29 Eylül sabahında sevdiğim kadının kollarında ölü bulundum...
Ölmek için güzel mevsim sonbahar.
Yaprakları dökülen ağaçlar, yağmur sonrası toprak kokusu...
Ölüm acıtmaz sanmıştım incitmez derlerdi. Ama anladım ne denli acıttığını, gözleri ağlarlaşmıştı artık ağlamaktan bana sarılıyordu içinde ki fırtınayı dindirmeye çalışan küçük çığlıklar atıyordu, kimsenin duymadığı çığlıklar.
Ben bir an bile gitmek istemezdim senden sevgilim. Hatta yaşamaktan bıkan ben, gitmemek için çırpınıyordum öylece ama umut bitti ve ruhum terk etti bedenimi...
Ağlama sevgilim, güneşin artık bana doğmayacak ama senin için şafağı delmeye başladı.
Saygılarımla sevdiğim kadına...
