Son Hıçkırık (Savcı ve Komutan güçlü kadın serisi)

58. Bölüm

Turna boş gözlerle Rüzgar'ın gidişini izlerken içinde oluşan depremlerde yanıyordu. Onun yanında hiç olmadığı kadar mutlu oluyor ve diline dahi vuruyordu. Bakışları dahi yetiyordu sevgiye aç küçük kız çocuğunun deliler gibi hissetmesine ama gerçekleri görmezden gelemezdi. Onu sürekli yanında istese de bu bencillikti. Elbette kimsenin sonu belli değildi yarına kimsenin çıkacağına da bir garanti yoktu ama bir konu vardı ki belirsizlik unutuluyor ve yokmuş gibi yaşanılabiliyordu. Peki kesin bir şey varken onu kendine günden güne bağlaması normal miydi? Değildi. Turna böyle biri değildi? Bile bile yapamazdı hele ki bu kadar ilk defa kalbini açtığı birine asla yapamazdı. Kendine gelmek için kafasını sağa sola sallarken içini oksijen kütlesiyle doldurdu.

Ocağın altını daha fazla düşünmeden kapamış kaçan iştahını umursamadan masaya konulan dosyaları alarak salona geçmişti. Dosyalara bakmadan önce masanın üzerine gelişi güzel fırlatmış ve koltuğa kendini bırakmıştı. Kaç gündür sultanını aramamıştı. Onu araması gerekiyordu ama sesinden iyi olmadığını anlayıp evhamlanmasını istemiyordu. Bu ruh hali çok saçmaydı ve tek kurtuluşu iş olduğunu bilerek ihtiyacı olan her şeyi masanın üzerine dizdi. Önce annesinin ona hediğe ettiği kalemi elinde bir iki tur döndürdü. Yıllardır yanındaydı ama psikolojik olarak güce ihtiyacı olduğunda kullanırdı. Eskimesinden ya da bir işlemesini kaybolmasından korktuğu için başka türlü eline bile almazdı. Sonra buraya geldiğinden beri sürekli elinde olduğunu fark edince o bile yeni fark ediyordu ruh halinin saçmalıklarını. Daha önce içini hiç açmamıştı ve kalem deyince ilk içinde bir mesaj olduğunu düşünmeden edemedi. Kalemi iki eliyle başından ve sonundan tutarak yavaşça çevirdi. İkiye ayrıldığın da zıt kutuplarda ayırdığında mürekkebi haznesinde tutan çubuğun etrafına sarılı kağıt ortaya çıkmıştı. Elindeki ikiye ayrılmış kalemleri dikkatli yere koyarken içinde hiçbir heyecan yoktu. Kağıdın içinde ne yazdığını adı gibi biliyordu ve bir şey anlamıştı ki annesi aslında içten içe bir şeylerin kötü olacağını bilerek küçükken sır ve hediyeleriyle yolunu aydınlatmaya çalışmıştı.

Annesinin günlüğünü açtığı gibi kalemin içinden çıkarmış, sararmaya yüz tutmuş kağıdı da hemen yanına koydu. Artık günlükte yazanları ne olduğunu rahatlıkla anlayabilecekti. Kendini günlüğün sayfalarında kaybettiği dahi fark etmemişti. Her kelimesinde öfkesi çığ olmuştu. Kendisine bir gün olsun gözyaşını göstermeyen annesi, neler yaşamıştı. Nelere şahit olmuştu. Kini o kadar büyüktü ki artık yumruklarını sıkarak nefes almaya çalışır duruma gelmişti. Sadece kendine kızdı. Nasıl görememişti. Nasıl tehdit edildiğini kendisiyle korkuttuklarını görememişti. Rüzgar "Sebebi vardır" demişti. "Annen bu kadar güce sahipken çaresiz kaldıysa bir sebebi vardır" demişti. Öğrenmişti. Sebebi kendisiydi ve onunla tehdit etmişlerdi. Bir közle yanmaktan kül olmaz mıydı? Alevi söner geriye sadece toz bulutları kalmaz mıydı? Kalmıyormuş.

Turna'nın kalbide bedeni gibi harlanmıştı. Kılıç ve Çılık lakaplı adamlar aslında sadece onu gözetip elinin altında tutmak için yanındaydı. Yaşadıklarını okudukça öfkesi artmış ve günlüğün kapağını sert bir şekilde kapatıp ayağa kalktı. Okudukları ile yeri göğü yakardı. Şayet buna kimsede engel olamazdı ama bir gerçek vardı. Bütün yapılanlar herkesin yanına kar kalırdı. Başından beri bir piyon gibi oynanmıştı. Odağını bilerek değiştirmişler ve gerçeklerin gün yüzüne çıkmaması için zaman kazanmışlardı. Turna öfkesine tezat kahkahasını salonda yankılanmasını sağlarken eline telefonunu alması saniyelerini almıştı. Daha bir gün önce kendine ulaşan ve hala kaydetmediği numarayı çevirip kulağına yasladı. Aynı zamanda salonda tur dönerken telefon kapanmasına yakın açılmış ve kısık seste sesi kulaklarına ilişmişti.

"Bekle biraz."

Hışırtılı ve klasik müzik sesleri bir baloda olduğunu belirtiyordu. Neyin peşinde olduğunu bilmese de önemli bir şey olduğunu fark etmesi zor olmamıştı. Çünkü telefon kulağındayken Tufan'ın sesinin cilveli çıkmasından anlamıştı.