15 Days In My Parallel

Chapter 9 - Limit

“Given that your fifteen days in this world started today, you only have fourteen days to spend in this parallel. So enjoy most of it, you can do whatever you can in this world. Remember to hurt no one ha, kasi alam ko namang mabait kang bata.” Bilin pa ni Sir Lorenzo sa ’kin, I just smiled and I nodded once again.

“Run along now, it’s almost five thirty, baka nag-aalala na ’yong susundo sa ’yo. I’ll be present if you need me.” Ngisi pa ni Sir.

Nagpasalamat naman muna ako kay Sir Lorenzo bago ako umalis at iwanan siya rito. I then waved him goodbye and so is him to me. Lumakad na nga ako dala ang aking mga gamit, ako na lang ang kaisa-isang estudyanteng naglalakad dito sa hallway ng St. Anthony’s.

Naisip ko ang sinabi ni Sir Lorenzo kaninang baka naghihintay na anv susundk sa ’kin, naguluhan pa ’ko pero saka ko na lang din naalalang iba nga pala ang buhay ko rito. Hindi na nga pala ako naglalakad pauwi sa bahay, maybe I’ll get use to this and soon find my way back to reality kasi ’di naman ’to magtatagal.

“Salamat po, Sir Lorenzo, salamat po dahil dinala niyo ’ko rito. I’ll make my fifteen days here the greatest memories of mine.” Ngiti ko sa sarili ko at nagpatuloy ako sa paglalakad.

I ran along to the corridor, with a smile on my face. A smile reminiscing the pain of what happened to me before getting here, finally contemplating as I let myself heal. Wala nang masyadong tao sa hallway kaya hindi na rin masyadong maingay roon kaya naman ay nadama ko ang buong tuhimik na atmospera ng eskuwelahang ’to.

Matapos akong tumakbo sa corridor ay binagalan ko na lang ang kilos ko at naisipan kong maglakad na lang sa hallway para mas madama ko pa ang paligid ko. Sa paglalakad ko’y nakita ko si Pressy na lumabas galing sa library, malapit lang siya sa ’kin kaya naman ay dali-dali akong lumapit sa kan’ya para kumustahin.

“Hey, Pressy!” I shouted, nakita kong napatingin siya sa ’kin. Ngumiti siya matapos ’yon, she stopped walking as she faced me with a bright smile. Nawala na ang takot na dinulot sa kan’ya ng mga taong nang-bully sa kan’ya kanina.

“Anong ginawa mo sa library?” bungad kong tanong.

“Nagpa-pirma ako ng clearance sa librarian.” She responded with a gleam, making an assured expression.

Ah... oo nga pala. Speaking of clearance, me’ron na kaya ako. I quickly checked my bag to see if me’rong nakatabi rito pero wala akong makitang clearance. Ginagawa ko lang din naman ang mga ginagawa ng ibang mga estudyante rito, bakit kaya wala akong clearance?

“Anong hinahanap mo?” narinig kong  tanong ni Pressy. Napangisi naman ako at sinagot ko siya nang direktahan.

“’Yong clearance ko, hindi ko pa yata kumpleto—” hindi ako nakatapos nang bigla siyang sumabad.

“But you had your clearance yesterday. Isang araw mo nga lang tinapos, remember?” pabalik  na tanong sa ’kin ni Pressy. So that explains it, kaya’t sarkastiko na lang akong napatawa at napahinga ako nang malalim.

“Ay oo nga, I completely forgot.” Ngisi ko’t matawa-tawa kong saad habang kinakamot ang aking ulo, nagkukunwaring hindi ko naalala kahit ’di naman talaga dahil kagabi lang naman ako napadpad sa mundong ’to.

“I’m going home now, see you tomorrow.” She smiled, but before she could turn her, back I spoke with pure gladness as I invited her to something.

“Wait, isabay na kita sa service ko. Naglalakad ka lang pauwi ano?” I asked, habang ako’y nakangiti pa rin ay namataan ko namang umiling si Pressy bilang ’di pagsang-ayon.

“Nako, ’wag na, Dace! Malapit lang naman ’yong sa ’min mula rito sa school. Saka nakakahiya rin naman sa susundo sa ’yo, baka maka-istorbo pa ’ko sa oras niyo.” Katwiran naman ni Pressy pero pinilit ko pa rin siya.

I insisted, it’s late already and kailangan pa niyang mag-saing at magluto ng ulam for her parents na galing sa work—gano’n naman lagi ang ginagawa ko kaya’t naisip kong gano’n din ang ginagawa ni Pressy sa araw-araw. Baka ma-late siya sa mga gawaing-bahay niya dahil hapon na’t palubog na ang araw.

“Oh, come on, kahit ba malapit lang. You need some time management, you know. Hapon na, oh? I know na may chores ka pa sa inyo.  I know na marami-rami ka pang gagawing chores.” I insisted, nauna na ’kong naglakad sa kan’ya habang nakangisi pa rin siyang tinitignan.

“Fine, then.” Pumayag din siya.

It’s the least that I could do to help her feel better, she’s on my state now. Alam ko’ng mga pinagdadaanan niya, kaya ngayon ay nais ko siyang tulungan. Isang masakit na pagkakataon din naman ang pinagdadaanan ni Pressy ngayon at kailangan niya talaga ng tutulong sa kan’ya.

Hindi nga nagtagal ay isinabay na nsmin si Pressy sa kotse upang ihatid sa bahay nila na ilang kanto lang din ang layo sa school, si Papa na ang nagdi-drive ng kotse ngayon unlike kaninang umaga na ang driver namin. Tahimik na tahimik si Pressy, siguro’y dahil na rin sa hiya.

“Salamat po sa paghatid, Sir Torres. Salamat din sa ’yo, Gael. I’ll go now po.” Saad niya nang makababa siya ng sasakyan, tumugon naman si Papa.

“You’re welcome, anak. Basta I’ll just do everything what Gael asks me to. I know naman na he does things for the good of someone or for many.” Tugon naman ni Papa, sumunod naman akong magsalita.

“See you in school tomorrow, Pressy.” Paalam ko, tango lamang ang itinugon niya at saka’y ngumiti. Dito na nga muling pinatakbo ni Papa ang sasakyan.

“A classmate of yours?” Papa asked me as the car sets in motion. Looking outside the windshield of the car, I answered him.

“Opo, she’s our salutatorian.” Tugon ko naman, lumingon ako kay Papa na ngayon ay nakangiti na rin.

“Ah, she must be Miss Damaso. I remember her because she’s one of the scholars of Saint Anthony’s.” Narinig kong bulalas niya, so Papa’s already familiar with her! It’s a good thing to know!

“Alam niyo naman na po siguro ang nangyayari sa kan’ya, Papa?” direktang tanong ko na kaagad. Nakikita ko namang nagtataka si Papa sa mga sinabi ko habang dini-dribe niya ang kotse.

“What do you mean, Gael?” nagtanong ngang muli si Papa.

Dito’y nilakasan ko na ang loob ko para sabihin ko sa kan’ya ang balak kong gawin. Sinabi ko kay Pressy kaninang akong bahala. Nangako rin ako sa sarili kong tutulungan ko siya kaya’t ngayon ay nilalakasan ko na lang din ang aking loob. Besides, I would love to hear Papa’s thoughts about Pressy’s situation.

“Pressy is in the merge of a financial crisis, Papa, nanakawan po ang puwesto nila sa palengke kaya po wala pong panustos sa pag-aaral niya ang parents niya.” Panimula ko sa mga sinasabi mo.

“She has to stop studying for a year so that she can help her parents to recover what’s lost. If she stops studying, she’ll also lose her scholarship. ” Saad ko pa, tumingin akong muli kay Papa na ngayon ay nakakunot na ang noo.

“How do you expect me to help?” Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ’yon. Napasinghap ako’t tinakpan ko ang nakabukas kong bibig habang nabibigla pa rin ako sa agarang tanong ni Papa.

“You’ll help her po?” I asked exitedly.

“Yes, sabi ko nga kanina ’di ba? I will always say that, Gael. Everything for you, I’ll do.” Malapit na ’kong maluha nang dahil sa tuwa, pero ayo’ko naman kasi baka kung anong maisip ni Papa.

“Gusto ko po sanang kumbinsihin niyo po ang pamilya ni Pressy na pag-aralin siya, sana po’y i-cover niyo ang expenses niya dahil walang-wala po kasi talaga sila.” I then suggested, nakita ko namang ngumiti si Papa.

“Everything for you, Gael. It’s nice to see that you’re concerned to your fellow classmates, nagpapahiwatig lang 'yan na pinalaki ka namin ng Mama mo nang tama.” Ngiti na lamang rin ang itinugon ko.

It was the end of a tiring day, but as I’ve said...

I’m going to make my stay here memorable. Gusto kong tulungan ang mga may mali, dahil ako na rin mismo ang mga nakaranas ng mga nararanasan nila ngayon.