RL | Taekook

|14| Omuzlardaki Korkuların Ağırlığı

Merhabaaa

Yirmi dördüncü bölümün taslağını yazar yazmaz bölüm atayım dedim. Öncelikle bu kurgu hakkında biraz güzel haberler vermek istiyorum.

Finali tamamen aklımda kurguladım ve tahminince otuz beşinci bölüme kadar yolumuz var. Otuz üçte olabilir bilemiyorum, belki otuz iki...

Final bölümü çoookk anlamlı ve tatlı olacak. Iı, final bölümüne kadar bizi çokça cinsellik içerikli bölüm karşılayacak onu da söyleyeyim...

Evet kurgunun zaten ana konusu cinselliğin üzerine olduğu için, en az dört-beş bölüm cinsel içerikli olucak. Yani Jeongguk'un tedavi sürecini güzelce yansıtmaya çalışıyorum, tedavinin sonuçları da önemli değil mi?!

Ve kurgumuza eklenecek birkaç şahıs olacak, onu da belirteyim. Bu eklenen şahıslardan birkaçını çoookkk seveceksiniz, birkaçını da hiiç sevmeyeceksiniz.

Ve birde, İleriki bölümlerde Taehyung'un geçmişini biraz daha açacağız. Ayrıca Jeongguk'un küçüklüğü ve travmalarını tamamen öğreneceğiz. Bu travmaları anlatmadan kurguyu bitirmeyi düşünmüyordum hiçbir zaman. Aklınızda bir soru olarak kalmasın.

Evet, bunlar spoi değildi diye düşünüyorum... spoi seven bir insan olduğum için biraz fazla bilgi vermiş olabilirim ama olsun. Sadece ufak bilgilerdi.

İyi okumalar, yorumlarınızı eksik etmeyin<3

•••

Dersten çıkar çıkmaz arabayı Jeongguk'un gittiği kliniğe doğru sürmeye başladım. İki haftadır onu psikolog çıkışında ben almaya gidiyordum. Bunu yapmama gerek olmadığını söylüyordu fakat benim neden bunu yaptığımı pek biliyor gibi görünmüyordu. Artık onu birkaç saat bile görmeyince deli gibi özlüyordum. Yanımda bana bir şeyler anlatması, ona temas etmeme izin vermesi, tatlı yüz ifadeleriyle beni delirtmesi, en çok da sevgisini bana göstermekten asla kaçınmaması ona olan özlemimi daha da fazla arttırıyordu.

Onu uzaktan sevdiğim aylardan sonra artık tamamen ona olan sevgimi açık açık belli edebiliyordum. Doğrusu birbirimize olan sevgimizi tamamen gösterebiliyorduk. Bu sebeple de ondan uzak kaldığım birkaç saatte bile onu çok fazla özlüyordum. Öyle özlüyordum ki, ders çıkışlarında sürekli dışarıda veya benim evimde vakit geçiriyorduk. Onun evine gitmek istemememin sebebi kardeşinin evde sürekli ders çalıştığını bilmemdi. Sunghoon hassas bir çocuktu ve en ufak şeyden bile kolayca etkilenebilirdi. Bu yüzden onu rahatsız etmek istemiyordum.

Kliniğin önüne geldiğimde arkama yaslanıp onu beklemeye başladım. Bugünki seans onun beşinci veya altıncı seferi olmalıydı. Onunlayken günleri saymayı çoktan bırakmıştım. Ve her diğer seansta uygulamalı tedaviye geçişe doğru gittiklerini biliyordum. Tedavi süreci bu şekilde olurdu. İlk üç-dört seansta hasta tamamen tanınmaya çalışılırdı. Ve yavaş yavaş uygulamalı tedaviye geçilirdi. İnsanlarla yakınlaşmakta sıkıntı yaşayan insanların daha sosyalleşeceği yerlere gitmesi istenirdi mesela; veya kendini azda olsa yakın hissettiği kişilerle daha yakınlaşması istenirdi. Tabii bu hemen olacak şey değildi. Yavaş yavaş ve zorlanmadan olurdu. Bu şekilde tedavi uygulamalı olarak devam ederdi ve düzgün bir şekilde ilerlerdi. En sonunda da elbette iyi bir sonuç elde edilirdi. Tabii bu hastanın kişiliğine ve rahatsızlığına göre değişebilirdi.

Jeongguk'un uygulamalı tedavisinde ise ondan ilk önce kendi bedeniyle barışması istenecekti çok büyük ihtimalle. Aksi bir başlangıç onun için kötü olurdu. Hem psikolojik açıdan hem de bedensel Sağlığı yönünden epey kötü olurdu. Ve tabii bunun hemen yapılması istenmeyecekti. Seojoon'un ona zaman tanıyacağına emindim. Zaten olması gereken de buydu. Ergenliğinden sonrasını sayarsak yaklaşık on- on bir yıldır kendine dokunamayan bir insanın hemen bunu yapması mümkün değildi.