❝To nasza ziemia. Nasz kraj. Tutaj się wychowaliśmy. Tutaj umrzemy. I nigdy się nie poddamy. Chcemy mieć jedynie prawo do decydowania o własnym losie... czy prosimy o tak wiele?❞
Mallory była wielką zagadką dla Narnijczyków. Jedyną Córką Ewy, której...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
OTOCZENIE OBOZU ZAPIERAŁO DECH W PIERSIACH. Mallory nie przeszkadzało nawet to, że była brudna i przepocona po długiej podróży, a jej włosy przypominały jeden wielki kołtun.
Zwyczajnie rozkoszowała się faktem, iż nikt nie usiłował jej w tym momencie zabić, a ona mogła przechadzać się z Aslanem po lesie. Ich spokój od czasu do czasu zakłócały jedynie Driady, których trzpiockiej natury dziewczyna nigdy nie rozumiała.
— Pewnie masz do mnie wiele pytań — rzekł Aslan. Wiatr rozwiewał jego złotą grzywę, gdy razem z Mallory wspinał się po malowniczym wzgórzu.
— Sama nie wiem od czego powinnam zacząć — westchnęła dziewczyna, wzruszając obojętnie ramionami. — Tyle lat marzyłam o spotkaniu Wielkiego Lwa, który zabrałby mnie do rodziców, ale teraz... nie wydaje mi się, bym chciała stąd odchodzić.
Spojrzała po raz kolejny na krajobraz, który miała przed oczami.
W oddali widziała morze, a także mieszczący na skale królewski zamek — Ker-Paravel. Jak nigdy pragnęła zanurzyć swoje stopy w piasku na plaży, chciała zobaczyć komnaty królów.
Więcej rzeczy było przed nią, niż za nią.
— Bo odzyskałaś nadzieję — stwierdził zadowolony Aslan. — Jak niegdyś twoja matka. — Mallory zrozumiała, że lew zamierzał od razu przejść do konkretów. Usiedli zatem na trawie, a dziewczyna z ciekawością zaczęła się wsłuchiwać w opowieść Aslana:
— Była bardzo dziwnym przypadkiem. Nie spodziewałem się jej przybycia do Narnii. Nazywała się Amanda Wheeler. Pracowała kiedyś u profesora Kirke, tego samego, u którego mieszkało wcześniej rodzeństwo Pevensie. — Mallory otworzyła usta ze zdziwienia, a w jej głowie zapanował istny chaos. — Prowadziła badania archeologiczne w ich świecie, a zbiory profesora wydały jej się niezwykle interesujące. Pewnego dnia, przeszła przez starą szafę i znalazła się tutaj. Steffon ci tego nie mówił, ale on ją znał. Znał twoją matkę.
Wybacz mi...
Wybacz...
— Nie okłamałby mnie — zaprotestowała Mallory, nerwowo zagryzając policzki. — Nie w takiej sprawie...
— Byli przyjaciółmi — podkreślił Aslan, a coś jej podpowiadało, iż nie powinna była z nim walczyć. — W Narnii trwało polowanie na córki Ewy. Twój wuj był pierwszą osobą, którą spotkała tutaj twoja matka. Pomógł jej, zabrał ją do swojej wioski, co spotkało się ze sprzeciwem ze strony starszyzny plemienia. Amanda spędziła tam kilka dni, poznała sytuację, jaka panowała w Narnii, wpadła na pomysł, by poprosić sąsiednie królestwa o pomoc w pokonaniu Białej Czarownicy. Z racji tego, iż sama była człowiekiem, to mogło się udać.
— Ale po drodze coś poszło nie tak — mruknęła ponuro Mallory, zastanawiając się, czy aby na pewno CHCIAŁA poznać prawdę. To, co mówił jej Aslan powoli robiło się coraz bardziej niewiarygodne... przecież wszyscy powtarzali jej, ze była pierwszą córką Ewy, która pojawiła się w Narnii od wieków... jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, iż lew nie miał powodów ku temu, by ją oszukiwać.
