Siz hiç ölümün soğuk nefesini ensenizde hissettiniz mi?Ben hissediyorum şu an...kafama dayanmış bir silah, arkamda heybetli bir adam..
Nefes alışverişlerim hızlanmıştı.Ölümümü hiç böyle hayal etmemiştim. Sokağın bir köşesinde soğuktan donarak ölür...
Lütfen kitaplarıma destek verin, gerçekten siz destek verdikçe yorum yaptıkça benim de yazmaya hevesim artıyor.
Diğer hikayeme de bi göz atarsanız çok sevinirim.
✨
Herkes kendine bir yol çiziyordu ve bu yolda her ne yaşarsa yaşasın ben seçtim bu yolu diyerek, o yoldaki bütün acıya, kedere katlanıyordu.
Ama bazıları da vardı ki onlar yollarını kendileri seçemiyordu, bazı yolları seçmek zorunda bırakılıyorlardı!
Birde bizim gibiler vardı... bu ikisinin ortasında bir yerlerde yaşayan.
Biz kendi yolumuzu seçerken, onlar da bize bu yolda diken olmayı seçtiler.
...
Soğuktu koridorlar, sessiz sakin. Herkes kendi yasını tutuyordu.
İleride bir teyze, otuz yılını birlikte geçirdiği hayat arkadaşını yitirmenin acısını yaşarken, onun hemen ilerisinde soğuk duvara sırtını vermiş genç bir adam. Kim bilir onun kimi var içeride. Herkesin bir parçası vardı şu ilerideki kapıların arkasında.
Onu,o lavaboda yerde öylece cansız yatarken görünce kendimi kaybetmiş, avazım çıktığı kadar bağırmıştım. Ali, benim bağırmamla koşarak lavaboya gelmiş, hızla Bade'yi kucaklayıp evden çıkmıştı. Ben de kendime gelir gelmez hemen arkalarından koşmuştum.
Bizim yaşadığımız yer ıssız ve tenha bir yerdeydi. Biraz önce yavaş yavaş telaşsız çıktığım yokuşu, şu an koşarak iniyorduk. Ona bir şey olmaması için içimden bütün bildiğim duaları okumuştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yokuşun fotoğrafı, kaldıkları inşaat yokuşun yukarısında.
Yokuştan aşağıya indiğimizde bir taksi bulup, hemen yakındaki hastaneye sürmesini istedik, yarın hastaneye gitmek için Melih abiden izin almıştım işten çıkarken, oda sağ olsun hem izin vermişti... hemde cebime para koymuştu. O parayla taksinin parasını ödeyip hastaneye gelmiş, alal acele taksiden inip hastane kapısından içeri girmiştik.Hastaneden içeri girince acil sedye diye bağırdım. Bizim telaşemizi gören hastane çalışanları apar topar sedye getirmişlerdi.
Ali, Bade'yi sedyeye yatırdıktan sonra, hastane çalışanları onu alıp götürdüler. O an içimden öyle bir şey koptu ki. Bu nasıl bir acıdır böyle;yaktı, kavurdu bizi.
Onca acıya şahit olan ben, hâlâ acı çekmeye alışamadım. Her acı başka başka çünkü; hepsi ayrı ayrı yaralıyor insanı...Hiç bir acı da diğerine benzemiyor.
Şu anda Ali karşımdaki duvara yaslanmış, ileride ki koridora bakıyor sonra da dönüp bana bakıyor.Bilirim onun derdini, Eğer Bade'ye bir şey olursa ne yapacağını düşünüyor. Kendini mi zaptedecek?Yoksa beni mi?
