"မောင်...."
ဆိုင်ရှေ့နားတွင်အတော်ကြာရပ်နေတဲ့ကားနားသို့ရောင်နီကလာပြီးနောက် ကားထဲတွင်ထိုင်နေတဲ့ကိုမောင်ကိုခေါ်လိုက်သည်။ကိုမောင်ကလည်း
"နေပူကပူနဲ့ဘာထွက်လုပ်တာလဲရောင်နီ"
"မောင်ကရော ဘာလို့အထဲမဝင်ပဲ အပြင်ကနေကြည့်နေရတာလဲ"
"မောင်လာရင် အလုပ်ရှုပ်မှာဆိုးလို့ပါ။"
"လာမောင် အထဲလိုက်ခဲ့"
ရောင်နီလည်းကားတစ်ခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက်ကိုမောင်လက်ကို ဆွဲကာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲသို့ခေါ်လိုက်သည်။ဆိုင်ထဲ၌လူတစ်ချို့ကကြည့်နေကြသည်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ခင်ပွန်းမှာတစ်ခြားသူမှမဟုတ် မြို့အုပ်မင်းမဟုတ်လား။
"ထိုင်မောင် ဒါနဲ့စင်သီယာတို့နဲ့ကိစ္စကဘယ်နှယ့်လဲ"
"မောင်က အလုပ်ကြောင်းတွေပြောရတာမကြိုက်ဘူးရောင်နီ..."
"ကောင်းပြီမောင်ဒါနဲ့မောင်ဘာစားမလဲ"
"မောင်ပြောစရာရှိတယ်။"
"ဘာပြောမလို့လဲပြောလေမောင်"
"မောင်တို့မနက်ဖြန်မန္တလေးသွားကြမယ်။"
"ရုတ်တရက်ကြီး ဘာသွားလုပ်မလို့လဲမောင်"
"တန်ဆောင်တိုင်နီးနေပြီဆိုတော့ အချိန်ပေးပြီးအတူတူလျှောက်လည်ချင်လို့"
မထင်မှတ်ထားတဲ့စကားကိုကြားလိုက်ရသောကြောင့်ရောင်နီတကယ်အံဩသွားသည်။ခဏအကြာတိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ
"မနက်ဖြန်တကယ်သွားမှာမလားမောင်"
"ဟုတ်တယ် မောင်ကလိမ်စရာလား"
"ကျွန်တော့်အနားမှာရှိနေပေးတဲ့အပြင် အခုလိုလိုက်ပို့ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မောင်။"
*********
အချိန်မှာ ဖြင့်ည၁၀ နာရီထိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ်တစ်ယောက် ကားတစ်စီးနားသို့သွားကာ
"မင်္ဂလာပါမမလေး"
"နင့်ကိုအနီးကပ်လွှတ်လိုက်တာ သူတို့နဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးနေဖို့မဟုတ်ဘူးနော်!"
