TEHLİKE

89.BÖLÜM-ÖLÜM

"Arya  sen ne dediğinin farkında mısın? Kendine gel."

Kendime gelebilmem için buradan uzaklaşıp kafamı toparlamam gerekiyordu ama Yağız izin vermediği için artık kendime gelmek için çok geçti. Ben enkaz haldeydim. Enkazın üzerine hiç bir şey inşa edilemezdi, yeni bir şeyler inşa etmek istiyorsan enkazı kaldırman gerekli. Hissettiğim her bir duygu yerle bir olmuşken enkazı hala duruyorken kendine gelmek...Duygular enkazında yok olurken, neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar veremiyorken bunları konuşmak... Şuan hiç de doğru bir zaman değildi.

"Arya duyuyor musun beni?" Duyuyordum ama algılayamıyordum. 

"Bana izin ver dediğim de bırakmalıydın." Dediğim de bedenim ayakta kalmak için direniyordu ama zihnim darmadağındı.

"Seni asla bırakmayacağımı biliyorsun."

"Ne halde olduğumu neden görmüyorsun."  Yıllardır ailemi kalbimin en muhteşem köşesinde saklarken yaptığım bir hata ile ölümlerine sebep olduğum için muhteşem köşe sallandı. Ailem yere düştü. Bir şeylerin Kırılma sesi duyuldu. "Ailesi öldürülmüş bir kızken Çağan'ın anlattıklarıyla ailesinin ölümüne sebep olmuş biri haline dönüştüm."

"O şerefsiz ne anlattı sana?"

"Yoksa Çağan ile ilgili durumları da mı biliyordun?" Şaşkınlıkla bakıyordum. Nasıl her şeyden haberi olabilirdi ve ben nasıl bugüne kadar her şeyden bi haber yaşamıştım.

"Sadece Çağan'ın ne kadar karaktersiz olduğunu biliyorum."

"Yalan söylüyorsun."

"Hiç bir zaman sana yalan söylemedim, söylemiyorum, söylemem de. Ne anlattı Çağan sana. Ne söyledi de bu hale geldin?"

"Neler anlatmadı ki... Çipten haberi varmış... Başından beri hem de..." Yıllar öncesi Yağız'ın arkasında ki duvarda belirdi, Çağan'ı evimize getirişim, ailem ile tanıştırmam. En acısı da gelip boğazıma oturan Çağan ile babamın el sıkışması ve birbirlerine gülümseyerek bakmaları. İkisinin yüzünde olan gülümsemenin sebebi de bendim onları tanıştırdığım için ailemin ölümüne sebep olan da bendim. Görüntüleri görmemek için gözlerimi kapattım ama bir işe yaramadı; görüntüler baktığım yerde değil yaşadıklarımın kaydını tutan zihnimdeydi. Gözlerimi kapatsam da kapatmasam da zihnim her anını biliyor kalbim yaşattığı acıyı tanıyordu. Gözlerimi tekrar açarken derin nefes aldım. " Benimle sevgili olduktan sonra evimize geldiğinde, yani evimize gelip gittiği günlerin birinde babamın konuşmalarını duymuş. Ailesinin işleri kötü gittiği için çipe kim sahip olursa onun hayatının değişeceğini bildiği için çipi babana söylemiş. Baban da ailemi ortadan kaldırmış."

"Bunda senin suçun ne? Anlamadığım, bu seni nasıl ailenin katili yapıyor. Hiç bir şeyden haberin yok. Çağan'ın nasıl biri olduğundan da haberin yok. Başta iyi biriymiş, sonradan değişmesi de senin suçun değil. Her şeyden habersizken bu seni nasıl ailenin katili yapıyor."

"İşte sorunda bu. Suçlu olduğum nokta da bu. Benim hiç bir şeyden nasıl haberim olmaz. Ben nasıl olurda bu kadar kör olabilirim."

"Bu çok normal Arya. Senin kör olmanla ilgili bir durum değil. Bu, bu insanların seçimleriyle kötü oldukları bir durum. Çağan eskiden kötü birisi değildi belki seninle tanıştığında iyi biriydi belki ama başına gelen durumlarda yaptığı tercihler sonucu kötü oldu."

"Kötü değil...." Derince solduğumda gözyaşlarım akmaya devam ederken ağzıma doldu. Yüzüme yapışmış saçlarımı geriye doğru çektim. "Bu kadar basit değil Yağız, söylediğin kadar basit değil. O bir katil. Ailemin katili. Ailemin ölüm yoluna taşları Çağan döşemiş. İlk taşı da Çağan'a kim vermiş biliyor musun?" Alayla gülümsedim ama alay öyle can yakıcıydı ki nefes alışımla dalga geçer gibi nefesimi kesti. "Ben."