RL | Taekook

|7| Kişisel Bir İntihar

Kısacık bir bölümle geri geldim. Ve bu sinir bozucu hissettiriyor. Geçiş bölümleri 1000-1500 arası oluyor ve ben bunu uzatamıyorum. Neyse ki biriktirdiğim taslaklarda yükselmeler var.

Bu kurguyu 30-35 bölüm arası uzatacağım. Daha fazla uzayacağını sanmıyorum. Ayrıca bu kurgunun taslaklarını bitirir bitirmez yazmayı sevdiğim bir kurgumu yayınlamayı düşünüyorum. Bu kurgum okunup sevildiği için(umarım) burada reklamını yapmayı düşünüyorum-

İyi okumalar, yorumlarınızı eksik etmeyin<3

•••

Son dersin bitmesiyle derin bir nefes aldım. Bugün geçirdiğim en zorlu günlerdendi çünkü işlediğimiz dersler cidden fazla uzun ve yoğun geçmişti. Üçüncü sınıfın bu kadar zor olacağını düşünmemiştim hiçbir zaman. Birde bu sene böyleyse, seneye kim bilir nasıl zorluklar çekecektim. Mesleğe geçiş yılım olacağı için daha çok zorluk çekecektim ya...

"Dans stüdyosuna gideceğim ben, Taehyung ile görüştükten sonra." Yine bir düşme tehlikesi yaşayan Lalisa'nın beline kolumu sarıp onu düzeltirken konuştuğumda Heeseung kıkırdayarak onaylamıştı.

Lalisa hayatımda görüp görebileceğim en sakar insanlardandı. Sürekli bir yerini yaralıyor, bir talihsizlik çıkarıp ortalığı karıştırıyordu. Bu özelliği bizi çokça kötü durumlara sürüklesede onu böyle seviyorduk. Aklı sürekli başka yerlerde olan bir kızdı. Çok ciddiydi, sertti belki fakat aslında gerçek kişiliği çok eğlenceli ve enerjikti.

"Sen de alıştın iyice Taehyung demeye. Birisi duyarsa büyük olay olur, dikkat et." Dedi Lalisa o da benim gibi kolunu omzuma atarak. Boyumuzun eşit olmasını kullanmıştı kendince. Şu anki görüntüsü fazla kabaca dursada gözüme komik gelmişti.

"Ne yapayım, takıldı dilime..." diye mırıldanırken bakışlarımı etrafta gezdirdim. Herkesin son dersi bitmiş binadan ayrılmışlardı fakat benim Taehyung ile kısa bir dersim vardı. Bugün son günümüzdü ve projede adı geçen bütün kişilerin şu anki durumlarını konuşacaktık. Bunları not alacak, sunum haline getirecektim ve haftaya sunacaktım... içimdeki heyecanı anlatamaz, tarif edemezdim. İlk defa proje sunmayacaktım elbette; fakat bu seferki proje çok önemliydi ve içinde benim rahatsızlığımın bulunduğu bir sunum olacaktı... kendi rahatsızlığımı kendi dilimden anlatacaktım kısaca; heyecan vericiydi.

Gözlerim birden onu buldu. Koyu irisleri direkt olarak gözlerimdeydi ve burnundan çıkan soluğu buradan bile görebilmiştim. Esmer teni kapalı havanın altında öyle gösterişli gözüküyordu ki... esmer tenine yakın irisleri benim gözlerimden tek bir saniye bile çekilmemişti; transta gibiydi. Saçları bugün yine dalgalıydı. Sarı rengine sahipti fakat tonu koyulaşmaya, kahverengiye doğru dönmeye başlamıştı. Hatta baya baya açık kahverengiye dönmüştü. Umuyordum ki bir daha boyatmazdı; çünkü kahverengi saçlarına aşıktım. Dört ay önce koyu sarıya boyatmıştı saçlarını; o aydan önce saçları hep kahverengiydi ve kusursuzdu.

Delip geçici bakışlarına karşı bakışlarımı ondan çektim. Çekingenlikle önüme döndüm. Ortamdaki sohbete odaklanmaya çalıştım fakat üstümdeki bakışlarla bu biraz zordu. Bu yüzden susup öylece durmaya devam ettim. Gözlerim her ne kadar onun bulunduğu tarafa dönmek için kapanıp dursada bunu engelledim ve on dakikanın geçmesini bekledim.

On dakikanın sonunda kendimi onun odasının önünde buldum. Kapıyı çalmıştım fakat ne izin gelmişti içeriden, ne de bir tıkırtı. Büyük ihtimalle daha gelmemişti; ondan önce gelmiş olmalıydım. Omzumu duvara yasladım ve kollarımı gövdemde birleştirdim. Binada neredeyse kimse kalmamıştı; bazı hocalar ve profesörler haricinde. Kısa sürecek bir dersimizden sonra da kimsenin kalacağını düşünmüyordum açıkçası.