Bir yazarın ruhunun derinliklerinden size ulaşacak hikayeler...
Okuyunca hüzünlenip hem de mutlu olmak mı?
Bir ruhta yaşanan onlarca hikaye için sayfaları aralamaya hazır mısınız...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bir defterimin arasında bulduğum bir minik hikaye...
ZİHNİMDEKİ CESETLER
Yukarıdaki bulutların ardından baktı Dünya'ya küçük kız. Aldanışlara, aldatışlara, sahteliklere, sahte sevgilere ve bir çok kötü gerçeğe...
Rahattı.
Artık onlar ile değildi.
Ölmüştü.
Ruhu o diyarlardan göçeli baya olmuştu. İnsanlık için uzun bir zamandı.
Soğuk bir sonbahar gecesi tüm gerçeklerden kaçmayı tercih eden kız, son saatlerinin içinde olduğunu bilmeyerek yürüyordu. Havadaki bulutlar epey hoş duruyordu. Aralarından ışık saçan yıldızlar nasıl bu kadar güzel olabiliyorlardı? Kız hep bir yıldız olmayı dilemişti. Gökyüzünde o da ışık saçabilmek istemişti. Her doğum gününde bunu dilemişti. Onun pastası olmamıştı ama mumları üflemeden de dilek dilenebilirdi. Onun hayali mumları ve pastaları vardı zihninde zaten. Onlar yeterdi.
Küçük bir kızdı.
Hayır küçük bir kız olmak için fazla şey yaşamıştı.
Olgun bir kızdı.
Hayır olgun olmak için fazla çocuksuydu.
Belki de her şey arasında ortada olandı.
Araftaydı.
Hayır. Arafın ta kendisiydi.
Sokağın sapağında gördüğü park istemeden onu oraya sürüklemişti. Parkları severdi fakat hiç oynayabileceği bir arkadaşı olmamıştı. Son kez oturdu salıncağa, ayakları ile salladı kendini. Onu hiç sallayan biri de olmamıştı ki. Gökyüzündeki sayısız yıldıza dokunmak istercesine sallandı. Tüm hislerini geride bırakırcasına...
,
Zihninin zindanında astığı cesetlerle salıncakta öylesine sallanıyordu. Ölümün yakışmadığı nefesi ve fersiz gözleri hala duygulara gebeydi.
"Ah geceyi aydınlatan güzel ay, hangi masumun gözündeki parlayan geleceği aldın?" ayı tutmak istercesine daha da sallandı. Ellerini göğe uzattı. Tutamazdı onun elleri şimdiye kadar neyi tutabilmişti ki! Eğer fani duygular göz pınarlarını doldurabilseydi ağlardı. Fakat ağlayamadı.
Geçmişte gittiği sokağa gelmiş kendisini yeniden görmeye cesaret edebilmişti. Bunu daha kaç kere tekrarlayacağını bilmiyordu.
Yeşerttiği duygular bir fener gibi sönerken yaptığı tek şey yaşayanları izlemekti...
