•✧•UNDERSTANDİNG THE SEA•✧• Dramione [TAMAMLANDI]

6

Yorumlarınızı bekliyorum💚

"Bazı şeyleri anlamak için bazı şeyleri kaybetmek gerekiyordur belki."

＊☆＊☆＊☆＊☆＊☆

Hermione daha uyuyorken Draco gece boyunca düşünüp durmuştu. Dizinde uzanmış kızın niye bu kadar kendini yorduğunu anlamaya çalışıyordu. Neler yaşadığını sormak istiyordu ama çekiniyordu da...

Alacağı tepkiden, onu üzmekten ya da sinirlenmesine sebebiyet vermekten...

Ama onu böyle görmeye dayanamadığını yeni anlamıştı. O ağladığı zaman şimşekler çakıyor ve gürültülü bir yağmur yağar gibi oluyordu. Kısa süreliydi ama etkisi kalıcıydı. Büyük yıkımlar hep zamanla birikirdi. Hepsinin darmadağın olması ise belki birkaç saniyeye sığardı.

En büyük acılar aniden yıkılan ve şiddeti kısa süren acılardı.

Bu tür yıkımların etkisi büyüktü. Umutlar yok olurdu, tutunacak dallar kırılırdı, giden gemiler bir daha geri gelmezdi ve göz yaşları hep sel olmaya mahkumdu.

Hermione kıprıdandığında Draco düşüncelerini bir kenara bıraktı. Bu esnada Hermione yavaşça kalktı ve dizine yattığı Draco'ya baktı.

İkili arasındaki sessizliği Draco bozdu.

"Anlatman için zorlamayacağım seni. Daha iyi misin, bunu bilsem yeterli."

Hermione gözlerini kaçırdı, sesini resmileştirmeye çalıştı.

"İ-iyiyim. Teşekkür ederim. Sadece kimseye söylemesen yeterli benim için. Öyle bir esitiydi, geçti gitti."

"Yanılıyorsun." dedi kızı süzerken. Bu kadar çabuk geçip gidemez hiçbir şey. Bir zamanı vardır hepsinin. Bazı acılar yaşanmalı ve bazı gözyaşları dökülmeli."

"İyiyim dedim ya, Draco. Uzatma lütfen. Hatta unut dün geceyi. Buraya hiç gelmedim. Burda uykuya dalmadım ve ağladığımı hiç görmedin."

"Dün geceyi unutabilirim. Ama ağladığını unutamam, Hermione." dedi Draco bir çırpıda. "Nasıl üzüldüğünü, kendini nasıl yıprattığını unutamam. İstesemde yapamam bunu. Gözümün önünden gitmiyor o halin. Sessizliğini unutamıyorum. İçinde kopardığın fırtınaları nasıl sakladığını unutamıyorum. Unutmam da zaten... Senin yüzün gülene kadar unutamam."

Hermione kalktı odanın içinde dolanmaya başladı. Yumruklarını sıkarken gözleri dolmuştu.

"...Benden bunu bekleme Hermione. Unutmak zannedildiği kadar kolay bir şey değildir. Yanlız olmanı istemi-"

"Yanlız olmak umrumda değil!" diye gürledi Hermione. Ağlamaya başlamıştı tekrar. "Hayatım boyunca yanlızlığa alıştım ben. Kimseye ihtiyacım olmadı! Şuanda da kimseye ihtiyacım yok! Hep yanlızığı sırtladım ben! Beni yanlız bırakan insanlar şuan benden yardım istiyorlar! Üvey kardeşimin hastane masraflarını ben karşılıyorum." Sertçe yutkunup devam etti. "Durumu oldukça ciddi ve ölecek olması beni korkutuyorken inan bana şuan yanlızlığı şu kadar önemsemiyorum!" dedi Hermione baş ve işaret parmağını birbirine yaklaştırarak. Bu öfkesi kimeydi bilmiyordu.

"Niye hasta şifacı ilişkisini koruyamıyorsun? Niye dengesizce davranıyorsun bu kadar? Ben senin şifacınım Draco! Nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorsun?"

Hermione yorulup ellerini yüzüne kapattı. Olduğu yerde ağlarken kapıya yönelecekti ki oturduğu yerden kalkan Draco'nun ona doğru hızlı adımlarla ilerleyip sarılması beklemediği bir şeydi.

Hermione elleri yüzünde öylece kalırken Draco biraz daha sıkı sarıldı.

"Hayatımdaki en çaresiz hissettiğim zamanda çıktın karşıma." diye başladı söze, Draco. "Burdan nasıl kurtulacağımı düşünürken senin gibi bir iyilik meleğinin kanatları altında hissetmek o kadar güzeldi ki... Yaşamak...soru işaretlerinin altındaki en büyük ve en ağır geleni. Bazen sıkıyor, bazen incitiyor hiç olmadığı kadar. Hep yanlızlığı sırtladım diyorsun ya... Bazı şeyleri anlamak için bazı şeyleri kaybetmek gerekiyordur belki. Belki tek başına başa çıkmasaydın daha da canın yanacaktı. Bilemezsin ki...
Bana sardığın kanatlarından birinin kırık olduğunu söyleseydin belki de beraber bir çift kanat olabilirdik. En göklere çıkanı hem de... En parlak ve en göz kamaştıranı. Beraber gökyüzünü süslerdik seninle."

Ve ekledi Draco. "Hala yapabiliriz bunu."

☆＊☆＊☆＊☆＊☆＊☆＊☆＊☆＊☆

Evetttt yeni bölüm biraz kısa oldu evet ama şeytanlığım tuttu tam burda kesmek istedim😈💜Ee bölümü nasıl buldunuz?