"ကိုယ်ရဲ့မယ်တော်က သိနေတယ်ဗြောင်လေးလက်မခံ ခံအောင်ကိုယ်တော်လုပ်ခဲ့ရတာ"
"အမတ်တွေကရော "
"သူတို့လောက်တော့ ခေါင်းထဲမထည့်ဘူး။ကိုယ့်အတွက်အရေးကြီးတာ ဗြောင်ကကိုယ့်အနားမှာထာဝရရှိဖို့"
"လက်ဆက်ပါ့မယ် ကျန်တာမလိုပါဘူးတစ်ဘဝလုံးအနားမှာရှိပေးပါ"
လီယောလ်က ဘတ်ဟျွန်းခါးလေးကိုဆွဲယူရင်း
နှုတ်ခမ်းထူထူတို့နဲ့ဖိကပ်နမ်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးပါးတို့ကိုအတော်ကြာဖိကပ်နမ်းပြီးတဲ့နောက်
ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ညှပ်ရိုးပေါ်ခေါင်းလေးမှီတင်လာပြီး
ဆံစရှည်ရှည်တို့ကိုဆွဲယူနမ်းရှိုက်ပြန်သည်။
"သက္ကရာဇ် ၁၂၃၈ ခုနှစ်မှာ ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းကို
လီယောလ်ရဲ့ကြင်ယာတော်အဖြစ် ဝမ်အွန်းဆိုတဲ့
ဘွဲ့နာမည်နဲ့တင်မြှောက်ခဲ့တယ်"
ယုံတမ်းစကားအနေနဲ့ parallel universe, multi universe ဆိုပြီးရှိကြတယ်။ ကိုယ်နေတဲ့ကမ္ဘာအပြင်မမြင်ရတဲ့ကမ္ဘာမှာလဲ သက်ရှိသက်မဲ့တွေ ရှင်သန်တည်ရှိကြတယ်။ ကိုယ်နေတဲ့ကမ္ဘာဟာ ဘယ်ထဲမှာလို့တစ်ယောက်မှတိတိကျကျပြောနိုင်စွမ်းမရှိကြဘူး။တစ်ကမ္ဘာနဲ့တစ်ကမ္ဘာ အချိနိကာလခြင်းလဲမတူညီသလို ရှင်သန်နေပုံလဲမတူကြဘူး။
လီယောလ်အသက်ရှင်တည်ရှိတဲ့နေရာဟာ စာအုပ်လေးထဲမှာဖြစ်တယ်။ စာရေးသူတစ်ယောက်ရေးသားထားပေမဲ့ အသက်ကြီးမလာတဲ့နေရာတစ်ခု။ ၁၂၁၅ ကရှိခဲ့တဲ့စာအုပ်ဖြစ်ပြီး လီယောလ်ကအသက်ဆက်မကြီးလာတော့တာ မင်းကြီးဖြစ်ပြီးတဲ့အချိန်ထဲကပဲ။ လီယောလ်အသက်ကြီးမှုရပ်တန့်တဲ့အချိန်မှာ ကျန်ရှိတဲ့လူအားလုံးက အသက်ရပ်ကုန်ကြတယ်။
မှော်ပညာနဲ့တွဲလို့အထက်လမ်းပညာကျင့်စဉ်ကို
လီယောလ်ကအသက်၁၂နှစ်အရွယ်မှာကျင့်ခဲ့တယ်။
သူရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့တဲ့အသက်ရပ်နေတဲ့ အကြောင်းတရားက သူတို့ဟာလူတစ်ယောက်ဖန်တီးထားတဲ့ကမ္ဘာထဲမှာ အသက်ရှင်နေထိုင်ရတယ်ဆိုတာပါပဲ။ဖန်တီးထားတဲ့ကမ္ဘာကိုပြောင်းလဲခဲ့ရင် ဒဏ်သင့်တယ်ဆိုတာလဲ သူသိခဲ့ရတယ်။
အသက်၂၃နှစ်အရွယ်မှာ လီယောလ်က ဘတ်ဟျွန်းနဲ့ချစ်မိခဲ့တယ်။ ယောက်ျားလေးအချင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာဟာ စာရေးသူဖန်တီးခဲ့တဲ့ကံကြမ္မာကြောင့်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အနာဂတ်ကိုကြိုမမြင်နိုင်သေးတဲ့ လီယောလ်ဟာ ကြင်ယာတော်လေးတစ်ခုခုဖြစ်မှာ သတိရတိုင်းစိုးရိမ်နေခဲ့တယ်။
"ဘုရားကျောင်းသွားချင်လို့ ယောလ်"
"ကိုယ်တော်မအားဘူးဗြောင် တစ်ယောက်ထဲစိတ်မချဘူး"
"အဲ့တာဆိုညကျရင် လာမအိပ်နဲ့"
စိတ်ဆိုးပြီးတစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတဲ့ကြင်ယာတော်လေးက မသိမသာနှုတ်ခမ်းပိစိလေးချွန်ထွက်နေတာမလို့ လီယောလ်က အသံမထွက်အောင် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်လို့ကြိတ်ရယ်တယ်
"ကိုယ်တော်လာမအိပ်ရရင် ဗြောင်ကိုဖမ်းခေါ်ပြီး
ကိုယ်တော်နဲ့လာအိပ်ခိုင်းမှာပေါ့"
"သွားချင်လို့ဟာကို ချန်းယောလ်ကမချစ်တော့ဘူးထင်တယ်"
နာမည်အရင်းတွေပါတပ်ခေါ်လာတာကြောင့်
မျက်ခုံးတွေပင့်သွားရသည်။ စိတ်ဆိုးရင်အနားအကပ်မခံတဲ့ ဗြောင်ကြောင့် ညစာမငတ်ဖို့အရေးသွားခွင့်ပြုလိုက်ရသည်
"စိတ်ချမယ်နော်ဗြောင်လေး ကိုယ်တော့်ကိုပေးနမ်းပါဦး"
နှုတ်ခမ်းထောင့်ကမှဲ့လေးနေရာကိုအသာဖိနမ်းရင်း
ချန်းယောလ်ကပြုံးလာသည်။ချန်းယောလ်ရဲ့ပါးချိုင့်လေးကိုလက်ညိုးလေးနဲ့ထိူးရင်း
"သွားပြီနော် ပါးချိုင့်လေးကကောင်းကောင်းနေခဲ့"
ထိုအနမ်းကနောင်နှစ်တစ်ရာအတွင်းမရနိုင်တော့တဲ့
နှုတ်ဆက်အနမ်းသာဖြစ်သည်။
___
Note : ဒါလေးကနောက်ကြောင်းပြန်တာပါ အရင်အပိုင်းတွေမှာ spoilသေးသေးလေးတွေပါပါတယ်။ ဒါကချန်းယောလ်ကဘတ်ဟျွန်းရဲ့အချစ်ကိုနှစ်ကြိမ်မြောက်
ရယူခြင်းပါ။ စာရေးတာရှုပ်သွားပြီးနားမလည်ရင်စာရေးသူညံ့ဖျင်းမှုပါ
CZYTASZ
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
Ep7 (Uni)
Zacznij od początku
