♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

30

'Omdat ik precies hetzelfde voel.'

Ik kijk hem aan met een verdrietige uitdrukking op mijn gezicht. 'Yuki..' begin ik, maar ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Dat je slim bent is niemand ontgaan in de spellen, maar dat je ons probeert te beschermen is dat ook niet. Ze hebben je nodig en zetten jou in voor hun doeleinden, en ze gebruiken ons als pressiemiddel om dat voor elkaar te krijgen. Door je band met ons ben je nu verbonden aan dat lot.'

'Dat is niet waar,' ga ik tegen hem in, maar ik kan zijn gedachten niet veranderen. 'Dat is wél waar, Kairi,' antwoordt hij, maar ik wil er niets van weten. 'Als jullie er niet waren geweest, hadden ze me er nog steeds voor benaderd. Dat jullie er wel zijn veranderd daar niets aan. Dan had ik nog steeds "ja" moeten zeggen, anders zou ik vrezen voor mijn eigen leven.'

'En nu draag je de last van de vrees voor drie levens.'

'Jullie zijn geen last voor me.' Ik kijk Yuki boos aan. 'Kijk nu eens wat je doet. Je komt bij me zitten om me te troosten, om me steun te bieden. Hoe kun je een last voor me zijn wanneer het door jou draaglijker wordt hier?'

'Dat je steun nodig hebt komt door mij.'

We zijn het niet met elkaar eens, maar er is geen mogelijkheid om de ander van gedachten te laten veranderen. Daarom houden we er allebei over op. Ik voel mijn lichaam weer trillen wanneer er een windvlaag komt, deze keer wel van de kou. Yuki staat op en pakt een grote handdoek van de stapel. Wanneer hij het aan me geeft en weer op de stoel naast me wil gaan zitten, mompel ik: 'Zou je alsjeblieft weer bij me willen gaan zitten?' Het voelt zo zielig om het te vragen, maar ik ben bang dat ik het niet volhoud zonder hem naast me. Hij lijkt te twijfelen, maar doet dan toch wat ik vraag en komt weer op dezelfde stoel zitten. Nu blijven we gewoon naast elkaar zitten, maar het is genoeg om me niet langer meer verloren te voelen. Ik vouw de handdoek uit en leg het over ons heen.

'Dat Soran plotseling een spel moest spelen.. Dat Eindbaas en Aguni aan ons spel meededen..' begint hij, waarop ik knik. 'Ringo neemt mijn aandeel heel serieus.' Misschien na vanavond nog wel meer. 'Wanneer is je eerste spel met hen?' vraagt Yuki zachtjes, waardoor ik voel hoe mijn lichaam verstijfd. Hij gaat het antwoord allesbehalve leuk vinden, maar ik wil toch eerlijk tegen hem zijn. 'Die was vanavond,' antwoord ik op dezelfde zachte toon. Nu voel ik zijn lichaam verstijven. 'Die was va..' brengt hij uit, waarnaar hij geschokt naar me kijkt. 'Oh, Kairi.. Dat vest..' stamelt hij terwijl hij naar het kledingstuk dat op de grond ligt kijkt. 'Kuro,' antwoord ik. Hij verplaatst zijn arm naar mijn schouder en drukt me zachtjes tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen dicht. 'Niragi mishandelde hem tijdens het spel, maar we overleefden het allemaal.. Toen we onze kaarten konden pakken, schoot hij hem neer.' Ik begin weer te trillen wanneer ik weer voor me zie hoe Kuro op de grond ligt in een plas bloed. Snel doe ik mijn ogen weer open. 'Welke kaart was het?' vraagt Yuki op fluistertoon. Ik fluister terug, maar toch slaat mijn stem over. 'De harten vier.'

Yuki's greep om mij heen wordt steeds sterker. Ik sla mijn arm om zijn middel en druk me helemaal tegen hem aan. 'Ik wil gewoon naar huis,' jammer ik als een klein kind. Ik probeerde me steeds maar groot te houden, maar wie hield ik nou voor de gek? 'Ik wil naar mijn ouders. Ik wil me zorgen maken om die stomme studiekeuze en weer mijn saaie leven leiden.' Hij begint weer over mijn hoofd te aaien. 'We gaan terug,' zegt hij stellig. 'We hebben dit niet allemaal moeten doorstaan om dat niet te doen.' Ik hoop dat hij gelijk heeft. Ik hoop dat dit ooit zal kunnen aanvoelen als een slechte nachtmerrie.

'Je bent er nog wel.' Van schrik ga ik recht overeind zitten wanneer ik Sorans stem hoor. 'Soran..' mompel ik. Yuki verbreekt direct al het fysieke contact dat we hadden en schuift naar het puntje van de stoel. Wanneer Soran naar hem kijkt, stamelt hij: 'Ik was, uh..' Hij stopt met praten, omdat hij niet uit zijn woorden komt. 'Bedankt,' mompelt Soran dan. 'Dat had ik absoluut eerder moeten zeggen, maar bedankt.' Het lijkt alsof het belangrijk voor hem is, maar Yuki knikt alleen kort, alsof het niet zoveel voorstelt. 'Waarvoor?' wil ik weten.

'Schoppen zes,' zegt Soran. 'We waren in een dierentuin met allerlei roofdieren die ons aanvielen. Yuki kon me nog net op tijd wegtrekken voordat die leeuw me kon bespringen, waarnaar Eindbaas hem neerstak met zijn katana.' Ik voel een rilling door mijn lijf gaan wanneer ik me voorstel dat Soran besprongen wordt door een leeuw. 'Bedankt,' zeg ik dan ook tegen Yuki. Dan herinner ik me iets. 'Schoppen zes,' mompel ik, 'was het..'

'Nee,' zegt Yuki hoofdschuddend, 'het was dit keer een ander spel.' Dit is de tweede keer dat Yuki een schoppen zes spel gespeeld heeft. Ik maak mijn blik los van hem en kijk dan naar Soran, die eruit ziet alsof hij weg wil lopen. 'Sorry dat ik me zo vreselijk gedragen heb,' zegt hij dan tegen mij. 'Ik was zo in de war en ik wist het allemaal niet meer. Ik begrijp het als je niets meer met me te maken wil hebben.' Ja, hij kijkt toch echt naar mij. Wanneer hij zich om wil draaien, spring ik van de strandstoel. 'Soran..'

Hij denkt dat de reden dat ik hem niet opgewacht had is dat ik klaar met hem en zijn gedrag ben. Ik voel me zo, zo vreselijk dat hij het op zichzelf betrekt en denkt dat ik niets meer met hem te maken wil hebben. 'Sorry dat ik niet op jullie gewacht heb,' zeg ik met nieuwe tranen in mijn ogen. 'Dat is niet vanwege de afgelopen paar dagen, maar ik..' Ik kan hem niet zeggen waar het dan wel om was. Ik kan zien dat hij me niet gelooft. 'Ik begrijp dat je in de war bent,' ga ik verder. 'Ik denk dat we dat allemaal zijn. Het was achterlijk van me om je niet op te wachten, het spijt me echt vreselijk.'

Soran schudt zijn hoofd en zucht. 'Nee, het was goed van je dat je dat niet deed. Ik had die klap nodig om tot inkeer te komen.' Ik kijk hem onderzoekend aan en merk dat zijn houding veranderd is ten opzichte van de afgelopen paar dagen. 'Ik heb me inderdaad rot gedragen. Niet alleen tegen jou, maar ook tegen Yuki, terwijl hij dat helemaal niet verdiend..' Wanneer we naar Yuki kijken, zie ik dat hij zich ongemakkelijk voelt om het feit dat hij bij dit gesprek is. 'Bedankt dat je er voor haar bent geweest wanneer ik dat niet was,' zegt Soran tegen hem, 'en het spijt me dat ik me zo stom gedragen heb. Je hebt meerdere keren je best gedaan om ons te helpen en om Kairi veilig te houden. Sorry dat ik er niet op vertrouwde dat je motieven oprecht waren.'

'Geen probleem,' mompelt Yuki ongemakkelijk. Dan kijkt Soran weer naar mij. 'Je hebt gelijk, Kairi, we moeten niet weer bij elkaar zijn omdat Eymi dood is gegaan. Vooral Reo en Yoshua hebben zich vreselijk gedragen en tonen geen enkel berouw voor wat ze gedaan hebben en voor wat ze nu nog steeds doen. Ik had me moeten realiseren dat het niet goed voor je was om hen op de kamer te hebben.'

'Soran..' mompel ik weer, maar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik ben een beetje in de war nu ik naar hem kijk. Ik denk aan Niragi, die hem mijn broer noemde, en ik ben daar niet tegenin gegaan. Ik antwoordde alsof dat zo was.

'Onvoorbereid een spel moeten spelen, daarvan terugkomen en jou niet bij die terugkomst te zien.. was het vreselijkste dat ik tot nu toe gevoeld heb,' gaat hij verder. 'Het brak mijn hart om te bedenken dat ik er zelf voor had gezorgd dat je dat niet wilde.'

'Soran, ik..' De tranen stromen weer over mijn wangen. Ik had zo, zo graag bij zijn terugkomst willen zijn, maar ik kon het niet. Ik vind het vreselijk dat ik hem niet kan vertellen dat ik zelf een spel moest spelen en wat daarin gebeurd is. Waarmee doe ik hem meer pijn? De waarheid vertellen, waardoor hij naast een gebroken hart ook nog een enorm schuldgevoel zal krijgen, of mijn mond houden en de illusie in stand houden dat ik inderdaad te boos op hem was om te komen zien of hij teruggekomen was?

'Ik wil me beter gedragen,' zegt hij. 'Ik zál me beter gedragen. Ik zal ervoor zorgen dat ik iemand ben die het verdiend om samen met jou naar huis te mogen gaan.' Wanneer hij zijn armen om me heen slaat, klamp ik me aan hem vast. Hij moest eens weten hoeveel ik hem gemist heb en hoeveel steun het me bied dat hij er weer is.

Toch kan ik mijn schuldgevoel maar niet van me afzetten.