Lavendel

4. Jasmijn

'Goeiemorgen, Timmie!' zeg ik opgewekt als ik hem in de keuken aantref. Hij zit aan een houten tafeltje te genieten van zijn kopje koffie. Zijn been trilt.

'Hé, Jasmijn,' zegt hij met een nerveuze ondertoon,'je hebt geen kater?'

'Jawel hoor,' zucht ik en ga tegenover hem zitten,'maar net als al mijn andere negatieve gevoelens kan ik die goed verbergen. Het is een talent geworden.'

'Ik wist al langer dat je goed kan acteren. Ik heb in september je voorstelling gezien. Je speelde Electra in Oresteia.'

'Je was komen kijken?' vraag ik verbaasd,'waarom had je me niets laten weten?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Ik durfde niet.'

Ik snap het niet. Ik weet echt niet wat er in zijn hoofd omgaat. We zijn jarenlang beste vrienden geweest. We kenden elkaars diepste geheimen. Waarom was hij plots zo afstandelijk en bang geworden?

'Wil je me alsjeblieft beloven dat we elkaar niet weer uit het oog verliezen?' vraag ik,'ik kan nog altijd niet goed vatten waarom onze band zo veranderd is... Ik wil weer terug naar vroeger, Tim.'

'Je hebt vast honger,' zegt hij dan om van onderwerp te veranderen,'wat wil je eten? Een boterham? Pistolet? Ik heb ook nog Maarten's cornflakes. Ik weet alleen niet zeker of ze al over datum zijn of niet...'

'Heeft Zamir je eigenlijk een bericht gestuurd?'

'Wil je water? Fruitsap? Melk?'

'Het was elf uur toen ik wakker werd,'zeg ik voorzichtig,'Zamir komt me meestal ophalen rond acht uur.'

'Weet je zeker dat je niets wilt eten?'

'Ik wilde mijn berichten nalezen, maar mijn gsm gaf aan dat mijn simkaart verdwenen was. Weet jij toevallig hoe dat komt?'

Hij likt langs zijn lippen. Zijn been trilt nog altijd. 'Ik weet het niet,' zegt hij dan stil,'sorry.'

'Mag ik alsjeblieft met je gsm hem een berichtje sturen?'

Tim's blik veranderd. Hij heeft een woede in zijn pupillen die ik nooit eerder had gezien. Hij slaat dan met zijn vuist op tafel en roept: 'Zet die klootzak toch uit je kop! Je hebt mij nu!'

'Kalmeer,' probeer ik,'ik wil niet terug naar hem, hé... maar ik moét wel. Als ik het niet zou doen, doet hij niet alleen mij iets aan maar ook jou. Laat me hem gewoon een berichtje sturen.'

'Hij heeft al genoeg misbruik van je gemaakt. Hier ben je veilig. Het is beter als je hier blijft.'

Ik schud mijn hoofd. Ik wil dit niet. Ik moet naar Zamir. Het is te riskant. Ik doe meerdere pogingen om het uit te leggen, in de hoop dat het bij Tim zou doordringen, maar hij luistert niet. Hij wil niet luisteren. Ik zet me recht, excuseer me, neem mijn jas en ga naar de deur toe. Hij roept me niet terug. Hij blijft rustig.Te rustig, ook al trilt zijn been nerveus onder tafel. Hij smeert zijn boterham en is me geen blik meer waardig.

Ik leg mijn hand op de deurklink en zucht diep, dan draai ik me nog een keer naar hem toe. 'Het spijt me, Tim. Ik wou dat het anders kon... tot snel?'

Maar wanneer ik de deur wil openen, kom ik tot het besef dat die in het slot zit. Ik rammel aan de klink. Misschien gaat de deur gewoon moeizaam open.

Ik schrik wanneer Tim plots achter me staat. Hij is twee koppen groter dan ik. Zijn schaduw valt over me heen. Hij kijkt emotieloos.

'Ik maakte een fout toen ik geen contact meer met je zocht,' zegt hij,'maar ik heb geleerd uit mijn fouten. Ik raak je niet nog eens kwijt. Je gaat hier niet meer weg, Jasmijn. Je blijft hier. Bij mij. Voor altijd.'

Ik lach stom, hopend dat het een grap is, maar hij kijkt me zo serieus aan, dat ik al snel tot het besef kom dat hij het meent.

'What the fuck, Tim?' Probeer ik nog zacht,'je kan me niet hier houden. Laat me gaan. We houden contact, echt, ik beloof het.'

'Je blijft hier. Ik zal voor je zorgen.'

'Laat me verdomme gaan,' lach ik nog altijd verward. Wat is er toch met hem aan de hand?

'Als ik je laat gaan zal Zamir je weer misbruiken. Je blijft hier.'

Plots dringt het tot me door. Ik ga wanhopig met mijn handen door mijn haar. 'Tim,'hijg ik en probeer mijn woede in te houden,'heb jij mijn simkaart verwijdert?'

'Het is de enige manier om het contact met Zamir te verbreken. Zo zal hij je gsm ook niet kunnen tracken.'

'Niemand zal me vinden. Breng me naar huis. Alsjeblieft, Tim. Doe niet zo idioot.'

Hij grijnst, gaat weer naar de keuken en gaat zitten op de tafel. Vanuit de keuken kijkt hij me aan.

'Weet je echt zeker dat je niets wilt eten, Jasmijn?'

'T-Tim... waarom doe je zo?'

'Ik zei het je toch? Ik ben veranderd.'

Zijn grijns. Ik bal mijn vuisten.

'Klootzak!' Schreeuw ik.

'Relax,'grinnikt hij,'je went er wel aan.'

Ik stap moedig op hem af. 'Wat wil je van mij?! Wil je dat ik je bevredig? Is het dat? Zo ja, ik doe het als je me laat gaan.'

'Ik wil niet dat je het zomaar doet,' zegt hij en laat zijn vingers over mijn wang glijden,'ik wil dat je het met liefde doet. Ik wil dat je verliefd op me wordt.'

Ik grinnik, lach hem uit en sla zijn hand weg, 'Cheeses, Tim. Heb jij aan de drugs van Maarten gezeten? Ik heb je graag, maar ik word niet verliefd op je en al helemaal niet op deze manier. Ik zou graag hebben dat je die deur nu opent. Laat me gewoon gaan, oké?' ik sta nu vlak voor hem en zucht diep,'ik zal alles vergeten.'

'Ik wil niet dat je me weer vergeet,' zegt hij met een grijns die me de kriebels geeft. Hij speelt met mijn haren en wikkelt een lok rond zijn vinger. Mijn adem schokt. Dit is niet de Tim die ik ken,'ik wil dat je me nooit meer uit je kop krijgt. Jij blijft hier. Bij mij. Voor altijd.'

Heeeey mensen! Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk! Vergeet dan zeker niet te stemmen/te reageren!

Als je helemaal geen enkele update wil missen: voeg het verhaal dan toe aan je bibliotheek en leeslijst!

Alvast bedankt en tot snel!