Ölümsüzler Koğuşu

Unutmuşluğunun Şerefine

Merhaba sevgili gelincik..

Mürekkebi bitmiş kalemimi, doldurdu yine sensizliğin. Satırlar yokluğunu ve unutmuşluğunu konuşuyor..

Gecenin sessizliğine bir ses düştü Lila diye
Yer gök maviye bürünmüş
Özlenen huzurun kokusu bütün sokaklarda
Mevsim ve tarih hiç değişmiyor
Nisan..

İnceden inceden yanıyor yüreğim
Ne bir duyan var sesini, nede halini soran
Damla damla yok olup gidiyor sessizce
Unutmuşluğunun şerefine..

Sığındım bir limana yine
Yüreğine sığındığım gibi..

Kimsesiz ve bir o kadar sessiz. O kadar sessiz ki yokluğuna ve unutmuşluğuna olan öfkemin sesini duyar gibiyim..

Sensizliğin, yüreğimi parçalamaktan yoruldu fakat olmuyor işte bitmiyor bu hastalık. Tüketemiyor aldığım nefesi, noktayı basıp bitti diyemiyor. Beni sensiz yaşamaya, nefes almaya zorluyor. Nasıl bilirdiniz cümlesini okutamıyor arkamdan..

Sensizliğin  yüreğimi ölüme götürdüğünü kimse bilmiyor. Okuduğum kitaplar ve yaşamını yitirmiş hayallerim dışında. İçimdeki hastalığın şifasını ve ilacını kimse bilmiyor senden başka. Senide unutmuşluk esir almış gibi. Zaman geçtikçe unutuyorsun beni, unutmuşluk esir almış seni..

Hayatımdaki herşey değişiyor ama seni sadece seni sevdiğim gerçeği, sadece sende kendimi bulduğum gerçeği değişmiyor işte..

Aldığım her nefeste biraz sen varsın. Her düşündüğümde, düşlediğimde, dalıp dalıp gittiğimde..

Sadece mutluyken değil ki mutsuzkende hep sen varsın içimde. Mutsuzluğun, acının bile senlisini hayal etmiştim ben. Her anım için ama her anım için seni hayal etmiştim. Sensizliği akıl edemedim ki çocuklar gibi sevdim seni..

Çok üşüyorum ve çok korkuyorum. Sığındığım bu koca limanda. Öfkemin sesinden bile korkuyorum gelincik. Daralıyorum, nefes alamıyorum işte. Sana ihtiyacım olduğunu haykırıyorum ama cevap alamıyorum. Tükeniyorum gelincik tükeniyorum, yokluğunun ve unutmuşluğunun şerefine..

Ama olsun canın sağ olsun gelincik..