Under the clouds (Guevarra Series 2)

Chapter 32

"So you're still not giving him a chance?"

"What chance?" I asked Sison sarcastically. Lumingon ito sa akin ng nakataas ang kilay. "I've given him a lot of chance before but he just ruined it. Kaya hindi mo ako masisisi kung bakit nagmamatigas ako ngayon."

I told him everything. Simula noong nagkita ulit kami ni Jacques dalawang linggo na ang nakalipas. Siya lang din naman ang masasabihan ko tungkol dito. Diego became busy with his studies these past few days. Madalang ko na itong makita.

"Baka naman gusto mo lang na suyuin ka niya. Is that it, Mad?"

Lumagok muna ako mula beer in can na hawak saka pinagkunutan siya ng noo.

"Of course not. Hindi naman ako ganoon kababaw. At saka hindi ito madadaan sa simpleng panunuyo lang niya."

"Then what? Anong dapat na gawin para mapatawad mo siya?" 

It rendered me speechless for a while. Nasip ko kung ano nga ba ang maaaring gawin ni Jacques para bumalik ang loob ko sa kaniya. Do I have to see him dying in front of me in order to forgive him? 

Pero…

Ang alam ko napatawad ko na siya. I understand that we shared the blame for the mistakes we did in our past. Hindi ba alam ko noon na may relasyon sila ni Esperanza pero nagpumilit pa rin ako.

He was torn between choosing me and Esperanza. Alam kong okay na ako sa mga nangyari sa amin noon. The confrontation. The painful words he threw at me. Okay na ako doon. 

Pero hindi ibig sabihin niyon ay pwede na kaming bumalik sa dati. I'm still afraid to risk again especially if it's about him.

"Wala," sagot ko sa kaibigan. "Wala siyang dapat gawin. Kasi alam kong magiging okay ako kahit wala siya. And he should also start living his life without me."

Narinig ko ang malalim na pagbuntong-hininga ni Sison sa aking tabi. May hawak din siyang beer sa kamay niya. We are both sitting on the baluster in the third floor, staring at all the vehicles passing by the street. Maingay. Pero sa ganitong klase ng tanawin ko natutunang mahanap ang katahimikan.

"Sana hindi mo kainin lahat ng sinabi mo ngayon," makahulugan siyang ngumiti sa akin saka tinapik ang balikat ko. I followed him with my eyes as he turned his back to me. 

Hindi ko maipaliwanag ang kaba sa dibdib ko dahil sa sinabi niya. I don't like the idea of seeing myself become fool again because of accepting Jacques in my life for another time. I don't like the idea of seeing myself cry again because of him. 

Naiisip ko pa lang, nasasaktan na kaagad ako. Kaya tama lang itong desisyon ko na palayain na lang si Jacques. Baka kasi kapag sumubok na naman ako, hindi na naman niya ako mapanindigan.

It was 1:00 in the afternoon when me and Diego visited Esperanza again. Ever since I saw her again, I see no progress in her condition. Hindi pa rin siya nagsasalita at palagi lang nakatulala.

But then I was also wondering…

"Alam kaya ni Jacques na nandito siya?"

Nagkibit-balikat lamang ang lalaki sa tabi ko.

"Should we tell him about her?"

"Maybe yes. Pero huwag muna ngayon. Humanap tayo ng magandang pagkakataon para riyan. I was also hoping that Esperanza could recover on her own. And… I don't want to risk it, baka kasi magwala rin siya kapag nakita niya si Jacques."

Natahimik ako ng sandali.

"Does that mean that Jacques also hurt her before?" kuryosong tanong ko.