දගකාර සිතක නැවතුම...
.
.
.
.
.
.
අදත් ඉතිං සුපුරුදු පරිදි ඇල්බා උදේ 07:00 වෙනකොට ඇවිත්
මාවත් කූද්දගෙන බෙල් එක වදින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි
යන්තං ගේට්ටුවෙන් පැනගත්තා...
ගෙදර ඉදන් විනාඩි 10ක විතර පයින් යන දුරක තමයි ඉස්කෝලෙ තිබුනෙ...
අපේ ගෙදර අයට හුරතල් කරන්නයි,
වද දෙන්නයි ඔක්කොටම එකා යකා වගේ ඉන්නෙ මම විතරයි....
අම්මා ජීවිතේ කවදාවත්ම මට බැනලා නෑ...
තාත්තාත් එහෙමයි...
ඉල්ලන පරක්කුව විතරයි...
ඕන හැමදේම ලැබෙනවා...
ආදරෙත් එහෙමයි, වැඩියෙනුත් එක්කම ලැබෙනවා...
ඒත් එයාලා එක්ක මට කතා කරන්න වෙලාවක් හම්බවෙන්නෙ කලාතුරකින්...
ඇල්බාට එහෙම නෑ අම්මා පැය 24ම ගෙදර..
අනිත් ටිකනම් ඒ පිළිවෙලම තමයි කිසිම වෙනසක් නෑ...
ඉස්කෝලෙට එන්න උනත් ඇල්බා ඇවිත් මට කතා කරනකම් කතාකරන්න කවුරුත් නෑ...
A4 සෞන්දර්ය විශය කරන අයගෙ පන්තිය තිබුනෙ දෙවනි තට්ටුවෙ කෙරවලේම පන්ති කාමරේ...
ඇල්බයි මායි යනකොට පංතියෙ ළමයි ඔක්කොම ඇවිත් හිටියා...
ළමයි ඔක්කොම 38යි...
කෙල්ලො තමයි වැඩිපුර ඉන්නෙ..
කෙල්ලො 20 යි,
කොල්ලො 18 යි,
අපි දෙන්නාගෙ තැන් දෙක හිස්..
කවුරුත් ඇවිල්ලා නෑ..
පිටිපස්සෙම පේළියෙ කෙළවරේ බැම්ම අයිනට වෙන්න තමයි අපේ පොට් එක...
බැම්මට හේත්තුවකුත් දාගෙන ඉස්සරහා බලන් හිටියට මොකද
සිංහල මිස් උගන්නන්නෙ ඉස්සරහා පේලියෙ ඉන්න එවුන්ට විතරයි...
කියන මේලෝක දෙයක් ඇහෙන් නෑ...
කෙල්ලොනම් ටීච මොකද්ද කිව්වෙ ටීච..
මිස් ආපහු කියන්නකො ගගා මොන මොනවාදෝ ලියනවා..
මම ඇල්බා දිහා බැලුවා..
ඌ කට කපලා නිදි...
එහා පැත්තෙ ඉන්න එකා දිහා බැලුවා,
ඌ ප්ලාස්ටික් භක්ෂකයෙක් වගේ
මුළු පෑන් ක්ලිප් එකම කටේ ඔබාගෙන කනවා...
මොන මූසල කමක්ද??
ඇල්බා.. ඕයි... යකෝ...,,
ඔළුව පොඩ්ඩක් පාත් කරලා රහසින් කතා කලා..
යකෝ මූ මැරිලාද ඒ පොඩ්ඩට...
මේක හරියන් නෑ,
