RL | Taekook

|8| Ah, Dedi; Kalbinde Bu Neyin Acısı?

Merhaba...

Bu bölüm Önemli bir bölüm. Travmalarını açığa çıkaracak bir şey olduğu an Jeongguk'un kriz geçirdiğini gördüğümüz bir bölüm olduğu için fazlasıyla önemli. Yani, Jeongguk'un rahatsızlığının ne kadar ciddi olduğunu göreceğiz.

İyi okumalar, yorumlarınızı eksik etmeyin <3

•••

Taehyung

Pratik odası karanlığa kapılır kapılmaz Jeongguk'a seslendim. Tamamen karanlığa bürünmüştü her yer, Jeongguk'u hiçbir şekilde göremiyordum. Cebimden telefonumu çıkarırken ona elimi uzattım. Hiç sesi çıkmıyordu, sadece nefes alış veriş seslerini duyuyordum. Çok hızlı nefes alıyordu.

"Jeongguk? Hadi çıkalım zaten yeterince çalıştık." Cümlemi bitirir bitirmez koluna dokundum, beni hissedemeyip korkmasın diye. Fakat o beklediğimin aksine birden geriye doğru kaçtı; adım seslerini yakınımdan duydum.

"Dokunma!"

Duyduğum titrek ses tonuyla gözlerimi büyüttüm. Duvarlara vurup yankılanan sesli hıçkırıkla yeniden ona doğru birkaç adım attım, tekrar benden uzaklaştı.

"Dokunma lütfen. Ben bir şey yapmadım ki, dokunma."

Tekrar hıçkırdı seslice. Canıma bıçak saplıyorlarmış gibi hissettim o an. Ağladığını farkedince, ona dokunmamam için yalvarınca kalbimi söküp almışlar gibi hissettim.

"Jeongguk bir şey yapmayacağım-"

"Yemin ederim gelmeyeceğim bir daha. Lütfen dokunma, lütfen vurma."

Siktir, düşündüğüm şeydi. Kriz geçiriyordu, travmasını tekrar yaşıyordu kendi kafasında. Küçükken karanlıkta tacize veya şiddete uğramış olmalıydı ki birden karanlığa gömülünce bu travması açığa çıkmıştı. Şu an kendini küçüklüğündeki o karanlık yerde hissediyordu. Beni de onu taciz eden veya şiddet uygulayan o şahıs sanıyordu.

Hemen telefonumun flashını açtım. Ağlamaya, bir şeyler sayıklamaya devam ediyordu. Dokunmamalıydım. Dokunmadan nasıl krizinden kurtaracaktım onu? Sadece sakin kalmalıydım, aksi takdirde her şey daha da berbatlaşırdı.

"Jeongguk benim-"

"Yaklaşma lütfen."

"Çok korkuyorum."

"Annem nerede?"

"Dokunma!"

"Canım acıyor, bırak lütfen."

"Özür dilerim, söz gelmeyeceğim bir daha."

Sayıklıyordu sadece. Her ona yaklaşmaya çalıştığımda geriliyordu. En sonunda ona tekrar elimi uzatmaya kalkıştığımda, çığlık atarcasına hıçkırıp odanın en köşesine çöktü. Flash yardımıyla onu görebiliyordum. Odanın en köşesine çöküp elleriyle kulaklarını kapattığını gördüğümde seslice yutkundum. Dolu gözlerimle yavaşça ona yaklaştım, ben yaklaştıkça o sanki geri gidebilirmiş gibi çırpındı.

"Jeongguk, Taehyung'um ben bebeğim-"

"B-ben bebeğin değilim! Lütfen dokunma."

Bebeğim kelimesini duyar duymaz daha da çığlık atarcasına ağlamaya başladı. Canım öyle çok yanıyordu ki, onunla beraber bende ağlamaya başlamıştım.

"Güzelim, Taehyung'um ben. Bak karanlık değil burası, ışık var. Aç hadi gözlerini."

Gözleri sımsıkı kapalıydı deminden beri. Çok fazla acıdığına emindim.