Rakının adabı vardır.
Herkese kalkmaz o kadeh. Herkese içilmez.
Ya Yare içersin, Ya da yaraya.
Yıllardır içinde tuttuğun ne varsa doldurursun kadehe.
Acıların, kederlerin, çaresizliklerin, yarım kalmışlıkların.
Geçer yudum yudum boğazından.
Geç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı masalların ne kadar acınası olduğunu bir düşünün.
Kül kedisi bal kabağından medet umup aşkı bulmak istiyor,
Rapunzel yıllarca saçlarını uzatıp aşkı bekliyor,
Uyuyan güzel bir öpücükle uyanmak için asırlar boyu uyuyor,
ve bu saçmalıkların arasında benim için en gerçekçi ve özel olanı;
Güzel ve Çirkin.
Güzel diğerleri gibi yakışıklı prenslerden medet ummuyor, yıllarca saçlarını uzatıp cam tabutta uyumuyor. Babasının yaptığı yanlış uğruna canavar yanına hapsedilip ölüm korkusuyla yaşayacağını zannedip gerçek aşkı buluyor. Çirkini ,çirkinken seviyor. Bütün çirkinliklerine rağmen tutsak olduğu evde, tutsak olduğu çirkine aşık oluyor.
Peki ben şimdi bütün çirkinliklerini öğrendiğim adamla ne yapacaktım. Onu bu hayata bağlayacağıma, peşini bırakmayacağıma dair verdiğim sözleri nasıl yutucam? Nasıl yüzünü gördüğümde kafamı çeviricem? O kahve gözlere nasıl bakmayacağım?
Zeus'un anlattıklarına sebepsiz yere inanıyordum. Çünkü bana tanıdık geldiklerini zaten biliyordum. Onları tüm geçmişimde hissediyordum. Sadece arkasında bu kadar dramatize olduğunu fark etmemiştim.
Şimdi ben onun kapısına gitsem, yaptın mı desem?
Yalan söyleyen biri değildi. Pat diye yüzüme evet yaptım derdi.
Peki ben bunu göze alıp gidebilir miydim?
Gitmeliydim. Ne ara yurdun merdivenlerini ikişer üçer çıktığımı hatırlamıyordum. Gözlerimi açtığımda Kayaların kapısı karşımdaydı. Elim kapının kulpuna gitti. Kalbim son kez tekledi ve kapıyı açtım. Çocuklar odada değildi. Gözlerim Kayayı aradı ve yatağına serilmiş tavanı seyreden onu gördüm.
Sanırım çocukların geldiğini düşünüp oralı olmamıştı. Odasına girip karşısına dikildim. Gözleri beni buldu. Ellerini kafasının altında birleştirip yeniden tavana döndü.
"Doğru mu?" dedim sadece
Aramızda esen rüzgarı hissediyordum. Sanki tam orda o anda onunla aramızda büyük bir yarık oluşmuş ve büyüyordu.
"Evet." dedi o da aslında konuşacak pek de bir şeyimiz yokmuş. Ben zaten emin mişim ama yolda gelirken hayır demesi için neleri vereceğimi de düşünmüşüm.
"Neden?" dedim yine tek kelimeyle
"Neden her şeyden habersiz gibi davrandın?" dedim gözlerim dolmaya başlarken
Sana yara bandı olucam derken sessizdi. Seni bırakmıycam derken de sessizdi. Şimdide sessiz.
