Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dudaklarımdan çıkan her bir söz bir yara bırakıyordu dün geceden beri; kanıyordu, sonunu getiremediğim o kelimeler, dokunduğu her yeri acıtıyordu sanki. Bir kabuk yarası ve bir kalp ağrısı. Nereden geldikleri kesin değil, acıttığı yerlerse sınırlı fakat ona rağmen bana nasıl zarar verdikleri, beni nasıl bir yara bandıyla muhtaç ettikleri akıl karı değildi. Zihnimde dönüp duran geçmişle kalbimdeki öfke isleri her geçen gün daha da alevlenirken, dün gece yarısı resmen bir yangın çıkmıştı, ona olan duygularım, her an anlamda artmıştı.
Aşk değildi. Atakan'a beslediğim şey tam olarak öfkeydi. Uzaktan belli olunmayacak kadar kindar bir öfke ve gerçekten canı yanmayanların fark edemeyeceği kadar büyük bir saklayış.
"Tamam, geldik. Tek yapmamız gereken şey içeri girmek ve bulabildiğimiz kadar şey bulup, onlar geldiği zaman da tesadüfmüş gibi davranmak. Yapabilirsin, değil mi Ada? Kapı muhtemelen açıktır, değilse de sorun değil, yanımda tornavida getirdim. Son çare olarak yanımızda bulunsun ama ilk önce şu kapıdan geçiş aşağı inelim çünkü delirmek üzereyim; her an yakalanma korkusu bedenimde sanki daha çok büyüyor."
Serenay'ın yanımda söylenişleriyle beraber düşüncelerimden sıyrıldığımda, önümde duran kapıya çatık kaşlarla bakıp tekrar ona döndüm. "Ciddi misin Serenay? Buraya izinsiz mi gireceğiz yani? Ayrıca niye tekrar bu bara geldik ki zaten? Yakalarlarsa başımız büyük derde girer, ne yapmaya çalışıyorsun sen, ha?"
Gözlerime düz bir şekilde bakıp belinden bir tornavida çıkardığında, "Sana daha kaç defa söylemem gerek Ada?" diyerek kapının kilidine yaklaştı. "Atakan denen o çocuk ile dün konuşamadım, Kıraç ile aralarında ne geçtiğini öğrenemedim. Bunun için aşağıdaki gizli yerde belki hakkında bir şey bulup onu tehdit etme vasıtasıyla onunla konuşurum. Çünkü inan, onun benle hiç konuşası yokmuş gibi hissediyorum. Kıraç evde suratıma bile bakmıyor sanki hatalı benmişim gibi ve abimin böyle davranması sinirimi bozuyor." Tornavidayı birkaç kez kilitte döndürdü. "Tek çare bu."
Yüzümü buruşturup yüzüne doğru eğilerek, "Ya yakalanırsak?" diye sorup geriye çekildim. "Biteriz."
"Abartma." Birkaç saniye bana bakıp tekrar yaptığı işe döndü. "Eğer yakalanırsak, sizi tekrar görme umuduyla buraya geldik ve barda bulamayınca biz de aşağı katan inen merdivenlerden bu odaya geldik deriz. Sonuçta bize burayı gösteren onlardı, madem bu kadar gizliydi, o zaman göstermeselerdi. Ayrıca..." Saçlarını geriye atıp mavilerime döndü. "Neden süt kızı gibi davranıyorsun? Sen benden daha betersin. Atakan'a gizliden yazıp, üstüne üstlük bir de böyle konuşmuyor musun?"
