staan." Ik knik. "Matthy was het toch?" vraagt de dokter aan hem. Hij knikt. "Matthy, zou je Lisa even willen helpen." Matthy komt naar mij toe en helpt mij rustig met opstaan. Mijn benen zijn nog erg slap en moe, ik hoop dat dat snel overgaat. Terwijl ik op Matthy steun, lopen we langzaam naar de weegschaal. Als ik op de weegschaal sta, laten ze mij even los, zodat ik goed gewogen kan worden. Niet veel later komt er een getal te staan...

Heel erg bedankt voor de 14,3k reads en de 405 votes!! Echt niet normaal!!

Groetjes Suus!