I'd Rather Have You (On-Going)

CHAPTER TWO

Warning: Patnubay ng utak ang kailangan :)

The competition is over but the battle in my chest is not yet done. Ganun yung epekto bes!

Sino ba kasing hindi mawiwindang kung gayung halos lasap sarap mo na Char!

Im at the backstage fixing my things at para sana umuwi na. Uwian na may nanalo na eh char! Nakakapagod ang boung gabi, masakit na ang mga paa ko dahil sa mahabang oras na nakatayo gamit ang heels at di pa naman ako sanay.

As I continue keeping my things I hear laughter’s and conversations from group of people near me, they seem very happy and excited.

“Hey Krian! I’m Kirstine, ano sama ka samen? May after party kasi kami sa bahay nila Jee. Uhm get along lang with new friends. Ano game ka?” imbitasyon nya.

Si Kirstine ay naging kaklase ko nung elementary di kami masyadong close pero mabait naman sya sakin.

I really want to join them but then some thing is hindering me at yun ay ang kapatid ko na mag isa lang ngayon sa bahay.

“Uhm hindi na, kayo nalang siguro Tin kase yung kapatid ko inaantay na ako eh” sagot ko.

“Ah ganun ba. Sige next time na lang ingat ka nlng pauwi. See you around then.” sabi nya sabay beso sa akin.

I see her disappointment but I have priorities over those things.

After I packed all my things I glance at my wrist to check the time and its already 11:47 PM, late na masyado pero marami pa naman sigurong sasakyan na bumabyahe ngayon.

Naglakad na rin ako papunta sa sakayan ng mga tricycle and as I reached I look around the place and there’s no one but only me. I’m not scared though but my bags are heavy so I decided to put it in the floor. Puno ng keme keme kaya mabigat!

At dahil nasa Bayan ako di naman masyadong malayo yung bahay nami mula rito kaya malakas ang kompyansa kung makakauwi parin ako kahit gabi na.

I lived in the place of Linabo, a silent place but full of prosperity in terms of agriculture and sceneries, the mountains and green ambiance feel so home but the most special in being with this place is the smile of the people, the genuine happiness and contentment in life despite of modernisation.

I hug myself as I felt the cold wind kissed my skin. The freezing weather is normal in this place. Parang Baguio lang bes!

Habang naka yakap sa aking sarili narinig ko ang busina ng sasakyan. Kaya lumingon ako sa pinanggalingan neto.

“Yun! buti na lang meron na Thank you Lord!” close kami Lord wag echos! Bulong ko sarili ko.

Huminto tung tricyle sa harap ko.

“Kuya sa Linabo po” sabi ko kay manong driver.

“Okay mam” sabi ni Kya.

Hindi na ako nag pa tumpik tumpik pa isinakay ko na agad ang mga gamit ko at sumakay na rin ako syempre tapos lumarga na.

Habang na sa byahe hindi ko maiwasan ang di maisip ang pamilya na meron ako.

Dalawa na lang kasi kami ng kapatid ko, siya na lang ang meron ako that’s why having her won’t feel dull anymore, she’s splendid and extraordinary.