Gözlerimi son bir yıl içinde çoğunlukla açtığım yerde açtım. Yani hastanede.
Ne olmuştu yine? Dönerken halsizleştiğimi ve abimin geldiğini hatırlıyordum. Sonra.. Sonra bayılmıştım. Ama neden?
Odaya kısa bir göz attım. Abim hemen yanı başımda sandalyede uyuyakalmıştı. Koluma bir serum takılmıştı ve öylece yatıyordum.
Abimi uyandırmak istemiyordum ama eğer böyle uyumaya devam ederse boynu tutulacaktı.
Abimi hafif sarsarak konuştum.
"Abi. Abi kalk. Boynun tutulacak. Uyan hadi."
Abim yavaşça başını kaldırıp bana baktı.
"İyi misin prensesim? Ağrın falan var mı?"
"Hayır. Hiç bir şeyim yok. Neden buradayız?"
"Son günlerde doğru dürüst yemek yememişsin. Bedenin dayanamamış."
Başımı onaylar anlamda salladığımda abim sandalyeden kalktı. Kapıya doğru ilerlerken konuştu.
"Hemşire çağırayım da eve gidelim."
"Tamamdır abim. Bekliyorum."
Yaklaşık on dakika bekledikten sonra abim ve bir hemşire içeri girdi. Hemşire direkt yanıma gelip serumu kontrol etti. Yavaşça ve nazikçe kolumdaki serumun iğnesini çıkarıp kalkmama yardım etti.
Hasta yatağından kalkınca abime doğru yürüdüm. Abimin koluna girince hemşireye teşekkür ettim. Daha sonra abimle odadan çıktık.
Hastaneden de çıkınca eve doğru yürümeye başladık.
Yarım saate eve varmıştık. Abim benden biraz daha önce gidip evin kapısını çaldı. Kapının önünde biraz bekledikten sonra kapı açıldı.
Kapıyı açan Belin'di.
"Nerede kaldınız? Çok merak ettik."
"Balım'la birkaç mağazaya daha baktık. Sonra geldik işte."
Demek evdekilere haber vermemişti durumu. Belin kapının önünden çekilince içeri girdik. Herkes salonda toplanmış oturuyordu.
"Bir şey mi oldu? Neden herkes buraya toplanmış?"
Belin arkamdan gelip bana cevap verdi.
"Biz de Acar'la size bir şey diyecektik."
Aylin bıkmış şekilde bakarken konuştu.
"Hadi Belin, söyle artık. Yarım saattir bekliyoruz burada."
Belin önce Acar'a sonra bana bakarak konuştu.
"Biz Acar'la sevgili olduk." sevinçli bir şekilde söylediği sözlerin aksine hepimiz şaşkınlıkla Belin'e baktık.
"Ne öyle bakıyorsunuz ya! Yanlış bir şey mi dedim?"
İçten bir şekilde gülümsemeye çalışırken konuştum.
"Biraz, fazla şaşırdık sadece. Sorun yok yani. Tebrik ederim canım benim."
Bu sıcak tavrıma karşı bana gülümseyerek sarıldı Belin.
Demek ki Acar beni elde etmeye çalışmıştı sadece. Sevgisine inanmadığım için ne kadar sevinsem de beni sadece elde etmeye çalışması zoruma gitmişti. Belin ve Acar'ın sevgililik konusunun fazla üstünde durulmamıştı.
Aylin ve Emir çok acıktığını dile getirdiklerinde yemek yapmak için neredeyse hepimiz mutfağa yönelmiştik. Ama abim beni kendine çekerek mutfağa gitmeme izin vermedi. Murat da abimle benim salonda durmaya devam ettiğimizi görünce mutfağa gitmemişti.
Yemekler hazırlanınca bir güzel yemeklerimizi yedik. Üstüme çöken yorgunlukla abimin kulağına fısıldadım.
"Abi, uyumaya gitmek istiyorum. Biliyorsun çok yoruldum bugün."
"Tamam prensesim. Uyu sen."
Herkese afiyet olsun diyerek masadan kalkıp odama geçtim. Yorulmuştum artık. Tüm duyguları aynı anda yaşamaktan yorulmuştum. Neye şaşıracağımı bilememekten yorulmuştum. Sadece yorulmuştum.
Düşüncelerimi daha sonra düşünmek üzere zihnimden sildim. İçimden bir şarkı mırıldanırken uyumaya çalıştım.
***************
Merhaba sevgili okuyucularım,
Yeni bölümle buradayım. Umarım güzel olmuştur. Desteklerinizi bekliyorum. Keyifli okumalar!
आप पढ़ रहे हैं
HAYATIM // YARI TEXTİNG \\
किशोर उपन्यास5 Arkadaş. Sadece içlerinden bir tanesinin kafasından numara sallamasıyla oluşmuş bir grup. Hepsi birbirine çok yakın ama bir o kadar da uzak. ----- +536****: Merhabalar kim olduğunu bilmediğim insanlar +536****: Hiç bir şey demeden önce isimlerini...
